Η αλήθεια είναι ότι το μόνο τραγούδι της Evangelia που γνώριζα μέχρι να αρχίσω την προετοιμασία για τη συνέντευξη ήταν το «Φωτιά», κι αυτό λόγω της Φουρέιρα. Το «Φωτιά» είναι ένα χιτ που ακούς σε κλαμπ και πάρτι γιατί είναι κάτι σαν πασπαρτού, μπαίνει σφήνα ανάμεσα σε σύγχρονα χορευτικά, αλλά σε πρόγραμμα ελληνάδικου ως ποπ με μπουζούκι, και ταιριάζει σε κάθε περίσταση. Ωστόσο είναι πολύ περισσότερα. Η Evangelia είναι ξεχωριστή περίπτωση στην ελληνική ποπ και όχι μόνο επειδή μπορεί να γράφει χιτ και να κάνει viral βίντεο αλλά επειδή είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε στην Αμερική από πατέρα Κρητικό, το οποίο κυνήγησε το όνειρό του και κατάφερε σε πείσμα όλων να το κάνει πραγματικότητα. Από κοντά δεν έχει και μεγάλη σχέση με την εικόνα της σέξι ντίβας που βγάζει στα βίντεο. Είναι ένα όμορφο κορίτσι που μιλάει εξαιρετικά ελληνικά για Ελληνοαμερικάνα με μια συστολή που την κάνει πολύ συμπαθή. Από τα ονόματα της Golden Records και της Minos EMI, A Universal Music Company πλέον με μεγάλη δυναμική, ετοιμάζει το πρώτο άλμπουμ της «οργώνοντας» αυτό το καλοκαίρι την Ελλάδα μαζί με την Αναστασία.
«Γεννήθηκα στο New Jersey, μια Πολιτεία κοντά στη Νέα Υόρκη. Η μαμά μου είναι Ιταλοαμερικάνα και ο μπαμπάς μου Κρητικός. Πήγε στην Αμερική ως μετανάστης και εγώ από τριάντα ημερών κάθε καλοκαίρι ήμουν στην Κρήτη. Όταν ήμουν στο σχολείο, τα αμερικανάκια τα πήγαιναν σε καλοκαιρινή κατασκήνωση, εμείς πηγαίναμε στην Ελλάδα, στο χωριό. Με τον μπαμπά μιλάγαμε μόνο ελληνικά από τότε που γεννήθηκα μέχρι και τώρα. Η μαμά μου είναι Αμερικάνα, αλλά έμαθε ελληνικά, καταλαβαίνει σχεδόν τα πάντα, μιλάει με αμερικάνικη προφορά, περισσότερο από πολλούς Ελληνοαμερικάνους.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι τα πανηγύρια. Πήγαινα με τη γιαγιά μου, αλλά κάποια στιγμή αρρώστησε και δεν μπορούσε να έρχεται πλέον. Της άρεσε πάρα πολύ η κρητική μουσική, και να χορεύει, έτσι μόλις γυρνούσα στο σπίτι με έβαζε να της περιγράφω τι είδα, με ρωτούσε “χόρεψες μπροστά; Έκανες τις φιγούρες;” και της έλεγα “ναι, γιαγιά, χόρεψα για σένα”.
Ο μπαμπάς μου δούλευε στον τομέα της Πληροφορικής και η μαμά μου σε μια τράπεζα. Τώρα έχουν χωρίσει και ο μπαμπάς μου, που πήρε σύνταξη, γύρισε στην Ελλάδα, ζει στην Κρήτη και κάνει ζωάρα. Η μαμά μου ζει στο New Jersey. Ήμουν πολύ τυχερή που είχα την ευκαιρία να πηγαινοέρχομαι Ελλάδα, στην Κρήτη, που ήταν η γιαγιά μου και η αδελφή του μπαμπά μου, η οποία με μεγάλωσε και την έχω σαν δεύτερη μητέρα. Αγαπάω πολύ και όλα τα ξαδέλφια μου.
Μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα ή ποπ σταρ, και τα έκανα και τα δύο. Έχω μια φωτογραφία που μου την έδωσε πρόσφατα μια φίλη μου, είμαστε στη ΣΤ’ Δημοτικού και όλοι έχουμε γράψει τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε κι εγώ γράφω “singer”. Πάντα το ήθελα.
