Ένα τζιν τόνικ για τον κυρ Αλέξανδρο
Κι ένα ακόμη για το κορίτσι δίπλα του
ΤΕΚΥΟΝ, ΧΘΕΣ- ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ. Μεταξύ Divine και Ταχτσή. Μπήκε ήσυχη και μόνη, παρήγγειλε το ποτάκι της, χάζεψε λίγο χαρούμενη το πλήθος και γέλαγε καλόκαρδα κοιτάζοντας το κινητό της. Ενδεχομένως είναι τέρας, αλλά δε νομίζω. Προς το άγγελος κλίνει.
Δεν υφέρεπει καμμία υπεροψία σε όσα λέω. Ποτέ δεν έσπασα πλάκα με την αφέλεια των ανθρώπων. Αντιθέτως τη θεωρώ συγκινητική. Πώς μέσα στον πολύπλοκο αυτό κόσμο, ορισμένα άτομα (που συνήθως ζουν μόνα) μπορούν να απλοποιούν τόσο τις επιθυμίες τους; Θέλει οπωσδήποτε κάποια γενναιότητα που προσποιείται την ήττα.
Αν κι εγώ είμαι στην αντίπεθα όχθη (υπεραναλύω, υπερδραματοποιώ), αισθανόμουν ανέκαθεν μια βαθιά συγγένεια με όλα αυτά τα πρόσωπα που σκάγανε στα παρακατιανά μπαρ, σαν λυμένες εξισώσεις, και ήταν τα μόνο στα οποία απευθυνόμουν υπό καθεστώς τρυφερότητας. Χωρίς να νοιώθω καμμία υπεροψία, επαναλαμβάνω.
Τώρα στην Ελλάδα όλοι πονήρεψαν, αλλά δεν κυκλοφορώ και όπως παλιά. Στα ταξίδια μόνο, που βγαίνω λίγο απ' τη ρουτίνα, ιδίως στις χώρες του αργού εκπολιτισμού (πέρυσι στην Σμύρνη πήγαμε με το Χρήστο Π. σε ένα υπόγειο μπαρ απίστευτης ειλικρίνειας που στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε πια να υπάρχει) κι αν η τύχη το φέρει, πέφτω σε τέτοια πρόσωπα, βγαλμένα από τον Κένεθ Άνγκερ, τον Φασμπίντερ και περιέργως τον Παπαδιαμάντη.
Γιατί φυσικά ο Παπαδιαμάντης μιλά για ναΐσκους και ψάλτες ― αλλά είναι περισσότερο από αυτά, ο υμνωδός της πιο συντετριμμένης ταπεινότητας, της πιο συντριπτικής αφέλειας (όπως την όριζε ο Σίλερ). Αν θέλουμε να τον ξαναδιαβάσουμε σωστά, δεν χρειάζεται πια να τρέχουμε σε ανύπαρκτες λαγκαδιές υπό την χλωμή Εκάτη. Αυτό το γλυκό τρανς κορίτσι θα ήταν σήμερα η ηρωίδα του, που μόνο ήρθε και μόνο έφυγε, γιατί κανείς δεν καταδέχτηκε να του μιλήσει.
Όπως και η καθαρίστρια του «Φόβος τρώει τα σωθικά» που ερωτεύτηκε τον μετανάστη.
Μη σας μπερδεύει το σεξ ― το σεξ δεν είναι μόνο λαγνεία. Μη τσιμπάτε στην στενή ανάγνωση ότι ο Παπαδιαμάντης ήταν κοσμοκαλόγερος. Ο μέγας αυτός συγγραφέας μιλούσε για θρησκευτικό αίσθημα, όχι για το ορθόδοξο δόγμα. Και επίσης μιλούσε και για το σεξ (ακόμα κι όταν δεν μιλούσε). Ήταν πολύ μεγαλύτερος από ό,τι τον έχουν κάνει οι αναλυτές του― ένας δριμύς συγγραφέας, όχι ο γλυκύθυμος μπάρμπας που μάς σερβιρίστηκε μέσω του «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Αλλά μάλλον ξέφυγα...
