PRADA – Indie sleaze
Για την Ανδρική Κολεξιόν Φθινόπωρο/ Χειμώνας ’25, η Miuccia Prada και ο Raf Simons επέμειναν στις υπαρξιακές τους αναζητήσεις, μιλώντας για «αυθεντικότητα», «ανθρώπινη φύση» και «βασικά ένστικτα».
Καουμπόικες μπότες με κουβανέζικο τακούνι, «άσωτες» γούνες και ιταλιάνικο tailoring σε παλτό και παντελόνια ήταν η ραχοκοκαλιά της πρότασής τους. Το καφέ, ένα χρώμα που η Miuccia Prada ανανέωσε και επέβαλε πρώτη στην πολυτελή μόδα, επέστρεψε πληθωρικά σε σακάκια και πλεκτά, σερβιρισμένο με παραπανίσιο attitude, αυτό που ενδιαφέρει τον Simons να αποπνέει η μόδα του.
Στον αντίποδα της διακριτικής πολυτέλειας –που στην περίπτωση αυτής της συλλογής εξαντλήθηκε στην ήσυχη χρωματική παλέτα–, οι δυο σχεδιαστές διοχέτευσαν όλη τους τη δημιουργικότητα στις μαξιμαλιστικές υπερθέσεις υλικών και μοτίβων, στα όρια του κακού γούστου, εκεί όπου η Prada πάντα μεγαλουργεί. Κρατώντας τις γραμμές κοντά στο σώμα και την τάγια χαμηλά, η συλλογή πρόσφερε μεγάλη γκάμα από εφαρμοστά T-shirts και slim παντελόνια, με λιγοστές χρωματικές εκρήξεις σε κόκκινο, μοβ ή κίτρινο, που κορυφώνονταν σε παλιοκαιρίσια εμπριμέ στις μπότες ή σε vinyl μπουφάν.
Αγόρια με απαλές μπούκλες και αθώο βλέμμα, καμαρωτά σαν Ναπολιτάνοι ναύτες, με εξεζητημένους ώμους, πουκάμισα με φιόγκους και φτερωτά κολάρα, φορώντας σακάκια φοδραρισμένα με μοβ μετάξι, υφασμένο με μια ειδική τεχνική ζακάρ (fil coupe), με φακιόλια στα μαλλιά, μπουκέτα από φρέσκα λουλούδια καρφιτσωμένα στα πέτα και σφιχτοδεμένα κορδόνια παπουτσιών γύρω από τη μέση
To indie sleaze των αρχών του 2000, η νοσταλγία για το στυλ των ανεξάρτητων ροκ γκρουπ και της χίπστερ κουλτούρας των 1970s, προσγειώθηκε με αυτήν τη συλλογή στην καρδιά του Μιλάνου, πάνω στην ώρα για να το υιοθετήσει ο Τιμοτέ Σαλαμέ, που αυτήν την περίοδο την έχει δει Μπομπ Ντίλαν στην οθόνη («A Complete Unknown») και στα κόκκινα χαλιά.
Όσοι δεν εντυπωσιάστηκαν από τα ρούχα, έμειναν με ανοιχτό στόμα από τον χώρο της επίδειξης, που παραμένει σταθερά το Deposito του Fondazione Prada αλλά μεταμορφώνεται σκηνογραφικά σε κάθε σόου. Αυτήν τη φορά στήθηκαν τριώροφες μεταλλικές σκαλωσιές στρωμένες με χαλιά που σχεδίασε η Κάθριν Μάρτιν. Μιλάμε για μια διακοσμήτρια τιμημένη με Όσκαρ, που επιμελήθηκε την εικόνα της Νικόλ Κίντμαν στο «Μουλέν Ρουζ», έντυσε χαρακτήρες στον «Μεγάλο Γκάτσμπι» και ανέλαβε τα κοστούμια στον «Ρωμαίο + Ιουλιέτα» που σκηνοθέτησε ο σύντροφός της, Μπαζ Λούρμαν. Το ταλέντο της, όμως, περιλαμβάνει και τον σχεδιασμό υπέροχων χαλιών εμπνευσμένων από τα 1920s, σαν αυτά που επένδυσαν την πασαρέλα της Prada.
Dries VAN NOTEN – Wild boys
Έξι μήνες αφότου ο Dries Van Noten υποκλίθηκε στο τελευταίο του σόου, ο Julian Klausner, ο 33χρονος Βέλγος που ανασύρθηκε από τα ατελιέ για να τον διαδεχθεί, παρουσίασε, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του brand, το πρώτο του lookbook σε συνεργασία με τον συμπατριώτη του, φωτογράφο Willy Vanderperre. H συλλογή για το Φθινόπωρο/ Χειμώνα 2025 που ο Klausner «σκηνοθέτησε» αλλά δεν σχεδίασε (αυτό το ανέλαβε το Dries Van Noten Studio) αποτυπώθηκε σε αυτό το βιβλιαράκι σαν μια κινηματογραφική σεκάνς σκοτεινού ρομαντισμού που αναζητά την τρυφερότητα στην αντρική γκαρνταρόμπα και χλευάζει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα φύλα.
