Φαγητό στα ταραγμένα χρόνια

Facebook Twitter
0

Παιδιά που τρώνε γλιφιτζούρια-καρότα

[via]

Σε συνθήκες εξορίας, πόνου και αβεβαιότητας, το φαγητό μαζί με οικείους ανθρώπους αποκτά νέα δύναμη και γίνεται σύμβολο σταθερότητας. Αλλά η πραγματική δύναμη του φαγητού φαίνεται κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν ο κόσμος ανατινάζεται σε μη αναγνωρίσιμα κομμάτια.

Οι κατακτητές χρησιμοποιούσαν πάντα το φαγητό ως όπλο, κόβοντας τις γραμμές τροφοδοσίας, καίγοντας χωράφια, σκοτώνοντας κοπάδια, πολιορκώντας πόλεις.

Στη  Γαλλία η μαύρη αγορά και η έλλειψη τροφίμων μετέτρεψε ρίζες και βολβούς όπως τα γογγύλια και τις αγκινάρες «της Ιερουσαλήμ» ή αλλιώς καλοκάσια ή ηλίανθοι από ταπεινά εφόδια, κατάλληλα μόνο για τα ζώα, σε pièce de resistance όταν οι μερίδες περιορίστηκαν και τα πάντα ήταν διαθέσιμα μόνο μέσω δελτίου.

Το 1940, όταν ξεκίνησαν τα δελτία στη Γαλλία, δημιουργήθηκαν εφτά κατηγορίες πληθυσμού, που καθόριζαν τι επιτρέπεται να φάει κανείς ανάλογα με την ηλικία του και το επάγγελμά του. Οι παρακάτω ποσότητες προοριζόταν για ένα νέο άντρα συνηθισμένες δραστηριότητες, οι οποίες συνολικά γι κάθε μέρα έφταναν τις 1300 θερμίδες.

  • 250γρ ψωμί
  • 25γρ κρέας
  • 17γρ ζάχαρη
  • 8γρ λίπος/λάδι
  • 6γρ τυρί
 

Οι αγκινάρες της Ιερουσαλήμ δεν δινόταν με δελτίο, αλλά δεν έχουν και πολλές θερμίδες – μόλις 35 τα 100γρ. Όμως, κρατούσαν τους ανθρώπους ζωντανούς: βρασμένες, με λίγο αλάτι, έγιναν το καθημερινό φαγητό κατά τη διάρκεια εκείνων των σκοτεινών χρόνων, πλούσιες σε βιταμίνη C, κάλιο και σίδηρο.

Είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς αυτές τις αγκινάρες (που δε μοιάζουν καθόλου με αγκινάρες, και δεν είναι από την Ιερουσαλήμ) στην Ελλάδα, αλλά αν τις βρείτε σε εστιατόριο, παρουσιάζονται σαν εκλεκτή και σπάνια λιχουδιά. Πόσο θα γελούσαν Γάλλοι παππούδες! Ακριβώς όσο γελάνε και οι Έλληνες παππούδες όταν μαθαίνουν ότι η ρόκα είναι über μοντέρνα, ενώ στα χρόνια τους ήταν ένα αγριόχορτο, απολύτως κατάλληλο για τα ζώα. Πρόκειται για το χρηματιστήριο της γεύσης.

Διαβάστε ακόμα:

Το φαγητό στα χρόνια της κατοχής στην Αθήνα

Συμβουλές του Τσελεμεντέ για τις Ελληνίδες νοικοκυρές του πολέμου

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Γεύση / Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Ο σεφ Δημήτρης Μπαλάκας σιγομαγειρεύει σχεδόν τα πάντα στον ξυλόφουρνο, «ψήθηκε» με τις παραδοσιακές γεύσεις στον φούρνο του παππού και της γιαγιάς του, και μοιράστηκε μαζί μας τρεις αυθεντικές συνταγές από τη Φλώρινα.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Γεύση / Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Ευφάνταστα τσουρέκια και καλιτσούνια της Λαμπρής, που βγαίνουν σε ποικίλα σχήματα και εκδοχές στα νησιά του Αιγαίου, θυμίζουν ζυμαρένια μικρογλυπτά και αναδίδουν την αρχοντική ευωδιά των ημερών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Πώς ο Ιωσήφ Ζησιάδης δημιούργησε το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου

Το κρασί με απλά λόγια / Πώς ένας πρώην υπουργός της Ελβετίας έγινε ο μοναδικός οινοποιός της Πάτμου

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον Ιωσήφ Ζησιάδη, έναν άνθρωπο με πολυδιάστατη πορεία που κάποια στιγμή αποφάσισε να δημιουργήσει το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου.
THE LIFO TEAM
Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

Γεύση / Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

H Αθήνα έχει πολλά στριτφουντάδικα. Όμως κάποια νέα, εκτός από το ότι ανεβάζουν το επίπεδο, έχουν καταφέρει να γίνουν instant συνήθεια για το προσεγμένο φαγητό τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Σουπιοπίλαφο

Γεύση / Σουπιοπίλαφο: Η μυστηριώδης γεύση του Αιγαίου

Από τον μινωικό πολιτισμό και τα κύπελλα του μέχρι τα σύγχρονα τσουκάλια, το μελάνι της σουπιάς συνεχίζει να αφήνει το αποτύπωμά του, ενώ το σουπιοπίλαφο αναδεικνύει τη μοναδικότητά του, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο γευστικό του αποτέλεσμα.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