Από τα καλοκαίρια στην Κρήτη θυμάμαι τη γιαγιά μου πάρα πολύ, έχω και το όνομά της. Έφυγε το 2017. Κάθε καλοκαίρι ήμουν μαζί της στο χωριό, κάναμε όλες τι δουλειές και μου μάθαινε πώς να είμαι νοικοκυρά. Θυμάμαι να έρχονται στο σπίτι οι θειάδες, απρόσκλητες, χωρίς να πάρουν τηλέφωνο, κι εμένα δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, γιατί εκεί που έπαιζα έπρεπε να τις περιποιηθώ, να τους φέρω τσικουδιά, να τους φτιάξω καφέ και όλα αυτά. Θυμάμαι όμως να κατεβαίνω στην Παλιόχωρα με τις φίλες μου κάθε μέρα στις πέντε, στη θάλασσα, μετά να αλλάζουμε και να πηγαίνουμε βόλτα, να τρώμε σε ένα εστιατόριο, μετά να παίρνουμε παγωτό. Γυρνούσαμε σπίτι και καθόμουν στο μπαλκόνι με τη γιαγιά, κοιτάζαμε τα άστρα και συζητούσαμε. Ήταν κάτι μαγικό πραγματικά.
Τα ελληνικά μου είναι πολύ καλά, γράφω κιόλας, γιατί όλα τα Ελληνοαμερικανάκια κάναμε φροντιστήριο μία φορά την εβδομάδα. Μας πήγαιναν με το ζόρι στην εκκλησία, κατηχητικό, και εκεί μαθαίναμε να γράφουμε ελληνικά. Έλεγα ότι πονάει η κοιλιά μου για να μην πάω, αλλά σήμερα νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό. Είχαμε την κυρία Σοφία, διάφορες γριούλες να μας μαλώνουν συνέχεια και να μας μαθαίνουν ελληνικά. Το αστείο είναι ότι επειδή μεγάλωσα στην Κρήτη στην ουσία είχα μάθει κρητικά, οπότε τα ελληνικά μου ήταν της Κρήτης. Έλεγα “όι” αντί για “όχι” ή άλλες λέξεις και τις έγραφα όπως τις έλεγα. Ήμουν η καλύτερη γιατί όλοι οι άλλοι δεν μιλούσα ελληνικά όπως εγώ, αλλά η κυρία Σοφία με διόρθωνε και μου έλεγε “αυτά δεν είναι ελληνικά” κι εγώ νευρίαζα, της έλεγα “η γιαγιά μου μένει στην Ελλάδα και αυτή έτσι το λέει, οπότε είναι το δικό μου σωστό!”.
Μου άρεσε να τραγουδάω από μικρή. Ξεκίνησα πιάνο και κιθάρα από παιδάκι, δυστυχώς το πιάνο το παράτησα γιατί δεν είχα καλή δασκάλα. Στα δεκαέξι άρχισε να μου αρέσει το τραγούδι περισσότερο, γιατί πριν έπαιζα πάρα πολύ μπάλα, ήμουν ποδοσφαιρίστρια φουλ. Ο μπαμπάς μου ήταν και προπονητής και έκανα προπόνηση πέντε φορές την εβδομάδα. Έπαιζα σε αγώνες και ήταν αυτό που ήθελα να κάνω, να πάω στο πανεπιστήμιο και να παίζω μπάλα. Στα δεκαέξι, όμως, έπαθα ρήξη χιαστού, δεν μπορούσα να περπατήσω, ήμουν κλεισμένη στο σπίτι και έμπαινα στο YouTube επειδή δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω. Άρχισα να μαθαίνω κιθάρα και γουκαλίλι, να γράφω κομμάτια και να τραγουδάω.
