Πρωτάκουσα τους Κόρε.Ύδρο. το φθινόπωρο του 2006, σε μία διαδρομή Ξάνθη-Καβάλα. Μαγεύτηκα, έκλεψα το CD. Πρωτοείδα τον Παντελή Δημητριάδη την άνοιξη του 2010, στη συναυλία παρουσίασης του «Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78» στο Gagarin. Μέσα σε τρεις ώρες έκανε έξι stage diving, βούτηξε έξι φορές από τη σκηνή στην αγκαλιά των οπαδών του που παραληρούσαν. Τον πλησίασα αργότερα, ακούμπησα με τις παλάμες μου το ιδρωμένο πρόσωπό του. Έκαιγε. Όταν, το 2011, σκεφτόμασταν με την Αλεξάνδρα Κ. να εγκατασταθούμε για λίγους –ή για περισσότερους– μήνες στην Κέρκυρα, η παρουσία του Παντελή Δημητριάδη βάρυνε στην απόφασή μας. Γέννημα-θρέμμα του εργατικού Μαντουκιού, εγγονός περιπτερά και νοσοκόμας –του Τότου και της Ντάντας– ο Π.Ε. Δημητριάδης (το Π. σημαίνει «Πάντα» και το Ε. δεν είναι το πατρώνυμό του αλλά το αρχικό της λέξης «Ελεήμων»), ο Μπαντελής, όπως τον αποκαλούν κάποιοι φίλοι του, ακτινοβολεί μιαν αρχέγονη αριστοκρατικότητα. Αποτελεί ισότιμο συνομιλητή των θρυλικών μορφών της Κέρκυρας: του Edward Lear, των αδελφών Durrell, του Henry Miller. Ο Λορέντζος Μαβίλης και ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης θα τον ήθελαν στην παρέα τους. Όσο δε για τον Καζανόβα, εκείνος θα του χάριζε τη βελούδινη μπέρτα του και θα του έδινε τα αντικλείδια πολλών σπιτιών στο ακόλαστο πάλαι ποτέ Καμπιέλο.
«Οι Κόρε.Ύδρο. ιδρύθηκαν το 1993. Πηγαίναμε τότε στη Δευτέρα –ή μήπως στην Τρίτη;– Γυμνασίου. Είχε μόλις κυκλοφορήσει ο δίσκος "Never Mind" των Nirvana, το "Dirty" των Sonic Youth και το "Out of Time" των REM. Eμείς –συνεπαρμένοι– νιώσαμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα συγκρότημα θυγατρικό της μετα-πανκ κουλτούρας. Ήταν η χρονιά που εξερράγη το πανκ, "the year that punk broke"... Αρχίσαμε να ηχογραφούμε κασέτες και να τις πουλάμε στο σχολείο. Δεν επρόκειτο ακριβώς για τραγούδια, ως κεντρικό μουσικό όργανο είχαμε μια χορδή κομμένη από ένα μπάσο. Το αρχικό μας όνομα ήταν "Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες"· μας ενθουσίαζε γαρ όλους το μάθημα της Χημείας. Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα ήμασταν πια στο Λύκειο, περπατούσαμε εν πλήρει συνθέσει στη πλατεία Σαρόκο. Από το απέναντι πεζοδρόμιο μας βλέπει ο Νίκος Μαγαζής, Μαγαζής από το Αναστα-shop-ουλος. "Κόρε Ύδρο!" μας φωνάζει. Έτσι αναβαπτιστήκαμε... Η αγωνιστικότης της μαθητιώσης νεολαίας στην Κέρκυρα μάς βγήκε σε πολύ καλό. Κάθε τόσο ανακοινώνονταν καταλήψεις που διαρκούσαν έναν, ενάμιση μήνα. Εμείς, που δεν συμμετείχαμε σε αυτά –καθότι κοροϊδεύαμε τους κατ'επάγγελμα καταληψίες– βρίσκαμε χρόνο να ηχογραφήσουμε. Το 2001 σοβάρεψαν τα πράγματα: εντάχθηκε στο συγκρότημα ο Αλέξανδρος Μακρής κι εγώ είχα ήδη γράψει τα πρώτα μου κανονικά τραγούδια στο πιάνο και στην κιθάρα. Δουλεύαμε τότε πολύ εντατικά. Το 2003, ντεμπουτάραμε στην επίσημη δισκογραφία. Πρώτος μας δίσκος το "Αν όλα τέλειωναν εδώ". Ακολούθησε ένας άλλος, "ανεπίσημος", που μοιράστηκε μέσω του site μας. Ύστερα, η "Φτηνή ποπ για την ελίτ", το "Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78" και φέτος οι "Απλές ασκήσεις στον Υπαρξισμό"... Οι