Αναγέννηση 14ος - 15ος αιώνας. Το κίνημα του ανθρωπισμού παίρνει σάρκα και οστά και έρχεται να ταράξει τα νερά του ως τότε κατεστημένου κόσμου. Το ανθρώπινο πνεύμα απελευθερώνεται απ' τη θρησκευτική μονομέρεια της μεσαιωνικής σκέψης και γίνεται πιο φιλελεύθερο, πιο δημιουργικό! Ο ανθρωπισμός συνάδει με τον αλτρουισμό, την ανυστερόβουλη αγάπη και φροντίδα για τον συνάνθρωπο, μια θεωρία συμπεριφοράς που θεωρεί το καλό το σκοπό της ηθικής πράξης. Ωστόσο, όλοι ξέρουμε πως ο ανθρωπισμός αποτελεί... είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας! Όλοι το γνωρίζουμε, αλλά κανείς μας δεν αντιλαμβάνεται την τραγικότητα του φαινομένου. Γιατί όσο οι γύρω μας χάνουν την ανθρωπιά τους, παρασύρουν και εμάς μαζί τους...
Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτέλεσε το βίντεο που αυτή τη στιγμή κάνει τον γύρο του κόσμου με τίτλο ''Νταντά ΣΑΠΙΖΕΙ στο ξύλο παιδάκι!". Μόλις είδε το βίντεο ο πατέρας έδειρε την νταντά αφήνοντάς την σχεδόν νεκρή. Εγώ λοιπόν, μια μαθήτρια της τρίτης Λυκείου, ως ''ανθρωπίστρια'' και ''υπερασπίστρια της Δημοκρατίας'', όταν αντίκρισα το συγκεκριμένο υλικό, ήξερα πως αν ήμουν στη θέση του πατέρα... η λέξη ''σχεδόν'' ίσως να μην υπήρχε στην παραπάνω είδηση! Και ντρέπομαι γι' αυτό...
Το βίντεο, λοιπόν, απεικονίζει μια νταντά που χαστουκίζει ένα κοριτσάκι, το πετάει στο πάτωμα και το πατάει με όλο της το βάρος. Το χτυπάει, το κλωτσάει και το αφήνει λιπόθυμο. Ο πατέρας παρατηρώντας την βίαιη σκηνή, από κάμερες που προφανώς είχε τοποθετήσει, δέρνει τη γυναίκα και δε σταματά μέχρι να μείνει μισοπεθαμένη. Η ίδια βρίσκεται πλέον σε αναπηρικό καροτσάκι και τρέφεται με σωλήνες.
Δεν έπαψα να πιστεύω στον ανθρωπισμό, αλλά φοβάμαι! Φοβάμαι ότι ο άνθρωπος φθείρεται όλο και περισσότερο. Φοβάμαι μήπως σιγά σιγά μετατρεπόμαστε σε μηχανές που απλά δέχονται πληροφορίες και εκτελούν!
Το τρομακτικό (!) αυτό γεγονός, που συνέβη στην Ουγκάντα, συγκλονίζει ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ ξεσηκώνει κύμα οργής και πόνου! Οι εικόνες είναι πραγματικά σκληρές, και δε βρίσκω το ψυχικό σθένος να τις ξαναδώ. Και εδώ γεννιέται το ερώτημα, ποια είναι η κατάλληλη τιμωρία για την αποτρόπαια αυτή πράξη;
Δεν έχουμε το δικαίωμα να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή των άλλων, όποιο έγκλημα και αν έχουν διαπράξει. Γιατί δεν έχω ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο πατέρας του κοριτσιού το αλάνθαστο για να κρίνουμε ποιανού η ζωή αξίζει λιγότερο. Θα υπερασπιζόμουν πως μέσα από τον αληθινό σωφρονισμό - και δεν εννοώ φυσικά τα σημερινά υποτιθέμενα σωφρονιστικά ιδρύματα!-, ο δράστης θα είχε την ευκαιρία να αναγνωρίσει το λάθος του. Μέσα από την παιδεία θα καλλιεργούσε τον εσωτερικό του κόσμο, θα μορφωνόταν και θα αποκτούσε την κριτική ικανότητα που θα του επέτρεπε να ξεχωρίζει το καλό απ' το κακό. Γιατί ο ''οφθαλμός αντί οφθαλμού'' δεν είναι η κατάλληλη λύση.
Πώς όμως ένας γονιός να αντέξει τον ξυλοδαρμό του παιδιού του και να μην κατασπαράξει τον δράστη; Πώς να μην απαιτεί την εφαρμογή της ηλεκτρικής καρέκλας; Μέχρι χθες είχα κάποια απάντηση. Σήμερα όμως, τα επιχειρήματά μου είναι αδύναμα...
Δεν έπαψα να πιστεύω στον ανθρωπισμό, αλλά φοβάμαι! Φοβάμαι ότι ο άνθρωπος φθείρεται όλο και περισσότερο. Οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας και το γενικότερο εχθρικό κλίμα αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά του. Φοβάμαι μήπως σιγά σιγά μετατρεπόμαστε σε μηχανές που απλά δέχονται πληροφορίες και εκτελούν! Τρέμω στην ιδέα πως ίσως κάποια μέρα απολέσουμε κάθε ίχνος αγάπης από μέσα μας, και εξουδετερώσουμε ο ένας τον άλλον! Το παραπάνω γεγονός αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα από τα αμέτρητα που συμβαίνουν καθημερινά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας. Τα 30 ανθρώπινα δικαιώματα ξεθωριάζουν και μαζί τους ξεθωριάζει και ο άνθρωπος.
Όμως η φλόγα του αλτρουισμού δεν έχει σβήσει ακόμη! Σιγοκαίει τρεμάμενη στις ψυχές αυτών που ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, στις ψυχές αυτών που πιστεύουν στον άνθρωπο...
σχόλια