Στο σπίτι ακούγαμε ελληνικά, ο μπαμπάς μου ήταν και στην Πανκρητική Ένωση Αμερικής, οπότε όλοι οι Κρητικοί έχουν περάσει απ’ το σπίτι μας. Έφερνε και θεατρικές παραστάσεις που έκαναν τουρ. Η μαμά μου τραγούδαγε, και τραγουδάει ακόμα –είναι σε χορωδία–, άρα πάντα ήταν η μουσική γύρω μου. Μεγάλωσα με τζαζ και Ray Charles απ’ τη μαμά και με κρητικά απ’ τον μπαμπά, αλλά ακούγαμε και Δέσποινα Βανδή, και Χαρούλα Αλεξίου και πολλά έντεχνα. Κι εγώ άκουγα απ’ το σχολείο Britney Spears, Backstreet Boys, *NSYNC, όλους τους ποπ σταρ.
Του μπαμπά μου του άρεσε πολύ η μουσική, αλλά πάντα έλεγε “Βαγγελιώ, πρέπει να βρεις μια δουλειά, να παίρνεις τα λεφτά σου κάθε μήνα, γιατί ωραία η μουσική, αλλά για χόμπι». Οπότε σπούδασα, έγινα δασκάλα και έκανα και μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή. Δίδαξα για τρία χρόνια και μου άρεσε πολύ, ήταν κάτι που με πώρωνε η διδασκαλία. Ήμουν δασκάλα την ημέρα και τα βράδια έτρεχα στη Νέα Υόρκη στα στούντιο για να φτιάχνω κομμάτια, γιατί παράλληλα είχα αρχίσει να ασχολούμαι πιο σοβαρά με τη μουσική. Μετά έγιναν περικοπές και έχασα τη δουλειά μου –όλοι οι νέοι κοπήκαμε– και σκέφτηκα, “αφού έχω το πτυχίο και είμαι καλή στη δουλειά μου, ίσως κάποια στιγμή, αν χρειαστεί, θα το ξανακάνω”. Έτσι είπα στον μπαμπά μου “μια ζωή την έχω και θα κάνω αυτό που θέλω”.
Καμιά φορά απορώ πώς το τόλμησα αυτό, γιατί πραγματικά δεν ήξερα κανέναν. Στη Νέα Υόρκη άρχισα σιγά σιγά να μπαίνω στον ρυθμό και να γνωρίζω κόσμο, αλλά δεν ήξερα τίποτα, δεν είχα κανέναν, απλώς κάτι μέσα μου μού έλεγε ότι πρέπει να το δοκιμάσω. Και μετά από δύο μήνες γνώρισα τον Jay Stolar. Με κάλεσε ένας κοινός μας φίλος, που ήταν ντράμερ στην μπάντα που είχα όταν έκανα live και ντράμερ του Jay. Μου έστειλε μήνυμα: “Θέλεις να έρθεις να τραγουδήσεις απόψε στο live; Χρειαζόμαστε τραγουδίστριες να είναι μέσα στο κοινό, να κάνουν έκπληξη σε κάποιον”. Ήμουν ελεύθερη εκείνη τη βραδιά και είπα “ναι, έρχομαι”. Πήγα και ο Jay ήταν πολύ καλός, είπα στον ντράμερ ότι ήθελα να τον γνωρίσω κι αυτός μου απάντησε “είμαι σίγουρος ότι θα έρθει ο ίδιος να σε χαιρετήσει”. Ήρθε και από τότε είμαστε μαζί. Στην αρχή λέγαμε ότι δεν θα συνεργαστούμε, δεν θα δουλέψουμε μαζί γιατί αυτό μπορεί να μην είναι καλό για τη σχέση μας, αλλά από ένα σημείο κι ύστερα, όταν υπάρχει χημεία και δημιουργικότητα, ξεπερνάς τα πάντα.
Επειδή ο Jay είναι πάρα πολύ καλός στιχουργός στα αγγλικά, και συνθέτης, μπορεί να πει ιδέες για στίχους στα αγγλικά κι εγώ να τους μεταφράσω στα ελληνικά. Έτσι, γράφουμε σε δύο γλώσσες. Τώρα αρχίζει να μαθαίνει πολλές ελληνικές λέξεις και έχει πλάκα γιατί σε πολλά demo, όταν είμαστε στο στούντιο, ο καθένας πάει στο μικρόφωνο και τραγουδάει ό,τι του κατέβει, gibberish (ασυναρτησίες) – ο Jay τώρα δεν κάνει μόνο αγγλικά gibberish αλλά και ελληνικά. Επειδή δεν καταλαβαίνει τους στίχους που λέω τραγουδάει “δεν καταλαβαίνω, αααα δεν ξέρω” πάνω στη μελωδία. Έχει πολλή πλάκα γιατί καμιά φορά δένει ο στίχος. Τώρα ακούει και ελληνική μουσική, έμαθε να παίζει μπουζούκι για μένα και παίζει πλέον σε όλα τα τραγούδια.