Αγόρια με απαλές μπούκλες και αθώο βλέμμα, καμαρωτά σαν Ναπολιτάνοι ναύτες, με εξεζητημένους ώμους, πουκάμισα με φιόγκους και φτερωτά κολάρα, φορώντας σακάκια φοδραρισμένα με μοβ μετάξι, υφασμένο με μια ειδική τεχνική ζακάρ (fil coupe), με φακιόλια στα μαλλιά, μπουκέτα από φρέσκα λουλούδια καρφιτσωμένα στα πέτα και σφιχτοδεμένα κορδόνια παπουτσιών γύρω από τη μέση: οι νέοι άντρες του Dries Van Noten αναδύονται από τα «Άγρια Αγόρια», το αιρετικό μυθιστόρημα του 1971 του Γουίλιαμ Μπάροουζ, από το οποίο είναι εμπνευσμένη η συλλογή… μια εφιαλτική ιστορία ακραίας φαντασίας, όπου ομάδες αγοριών συμπλέκονται σε οργιώδεις τελετουργίες και ανταρτοπόλεμο, φέρνοντας τον «πολιτισμένο» κόσμο στο χείλος του ολέθρου.
Dolce & Gabbana – Red carpet αντριλίκι
Ο Ντομένικο και ο Στέφανο, τα αειθαλή αγόρια του Dolce & Gabbana, έχτισαν τον μύθο της ετικέτας τους γύρω από τη «γλυκιά ζωή» του ’50 και του ’60, της εποχής του οικονομικού θαύματος στην Ιταλία, που ταυτίστηκε με τα είδωλα της Τσινετσιτά, τα Fiat, τις Άλφα Ρομέο Giuletta και, φυσικά, τους paparazzi. Με αυτόν τον τίτλο, το πιο ανθεκτικό δίδυμο της ιταλικής μόδας ξεδίπλωσε μια αντρική γκαρνταρόμπα βασισμένη κυρίως στο outerwear, για άντρες που θέλουν να τραβούν τα βλέμματα. Γούνες, τουίντ κοστούμια, ογκώδη πουλόβερ, σατέν πουκάμισα ανοιχτά στο στέρνο και μακριά παλτό –αφόρητα σέξι και άξια για φρενήρη φλας– περπάτησαν κάπως επίσημα, στον τόνο του «Ballerina Night» του Nino Rota, σε μια πασαρέλα βαριά από την τεστοστερόνη και φασαριόζα από τις φωνές των φωτογράφων.
Πολλά κομμάτια αυτής της συλλογής θα έμπαιναν δικαιωματικά στη λίστα με τα ωραιότερα πανωφόρια του χειμώνα. Από τα oversized μακριά παλτό (το γούνινο καφέ που άνοιξε την πασαρέλα ή αυτό με το cheetah print), το καφέ αμάνικο γούνινο τζάκετ με τα φαρδιά πέτα και τα δερμάτινα μπουφάν μηχανής από βουτυρένια μαλακό δέρμα (με ή χωρίς μανίκια, με γούνινους γιακάδες ή trimming) έως το γκρι σταυρωτό παλτό με τη μακριά τρίχα και τα άψογα, σε στυλ «Great Gatsby», σμόκιν με φανταχτερά κοσμήματα στη θέση των κουμπιών, το αντρικό στυλ Dolce&Gabbana κρατά τη λάμψη του και την υπεροχή του, σε πείσμα όσων βιάστηκαν να θεωρήσουν το brand ξοφλημένο.
Christophe Lemaire and Sarah-Linh Tran – Νormcore πολυτέλεια
Ποιος επιλέγει να φορέσει Lemaire; Κάποιος που θέλει να κρυφτεί πίσω από μια «στολή» χωρίς χαρακτήρα; Οι επιδείξεις του δυο φορές τον χρόνο στα γαλήνια γραφεία στην Place de Vosges τα οποία μοιράζεται με τη συν-σχεδιάστριά του, Sarah-Linh, δηλώνουν κάτι διαφορετικό: μια εξελισσόμενη γκαρνταρόμπα, βασισμένη σε styling με «στρώσεις» ρούχων, για άτομα με αυτοπεποίθηση. Συχνά απουσιάζει μια θεματική ή μια ξεκάθαρη τάση, χωρίς όμως αυτό να μεταφράζεται σε χασμουρητό. Οι ευαίσθητα δομημένες συλλογές τους αφηγούνται την ομορφιά καθημερινών ανθρώπων, με επιθυμίες και ανάγκες για το ντύσιμό τους, των οποίων το στυλ ξεχωρίζει μέσα από ανεπαίσθητες, αναπάντεχες «χειρονομίες».