τίτλοι των δίσκων μάς ταλαιπωρούν πολύ. Απορρίπτουμε την πρώτη μας έμπνευση, συζητάμε καμιά τριανταριά εναλλακτικές και συνήθως επιστρέφουμε στην αρχή. Το "Φτηνή ποπ για την ελίτ" κυριολεκτεί απολύτως: "Φτηνή" εξαιτίας του χαμηλού κόστους παραγωγής. "Ποπ" διότι αυτό το μουσικό ιδίωμα υπηρετούμε. Και "Ελίτ" αφού οι εκατόν δύο (102) άνθρωποι που είχαν αγοράσει τον πρώτο μας δίσκο αποτελούσαν ασφαλώς μιαν ελίτ... Δίνουμε επίσης ιδιαίτερη σημασία στον εικαστικό σχεδιασμό των δίσκων, όσο και των βιντεο-κλίπ και των συναυλιών μας. Μας συμπαρίστανται σε αυτό δύο εξαιρετικοί καλλιτέχνες, ο Αρβανιτάκης και ο Αμύγδαλος. Ο Κωνσταντίνος Αμύγδαλος αποτελεί γενικώς στυλοβάτη των Κόρε.Ύδρο... Στις μέρες μας, για να αγοράσεις δίσκο, πρέπει να διαθέτεις φλόγα συλλέκτη. Εμείς ανεβάζουμε μόνοι μας τα τραγούδια μας στο YouΤube, ώστε να πληρούν τουλάχιστον κάποιες ποιοτικές προδιαγραφές. Το "Όχι πια έρωτες" κοντεύει το μισό εκατομμύριο views... Έχω γράψει καμιά πενηνταριά τραγούδια. Έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή, με τίτλο "Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών". Είμαι φιλόλογος με ειδίκευση στη διδασκαλία των ελληνικών ως ξένης γλώσσας. Διδάσκω αυτό τον καιρό στην εν Κερκύρα Ιερά Μονή των Καπουτσίνων Μοναχών. Αφιέρωσα την πιο πρόσφατη συναυλία μου στο ευγενές ιδανικό της Ένωσης των Εκκλησιών...»
Ο Παντελής Δημητριάδης έχει το χάρισμα να μετατρέπει και το πιο τρέχον και το πιο επιφανειακά ευτελές σε αφετηρία έμπνευσης. Πηγαίνει καθημερινώς για θαλάσσια μπάνια, αφού πρώτα επιδοθεί σε σκληρές αγροτικές εργασίες ώστε να είναι η επαφή με το νερό ακόμα πιο αναζωογονητική. Εκτρέφει έξι καναρίνια και επωάζει τρία αβγά, εκ των οποίων μόλις σήμερα άνοιξε το ένα. Παρακολουθεί φανατικά τηλεόραση. «Γράφω ολοένα και λιγότερο. Όσο αποκρυπτογραφώ το μέσα μου αίνιγμα, τόσο στερεύει η έμπνευσή μου. Ευτυχώς που υπάρχει...» «Ο Θεός;». «Όχι. Η τηλεόραση! Βλέπω σχεδόν τα πάντα, έχω όμως ένα ιδιαίτερο πάθος για τα talk shows. Γνωρίζω τα ονόματα όλων των Ελλήνων βουλευτών, όμως και των ποδοσφαιριστών Α' και Β' Εθνικής. Με απασχολεί αυτόν τον καιρό το "Σχέδιο Β'" του Αλέκου Αλαβάνου καθώς και η πορεία του νεοπαγούς κόμματος του Χρήστου Ζώη. Ξέρω έναν άνθρωπο, εδώ στην Κέρκυρα, ο οποίος είναι ενθουσιώδης οπαδός του κυρίου Ζώη». «Θα πήγαινες σε talk show, εάν σε καλούσαν;». «Όχι, ποτέ! Αφού δεν έχω τίποτα να πω. Είμαι πολύ μικρός εγώ για να χωρέσω τον αναστεναγμό τους». «Γιατί δεν κάνετε συχνότερα συναυλίες;». «Μία φορά στα τρία χρόνια είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε. Οι συναυλίες στοιχίζουν πάρα πολύ σε χρόνο, μόχθο αλλά και χρήματα, καθώς πάντοτε βγαίνουμε οικονομικά ζημιωμένοι. Κι εμένα, από το 2011 –που ήρθες εσύ στην Κέρκυρα, τυχαίο;– το πορτοφόλι μου είναι συνήθως άδειο... Σε συγχωρώ, όμως, διότι μού γνώρισες τον Σελίν!». «Τι είσαι, τελικά, Π.Ε. Δημητριάδη;». «Ο ρόλος που επιφυλάσσω στον εαυτό μου είναι εκείνος του παρατηρητή. Του μικρού παιδιού που ενθουσιάζεται γνήσια με ό,τι συμβαίνει γύρω του. Ενίοτε και μέσα του».
[Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 342 της LiFO]