Υπάρχει πολλή ελληνικότητα στα κομμάτια μου επειδή μεγάλωσα στην Αμερική. Η μουσική που έκανα όταν ήμουν δασκάλα ήταν πιο πολύ με κιθάρα, πολύ singer-songwriter, γιατί αυτό μπορούσα να κάνω. Είχα ιδέες να βάλω ελληνικά στοιχεία, αλλά όλοι οι παραγωγοί στράβωναν, μου έλεγαν “χμ, δεν νομίζω ότι είναι cool”. Μετά το συζήτησα με τον Jay και είπε “μα αυτό είσαι εσύ, μιλάς όλη την ώρα ελληνικά, μιλάς συνέχεια για την Κρήτη, πας στα κρητικά γλέντια και χορεύεις, αυτή είσαι”. Και επειδή μεγάλωσα έξω και είχα και τον μπαμπά μου που ήταν πολύ παθιασμένος με το θέμα της κουλτούρας, ήθελα να έχω το ελληνικό στοιχείο. Γιατί αν δεν έχεις την ελληνική κουλτούρα στη ζωή σου, κοντά σου καθημερινά, τη χάνεις αμέσως στην Αμερική.
Για μένα όλα άλλαξαν όταν άρχισα να μπλέκω και τον ελληνικό ήχο, γιατί ξαφνικά ο άλλος ακούει κάτι διαφορετικό, που δεν έχει ξανακούσει. Και τώρα ο κόσμος στην Αμερική, ειδικά στις πόλεις, θέλει το διαφορετικό, δεν θέλει μόνο βανίλια, θέλει κι άλλη γεύση, να δει και κάτι άλλο. Την πρώτη φορά που έκανα live στο Λος Άντζελες ήταν σε ένα καλοκαιρινό showcase. Πήγα στο Hotel Cafe που είναι πολύ σημαντικός χώρος –όλοι έχουν παίξει εκεί– και είχα κάποιον να παίζει μπουζούκι. Και ενώ δεν ήταν ούτε ένας Έλληνας στο κοινό, ήμουν η μόνη Ελληνίδα εκεί μέσα, όλοι τρελάθηκαν. Είπα το “Φωτιά” πριν καν βγει, με αγγλικό στίχο, και τους άρεσε πάρα πολύ.
Η μουσική για μένα είναι κάτι μαγικό, από τα τελευταία πράγματα που έχουν μια μαγεία, γιατί είναι φοβερό κάτι που ακούς, που είναι στον αέρα, να σε κάνει να “νιώθεις”. Δεν χρειάζεται καν να καταλαβαίνεις τη γλώσσα για να καταλάβεις το συναίσθημα. Στην Αμερική, στην περιοδεία που έκανα τώρα, ήρθαν αρκετοί Έλληνες, αυτοί είναι η βάση, αλλά θα έλεγα ότι το κοινό είναι μισοί Έλληνες και μισοί ό,τι να ’ναι. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί που είναι πρώτης γενιάς μετανάστες και νιώθουν αυτό που κάνω, γιατί κι εγώ τραγουδάω και στα αγγλικά αλλά και στη δική μου γλώσσα. Έχω ανθρώπους από Κούβα που μιλάνε οι γονείς τους ισπανικά, αλλά τραγουδάνε σε όλες τις γλώσσες και είναι ωραίο πράγμα.
