Η ζωγραφική της Ζούνη αναδύεται ως μια ατελεύτητη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η αντίληψη εξελίσσεται σε μια διαδικασία που μετουσιώνει την καταγραφή της ροής της σκέψης. Η αφετηρία της είναι πάντα ένα σημείο· άλλοτε τυχαίο, άλλοτε με ακρίβεια χωροθετημένο, ανάλογα με την ένταση της συνθήκης που διαμορφώνει και πλάθει το παρόν. Σε αυτόν τον ασαφή και συνεχώς μεταβαλλόμενο τόπο, το σχέδιο γίνεται ένα εργαλείο ανακάλυψης. Η καλλιτέχνις δεν επιδιώκει την αναπαράσταση μιας προκαθορισμένης σκηνής, αλλά την ανάπτυξη ενός οπτικού πεδίου όπου οι νοητικές κατασκευές αποκτούν σταδιακά υλική υπόσταση.

 

Η Ζούνη διερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, τον ήχο, το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, όχι μέσα από μια ευθύγραμμη αφήγηση αλλά μέσα από την αποτύπωση των σιωπηλών δυνάμεων που επενεργούν στη συνείδηση και την επηρεάζουν. Οι γραμμές της δεν καταγράφουν απλώς σχήματα, αλλά ενσωματώνουν το ίχνος της σκέψης, τη ρυθμικότητα της κίνησης, το αποτύπωμα μιας αόρατης δόνησης. Το χρώμα μέσα από μια διαδικασία διαφορετικών υποστάσεων, ενισχύει την αίσθηση της μεταβλητότητας. Είναι φως και σκιά, ουρανός και έδαφος, υλικό και απουσία.

 

Το μέσο της ζωγραφικής είναι για την Ζούνη μια άσκηση επίγνωσης και μνήμης. Μέσα από τη σωματική συμμετοχή, τη χειρονομία και την αναζήτηση της σύνθεσης, κάθε έργο αναδεικνύεται ως μια σφαίρα διαπραγμάτευσης μεταξύ της τάξης και του απρόβλεπτου. Σε μια εποχή όπου η οπτική πληροφορία είναι άμεσα προσβάσιμη, η Ζούνη μας προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση: την επιστροφή στην παρατήρηση, στη σιωπηλή αλληλεπίδραση με την επιφάνεια και τη δομή.

 

Σε αυτήν την έκθεση το μεταφυσικό συναντά το βιωματικό, το οικείο μεταλλάσσεται σε αχαρτογράφητο τοπίο, και το τελικό αποτέλεσμα παύει να είναι απλώς μια επιφάνεια που αποτυπώνει ένα ακόμη γεγονός. Τα έργα της Ζούνη λειτουργούν ως γέφυρα ανάμεσα στην ύλη και την απουσία, ανάμεσα στη σταθερότητα και τη μεταβολή. Ο θεατής δεν καλείται να αποκωδικοποιήσει, αλλά να αισθανθεί, να περιπλανηθεί μέσα στην οπτική εμπειρία, να ανακαλύψει τη δική του αλήθεια μέσα στις γραμμές, τις σκιές και τα χρώματα. Σε αυτή την αδιόρατη συνομιλία ανάμεσα στην δημιουργό και τον θεατή, τα έργα δεν αποτελούν παρά μια αφορμή για να κατανοήσουμε τον κόσμο ξανά, από την αρχή.

 

Eπιμέλεια έκθεσης: Κώστας Πράπογλου