Σε αυτές ακριβώς συμπυκνώνεται η υπογραφή Lemaire (που μεταφράζεται οικονομικά σε μια επιχείρηση 100 εκατ. δολαρίων): στη χειμωνιάτικη συλλογή που έδειξε πριν από λίγες μέρες στο Παρίσι, ένα μαντίλι καμωμένο από δέρμα, αντί για μετάξι, κοσμήματα σε σχήμα μεγεθυντικού φακού από τα βιενέζικα εργαστήρια τέχνης Καρλ Άουμπεκ, φούστες με παπούτσια και κολάν στο ίδιο χρώμα, και αξεσουάρ από φτερά στρουθοκαμήλου έφεραν ξάφνιασμα σε μια, γενικά, μονοχρωματική παρέλαση ρούχων, που έκλεινε το μάτι στη ζωή των χορευτών. Η ποιότητα της παραγωγής «μίλησε», όπως πάντα, για την πολυπλοκότητα του brand, με υφές και επαλληλίες που ο καθένας θα χαιρόταν να ακουμπήσει στο σώμα του. Το ταλέντο του Lemaire να ντύνει την οικειότητα με πολυτέλεια –θυμηθείτε την υπέροχη θητεία του στην Hermes στο διάστημα 2010-2014!– τον χρίζει πρωτοπόρο σε ένα anti-fashion, normcore ντύσιμο, λιτό και άχρωμο εκ πρώτης όψεως, που όμως στο «ξεφλούδισμά» του κρύβει ακριβά υλικά και τεχνική μαεστρία. Συναρπαστική νέα προσθήκη σε αυτή την ακριβή μόδα του πεζοδρομίου το ιαπωνικό brand Auralee. Ο σχεδιαστής του, Ryota Iwai, συζητιέται στους κύκλους των fashion cognoscenti ως η εξ ανατολών απάντηση στις αδελφές Olsen του The Row!
Willy Chavarria – High Drama
Ο ερχομός του Willy Chavarria στο Παρίσι έφερε στη γαλλική πρωτεύουσα έναν αυθεντικό κόσμο, συμπεριληπτικό, ρομαντικό και μαχητικό… ο Αμερικανός σχεδιαστής γιόρτασε τα 10 χρόνια του στη μόδα (με περάσματα από τον Ralph Lauren και την American Eagle), στήνοντας το σόου «Tarantula» στον Αμερικανικό Καθεδρικό Ναό στο 7ο παρισινό διαμέρισμα, την πρώτη εκκλησία που ιδρύθηκε εκτός Ηνωμένων Πολιτειών το μακρινό 1814. Ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που ο Chavarria τοποθετεί τη δουλειά του σε θρησκευτικό περιβάλλον (μάλιστα τα ρούχα του συχνά θυμίζουν καθολικά άμφια), η ατμόσφαιρα στη συγκεκριμένη επίδειξη σχεδιάστηκε ως η πιο άμεση εκκλησιαστική εμπειρία που έχει προτείνει ως τώρα: πυκνά μπουκέτα από τριαντάφυλλα, γαρίφαλα και κόκκινα σταφύλια κάλυπταν την Αγία Τράπεζα και ξέφευγαν προς τα αφράτα κόκκινα καθίσματα των θεατών και τα ολοστόλιστα κηροπήγια. Η ταυτότητα του Willy –queer, biracial, από την εργατική τάξη– διοχετεύτηκε σε ένα δραματικό pride parade όπου η χιπ χοπ ευφορία των ’90s συναντούσε την αμερικανο-μεξικανική κουλτούρα και το κραυγαλέο μπαρόκ: τετραγωνισμένα σακάκια, ογκώδη κορσάζ και ’70s γιακάδες, μαζί με κομμάτια από τη δεύτερη συνεργασία του σχεδιαστή με την Adidas, «κυκλοφόρησαν» στο κλίτος-πασαρέλα από ένα πρωτοφανές καστ Λατίνων αστέρων, που συνόδευσαν τον σχεδιαστή στο παρισινό του ντεμπούτο, όπως η ράπερ Tokischa, o J Balvin, η Becky G και ο Ozuna. Μέσα από μια συλλογή που παλλόταν από επιθυμία και ενέργεια, διακηρύσσοντας κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, ο Chavarria αποκαλύφθηκε ως ένας νέος Μεσσίας της μόδας.