Ο Jay μου άλλαξε τη ζωή, γιατί είναι ένας άνθρωπος που με πιστεύει, με προσέχει και είμαστε ομάδα σε αυτό που κάνουμε και χτίζουμε, νιώθω ασφαλής. Η καριέρα στη μουσική είναι δύσκολο πράγμα και το να έχεις κάποιον που το καταλαβαίνει αυτό, σε στηρίζει και δημιουργείτε μαζί είναι πολύ σημαντικό. Είναι αστείος και ο τρόπος που είπα στον μπαμπά μου, επιτέλους, ότι είχα σχέση με τον Jay – ο μπαμπάς μου ήταν πολύ δύσκολος σε αυτό, γιατί είχε άλλα πλάνα για μένα. Μια μέρα του είπα “δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι με γιατρό ή δικηγόρο, αυτό που θα ήθελες, γιατί πρέπει να είμαι με κάποιον που καταλαβαίνει τη ζωή που ζω. Και νομίζω ότι τον βρήκα”. Αυτός μου είπε “ενδιαφέρον”, αλλά τον είχα προετοιμάσει, γιατί τον έφερα στην πρώτη συναυλία που έκανα. Εκεί άρχισα να δείχνω λίγο και το μπουζούκι και την ελληνική μουσική και είδε ότι ο Jay με βοηθούσε. Είπε “πολύ καλός, πες του να έρθει στην Αστόρια για να τον πάω να ακούσει καλή μουσική”, οπότε τον συμπάθησε.
Ο πατέρας μου τώρα είναι πολύ περήφανος γι’ αυτό που κάνω και μάλιστα, όταν είχε έρθει στη συναυλία μου στη Νέα Υόρκη, στο Bowery Ballroom, που για μένα ήταν όνειρο να παίξω εκεί, τον έβλεπαν που ήταν συγκινημένος.
Η πρώτη μου συνεργασία στην Ελλάδα ήταν με την Ελένη Φουρέιρα και ήταν κάτι απογειωτικό, που δεν το περίμενα. Είχα βγάλει τη “Φωτιά” πρώτα στα αγγλικά και μετά από οχτώ μήνες ήρθα στην Ελλάδα για να κάνω ένα βιντεοκλίπ. Ήμασταν στα γραφεία της τότε εταιρείας μου –ήμουν με την Panik– και μπαίνει αυτή μέσα, τραγουδώντας το τραγούδι μου. Η Φουρέιρα είναι φουλ σταρ, όταν μπαίνει μέσα στο δωμάτιο το νιώθεις, ωστόσο έκατσε δίπλα μου, μου είπε τα καλύτερα, κι αυτό για μένα ήταν απίστευτο, γιατί κάθε χρόνο ένα τραγούδι της ήταν το τραγούδι του καλοκαιριού για μένα, με αυτό έβγαινα και χόρευα με την παρέα μου. Όταν μου είπε ότι της άρεσε πάρα πολύ το “Φωτιά”, συγκεκριμένα ότι “το άκουσα και το ζήλεψα, ήθελα να το πω κι εγώ”, δεν το πίστευα. Έτσι το κάναμε μαζί, ντουέτο, και ήταν πάρα πολύ καλή εμπειρία. Έχω μόνο καλά λόγια να πω για την Ελένη, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ.
Evangelia x Eleni Foureira - Fotia
Μόλις τελείωσα την πρώτη μεγάλη μου περιοδεία στην Αμερική και τώρα κάνω τουρ στην Ελλάδα μαζί με την Αναστασία. Είναι φανταστικά γιατί τόσα χρόνια έχω πάει μόνο στην Κρήτη και στην Αθήνα και είναι μια ευκαιρία να δω κι άλλα μέρη και να γνωρίσω κόσμο από παντού. Η Αναστασία είναι καλή φίλη πλέον, περνάμε τέλεια. Όταν δεν κάνω τουρ, πάω στην Κρήτη όσο μπορώ ή είμαι στο στούντιο με τον Jay και γράφουμε τραγούδια. Ετοιμάζω το άλμπουμ μου κι έχω σκεφτεί πολλά πράγματα να κάνω, θέλω να έχει πολλές εκπλήξεις.