Τι κοινό έχει ο Peter Pan με τη Μέρα της Μαρμότας; Τι σημαίνει έχουμε χρόνο; Ποιος ορίζει την έννοια του χρόνου; Πώς μπορείς να πεις ότι διαχειρίστηκες “καλά” ή “άσχημα” τον χρόνο που σου αναλογεί; Κι αν σταματήσει ο χρόνος; Σταματάμε να μεγαλώνουμε ή συνεχίζουμε σε ένα περιβάλλον όπου όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται σε αδράνεια; Ας ταξιδέψουμε στη Χώρα του Ποτέ – ή μήπως καλύτερα του Πότε-.

Η έκθεση του Σάββα Τσιμούρη, “Neverland Forever”, περιλαμβάνει μια σειρά έργων που μας μεταφέρουν στην Χώρα του Ποτέ. Όχι αυτή που ξέρουμε μέσα από το παραμύθι του Peter Pan, αλλά μια άλλη εκδοχή της που αποφεύγει να ειπωθεί στην κλασική ιστορία. Η έννοια του χρόνου αλλάζει, διαμορφώνεται, προσαρμόζεται και εν τέλει σε παγιδεύει σε μια λούπα όπου καταλήγεις να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα. Στη Χώρα του Ποτέ, κυριαρχεί η ρουτίνα και αυτό μόνο παράδεισος δεν είναι.

 

Ο εικαστικός, αξιοποιώντας το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό και καλεί το κοινό να αναρωτηθεί γιατί ο άνθρωπος έχει τόση ανάγκη να κατακτήσει, να σταματήσει ή να τρέξει τον χρόνο. Πώς μπορεί κάποιος να κατακτήσει όμως, κάτι που δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως; Και κάπως έτσι, η “Neverland Forever” σε προσγειώνει απότομα στη συνειδητοποίηση πως αν θες να επιβιώσεις, πρέπει να μεγαλώσεις.

 

Ο χρόνος σταματά. Προλαβαίνεις;

 

Ο Σκωτσέζος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας J.M. Barrie, το 1904 δημιούργησε τον Peter Pan ως ένα ανεξάρτητο και ατίθασο αγόρι που δεν μεγαλώνει ποτέ. Από τότε που ο χαρακτήρας του επισκέφτηκε το νησί της Χώρας του Ποτέ, ο ίδιος περνά την αέναη παιδική του ηλικία αλληλοεπιδρώντας με νεράιδες, πειρατές, γοργόνες, Ινδιάνους και κατά καιρούς, κανονικά παιδιά από τον πραγματικό κόσμο. Εκείνο όμως που έχει κατακτήσει ο χαρακτήρας του Barrie, δεν είναι ο χρόνος, αλλά το να εξελιχθεί ως σύμβολο της παιδικής αθωότητας και της απόδρασης. Της απόδρασης που όλοι ψάχνουμε καθημερινά στη ζωή μας για να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα, το άγχος, την ανασφάλεια. Να γίνουμε έστω και για μια στιγμή, παιδιά.

 

Στο “Neverland Forever,” ο Σάββας Τσιμούρης χρησιμοποιεί το νησί του κλασικού μυθιστορήματος του Peter Pan, ώστε να μας ταξιδέψει, όχι μόνο σε ένα φανταστικό τοπίο, αλλά κυρίως στον χρόνο. Μέσα από πέντε έργα που φαινομενικά μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους, παρουσιάζει τις σκέψεις και την προσωπική του εμπειρία σχετικά με την έννοια του χρόνου. Πώς μπορείς να προχωρήσεις μπροστά όμως, αν ο κόσμος σταματήσει να γυρίζει; Κι αν σταματήσει ο χρόνος, θα σταματήσει και η εξέλιξη; Κι αν δεν υπάρχει συλλογική εξέλιξη, μπορεί να υπάρχει προσωπική;

 

Μέσα από το “Peter Pan burned it all down when he realised that even he is getting older” και το “Nostalgia and grief for Neverland” ο καλλιτέχνης εξερευνά την ανάγκη να βρει ένα μαγικό μέρος όπου μένεις για πάντα παιδί όσο ο χρόνος τρέχει, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί πως η ζωή προχωρά ακόμα κι εκεί.

 

Στο “ Never-ending boss battle” η εγωιστική, αλλά ταυτόχρονα πολύ κοινότοπη αντίληψη ότι έχουμε χρόνο να κάνουμε τα πάντα, μάς μεταφέρει σε ένα παιδικό βιντεοπαιχνίδι μάχης, ενώ στο “Eternity is nice, but now I finally wanna die” απεικονίζεται ένα βαμπίρ που ενώ κατάφερε να νικήσει τον χρόνο, τώρα θέλει να πεθάνει γιατί τελικά, η αιωνιότητά του μετατρέπεται σε μία βαρετή και ασταμάτητη δυστοπία δίχως νόημα.

 

Freeze-frame. Στο “The invention of time-freezing machine” ένας επιστήμονας κατάφερε επιτέλους να δημιουργήσει μια μηχανή που παγώνει τον χρόνο ώστε να σταματήσεις να έχει άγχος για το πως θα προλάβει να κάνει τα πάντα. Με μόνη παρενέργεια πως όλα γύρω του, παγώνουν μαζί. Ακόμα κι αυτός.

 

Αλλάζουμε σύμπαν και μεταφερόμαστε στο κόκκινο δωμάτιο (Black Lodge) από τον “Ύποπτο κόσμο του Twin Peaks”. Στο “Stuck in the red room” υπάρχει ένας πράκτορας που μένει μόνος σε έναν χώρο αναμονής μεταξύ ζωντανών και νεκρών.

 

Ο Σάββας Τσιμούρης είναι καλλιτέχνης με έδρα την Αθήνα και τον Πειραιά και έχει αποφοιτήσει από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Χρησιμοποιώντας πολλά εικαστικά μέσα και έχοντας ως εργαλείο την ενδοσκόπηση και τη σατιρική αυτοαναφορά, δίνει χώρο στον θεατή να αναζητήσει σημεία ταύτισης με το πρόσωπό του. Εκφράζεται με χιούμορ, καυστικότητα και αυτοσαρκασμό. Κάποια από τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι η κινούμενη εικόνα, η φωτογραφία, οι εγκαταστάσεις, η τρισδιάστατη απεικόνιση και η μουσική.