LANVIN | Peter Copping – Δεύτερη ευκαιρία
Με τις αλλαγές να σαρώνουν τον έναν οίκο μόδας μετά τον άλλον, έλαχε στον Peter Copping να κάνει το πρώτο από τα κάμποσα «καυτά» ντεμπούτο του 2025. Το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, στην εκπνοή των αντρικών σόου και μια μέρα πριν ξεκινήσει η couture, ο 57χρονος Βρετανός σχεδιαστής, με μια μεικτή συλλογή για άντρες και γυναίκες, έβαλε τα θεμέλια για την αναγέννηση του Lanvin, του αρχαιότερου maison μόδας στο Παρίσι, με 135 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας που από το 2015 (και την απομάκρυνση του Alber Elbaz) παρέπεε καλλιτεχνικά, οικονομικά και ιδιοκτησιακά.
Με θητείες στη Nina Ricci (2009-2014), τη Louis Vuitton (συνεργάτης του Jacobs στα pre-collections) και το couture studio του Balenciaga (δίπλα στον Demna), o Copping βούτηξε από ψηλό βατήρα στο αχανές αρχείο της Jeanne Lanvin, σε σχέδια, κεντήματα, βιβλία, art deco interiors και, φυσικά, ρούχα από τα 1920s και τα 1930s που βρίσκονται διασκορπισμένα σε διάφορους αποθηκευτικούς χώρους και παρισινά μουσεία, με τη σκέψη «δεν θα τα αντιμετωπίσω πολύ θεωρητικά. Θα ανασύρω ό,τι μου αρέσει και θα δω πού θα βγάλει».
Αυτό που προέκυψε ήταν το πάθος για μια καθαρόαιμη, αρχετυπικά παριζιάνικη πολυτέλεια. Οι «διαχρονικές αξίες της κομψότητας και του savoir-faire» που όλοι οι οίκοι πιπιλίζουν, αλλά σπάνια αγγίζουν, άστραψαν στην πασαρέλα του Copping: τα γυναικεία ήταν εμπνευσμένα από την γκαρνταρόμπα της ίδιας της Jeanne − ρευστές, κολονάτες ’20s σιλουέτες ντυμένες με διαφάνειες, παγιέτες και μπροκάρ. Η αντρική συλλογή, ανάλαφρη, με couture ευαισθησία στην επιλογή των υλικών, την τεχνική και τις λεπτομέρειες, έμοιαζε με μια δήλωση προθέσεων για το τι θα ακολουθήσει. Η διάθεση, πάντως, ήταν ενός ποιητικού ρομαντισμού με συγκλονιστικά τοπ, μουσειακής αξίας!
DIOR – Αιθέρια couture
Στη Στρατιωτική Ακαδημία του Παρισιού, μια λευκή σκάλα χώριζε στα δύο την πασαρέλα, υπαγορεύοντας μια ανοδική-καθοδική ροή στην κίνηση των μοντέλων, που θύμιζε σάλες χορού των αρχών του 20ού αιώνα. Η σπουδή στη Γραμμή Η του Christian Dior από τη συλλογή του χειμώνα 1954-55 οδήγησε τον Kim Jones στον σχεδιασμό ρούχων που θα ορίζαμε ως αντρική υψηλή ραπτική. Στο πιο ανενδοίαστο ως τώρα φλερτ του με τη θηλυκότητα, ο σχεδιαστής πασπάλισε τις αντρικές σιλουέτες με μωρουδιακά ροζ, κρύσταλλα και τεράστιους φιόγκους (στις πλάτες tailored σακακιών), αποθέωσε τους όγκους σε παντελόνια, μπλούζες και φούστες για άντρες, πρότεινε τελετουργικά opera coats, λάνσαρε τις σατέν κορδέλες (φορεμένες σαν μάσκες ματιών) και, γενικά, υπέδειξε στους νέους άντρες πώς να ντύνονται στο κόκκινο χαλί αποφεύγοντας το κλασικό tuxedo look.
Οι ημέρες ντύθηκαν από τον Jones εξίσου εντυπωσιακά, με τζάκετ από μαλακό μαύρο δέρμα ή shearling (κι εδώ οι φιόγκοι ξεφύτρωναν διακριτικά, σαν περιβραχιόνια σε μανίκια) και χρηστικά αξεσουάρ. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια το ξεγύμνωμα της αντρικής κλείδας, ενός σημείου που στα κλασικά αντρικά ρούχα καλύπτεται από τα T-shirts και τις μπλούζες. Στο σόου του Jones αυτά τα σέξι κοκαλάκια ξεπρόβαλλαν περήφανα από πολλά looks. Η αιθέρια κομψότητα για άντρες υπήρξε το βασικό θέμα αυτής της συλλογής, που μοιάζει ικανή να ανάψει πάλι τη σπίθα της αγοραστικής επιθυμίας σε ένα κοινό που τις τελευταίες σεζόν χαζεύει ασυγκίνητο τις high-end βιτρίνες.