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι τα πανηγύρια. Πήγαινα με τη γιαγιά μου, αλλά κάποια στιγμή αρρώστησε και δεν μπορούσε να έρχεται πλέον. Της άρεσε πάρα πολύ η κρητική μουσική, και να χορεύει, έτσι μόλις γυρνούσα στο σπίτι με έβαζε να της περιγράφω τι είδα, με ρωτούσε “χόρεψες μπροστά; Έκανες τις φιγούρες;” και της έλεγα “ναι, γιαγιά, χόρεψα για σένα”. Την πρώτη μου συναυλία στην Ελλάδα την έκανα στο χωριό μου, στην Παλιόχωρα. Έστησαν σκηνή στην αυλή του δημοτικού σχολείου –ήταν ο μεγαλύτερος χώρος που είχαν– και ήταν πολύ συγκινητικό γιατί ήταν το σχολείο που πήγε ο μπαμπάς μου, και ήρθαν όλοι, απ’ όλα τα χωριά, και πολλοί που ήξεραν και τη γιαγιά μου. Ήταν πολύ ιδιαίτερο γιατί ήρθαν όλες οι ηλικίες, από παιδάκια μέχρι πολύ μεγάλοι άνθρωποι, ήρθε ο παππάς από το δίπλα χωριό…
Μου αρέσει να παίζω μπάλα, να μαγειρεύω, να τρώω καλό φαγητό και να δοκιμάζω. Οι γονείς μου μαγειρεύουν τα φαγητά της πατρίδας τους, αλλά τα κάνουν πάντα με ένα twist, τους αρέσει να πειραματίζονται στην κουζίνα. Αυτό κάνω κι εγώ, ανεβάζω συνταγές στα social media, μου αρέσει να φτιάχνω πιάτα και να δοκιμάζουν οι φίλοι μου.
Mykonos
Πέρσι που ήμουν στο θέατρο ήταν η πρώτη φορά που έζησα σεζόν στην Αθήνα, και χειμώνα, γιατί ήμουν εδώ μόνο καλοκαίρια. Μου αρέσει πολύ η Ελλάδα, πλέον ζω τον μισό χρόνο εδώ και τον μισό στο Λος Άντζελες. Βέβαια, στην Αθήνα μπορείς να περάσεις πολύ καλά εφόσον έχεις λεφτά. Αν έχεις, μπορείς να περάσεις τέλεια. Μπορεί να είναι όλα της τελευταίας στιγμής, αλλά επειδή είμαι Ελληνίδα το καταλαβαίνω – βέβαια αυτό με τρελαίνει καμιά φορά. Η Ελλάδα έχει πολύ όμορφα άτομα, αλλά με ενοχλεί η αδικία, δεν μπορώ να τη βλέπω είτε στα μικρά είτε στα πιο μεγάλα πράγματα.
Οι καλλιτέχνες που θεωρώ συγγενείς σε αυτό που κάνω στην Ελλάδα θα έλεγα ότι είναι η Φουρέιρα στο ποπ στοιχείο και η Μαρίνα Σάττι, που βάζει το ελληνικό στοιχείο, αλλά το κάνει λίγο πιο alternative απ’ ό,τι εγώ. Τη Marsheaux θα έλεγα επίσης και τον Good Job Nicky. Αυτός είναι φουλ “Αμερικάνος”, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι έχει γεννηθεί εδώ.
Θα ήθελα να συνεχίσω να τραγουδάω και να λέω τα τραγούδια που αγαπώ, θα ήθελα να με ακούσει περισσότερος κόσμος, να μπορέσω να παίξω σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, να είμαι καλά στην προσωπική μου ζωή και όλα αυτά που κάνω να μεγαλώσουν. Μου άρεσε πάντα και η μόδα πάρα πολύ και μου αρέσουν και τα κοσμήματα που φτιάχνονται χειροποίητα εδώ, στην Ελλάδα. Κάθε καλοκαίρι γύρναγα στην Αμερική με κάτι που είχα αγοράσει από κάποιον στον δρόμο και όλες οι φίλες μου με ρωτούσαν από πού το πήρα. Ήθελα να φέρω αυτό το κόσμημα και στην Αμερική, έτσι έκανα τα δικά μου σχέδια με καλλιτέχνες από την Ελλάδα και ξεκίνησα τη δική μου σειρά. Αυτό που θα ήθελα πάρα πολύ είναι να πάω στη Eurovision. Ελπίζω αυτήν τη φορά να μου δώσουν την ευκαιρία».
Ευχαριστούμε θερμά το Grand Hyatt Athens (λεωφ. Συγγρού 115, Αθήνα, 214 4021234, @grandhyattathens) που φιλοξένησε τη φωτογράφιση.
