Σαφώς και υπάρχουν πολύ σοβαρότερα ζητήματα, αν το επιλέξει κανείς όμως, οι εκλογές στη ΝΔ, που ζητά με το ζόρι την προσοχή του κοινού, μπορούν να αποτελέσουν έναν διασκεδαστικό αντιπερισπασμό από τη ζοφερή επικαιρότητα. Αυτό που δεν μου φαίνεται καθόλου διασκεδαστικό –αντιθέτως, μου προκαλεί αγωνιώδη απορία και μαύρη κατάθλιψη– είναι όχι η ανοχή πλέον αλλά η εκτίμηση και ο θαυμασμός ακόμα (ω, ναι!) που συγκεντρώνει εκ μέρους κάποιων προοδευτικών γενικά (δεν γράφω κεντροαριστερών ή «φιλελέδων» γιατί θα μπλέξουμε) ανθρώπων η περίπτωση του Άδωνι (μη μου το κάνει, παρακαλώ, η διόρθωση Αδώνιδος, δεν θα το αντέξω) Γεωργιάδη. Δεν μπορώ να το πιάσω καθόλου και από πουθενά. Καλτίλα; Μπα, το καλτ δεν μπορεί να μοιάζει κακόβουλο, εμπεριέχει αθωότητα. Κάποιοι πιο απόμακροι και πιο θεωρητικοί το χαλαρώνουν και σου λένε ότι έχει ένα κάποιο ανθρωπολογικό, τυπολογικό ξέρω γω, ενδιαφέρον η δημόσια εικόνα που παρουσιάζει, σαν επεισόδια πολιτικού reality όπου ενθαρρύνεται από την παραγωγή η ακραία συμπεριφορά γενικώς. Όσο και να το ζορίσω, όμως, δεν βρίσκω τίποτα «ενδιαφέρον» ή σύνθετο ή αμφιλεγόμενο σ' έναν φιλόδοξο φωνακλά καραδεξιό επειδή έχει και μια κυνική συνείδηση των μιντιακών τρόπων χειραγώγησης και της τελικής επιβολής μιας έντονης περσόνας (όσο εκνευριστικής κι αν είναι) στο ελληνικό τηλεοπτικό καζάνι όπου ξύνεται ο πάτος εδώ και χρόνια.
Ουδείς δηλώνει δεξιός –ακόμα και οι old school χριστιανοδημοκράτες σαν τον Σαμαρά–, διότι απλώς δεν είναι πολιτικά ορθό. Περίεργο πράγμα, όλοι αυτοί που σταυροκοπιούνται μπροστά από κάθε εκκλησία που συναντούν (και ποτέ δεν μπαίνουν μέσα εκτός από γάμους και βαφτίσια) τι είναι, αριστεροί; Μυστήρια πράγματα.
Αυτή η συμπάθεια, που δεν έχει πια μόνο υπολογιστικό, στρατηγικό χαρακτήρα, εκφράζει το πιο πρόσφατο στάδιο της τάσης «ακόμα και με τον Διάβολο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ». Πρόκειται φυσικά για ριμέικ –για να εξυπηρετηθεί και η αφήγηση με τον Τσίπρα ως νέο Αντρέα– του αντίστοιχου αφορισμού των «Κυρκοφλωράκηδων» κατά το «βρόμικο '89» εναντίον του Α. Παπανδρέου. Ο Διάβολος, προφανώς, ήταν ο Κ. Μητσοτάκης. Τέλος πάντων, δεν έχει τόσο ειδικό βάρος ο Άδωνις (μία από τις επιτυχίες του είναι ότι κατοχύρωσε τη χρήση μόνο του μικρού του ονόματος, όπως, ας πούμε, ο Θέμος ή η Ρούλα) ούτε τόσο κύρος (στις δυνάμεις του κακού έστω) για να είναι ο Διάβολος. Πιο, χμ, «evil» και «dark horse» (με στερεοτυπικούς όρους πολιτικού θρίλερ το λέω, επιδερμική σημειολογία κάνουμε, να περνά η ώρα, όχι παραπολιτικό ρεπορτάζ με συγκεκριμένη ατζέντα) μου φαίνεται η περίπτωση του Απ. Τζιτζικώστα. Και οπωσδήποτε πιο «ενδιαφέρουσα» από αυτήν του διάφανου Γεωργιάδη. Μπήκα, λοιπόν, στην επίσημη ιστοσελίδα του έτσι, να δω πώς παρουσιάζεται εν όψει εκλογών στη ΝΔ και το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι ότι μοιάζει σαν να γεννήθηκε κυριολεκτικά χθες: το βιογραφικό του μοιάζει με CV από το οποίο απουσιάζουν οικογενειακά στοιχεία, και ουδεμία αναφορά γίνεται στον πατέρα του, που είχε διατελέσει και υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, αλλά ούτε και στη μητέρα του, που είναι πρόεδρος της εθνικής επιτροπής UNESCO (στο iefimerida το είδα αυτό, οπότε δεν παίρνω και όρκο). Πιθανόν για να μην τον βάλουν στο ίδιο τσουβάλι με τον ατυχή Κυριάκο.
Το site χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες: «Απόστολος», «Τολμάμε», «Μαζί» και «Περισσότερα». Η σελίδα «Απόστολος», η οποία καταλήγει με την έκκληση «πες στους φίλους σου για μένα», είναι το CV που λέγαμε και στο οποίο μαθαίνουμε για τις σπουδές στο Λονδίνο και την Ουάσινγκτον, όπου για ένα διάστημα –fun fact για συνωμοσιολόγους και οπαδούς του «House of Cards»– εργάστηκε για το Γραφείο του Προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του αμερικανικού Κογκρέσου. Πιο κάτω, μαθαίνουμε επίσης ότι σαν καλό Μακεδονόπουλο είναι μέλος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και της ΧΑΝΘ. Φυσικά και δεν αποτελεί στίγμα να είναι κανείς μέλος σ' αυτούς τους κοινωφελείς οργανισμούς, απλώς ο συνδυασμός τους προδίδει έναν βαθύ και κούφιο συντηρητισμό. Κι έναν αιώνιο μικρομεγαλισμό. Το ίδιο και η συνθηματολογία που χρησιμοποιεί στο προεκλογικό του μανιφέστο, στο οποίο πετάει και κάτι δολώματα σε όσους αντανακλαστικά ψήνονται από αριστερόστροφη αφαιρετικότητα (αφηρημένες αναφορές σε συλλογικότητα και συμμετοχή, αποφεύγονται όμως ακρότητες του τύπου «δράσεις» ή «συνέργειες»). Είναι προφανές, πάντως, ότι αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος τον εαυτό του ως αντι-Τσίπρα (και οι δύο χαρακτηριστικοί σύγχρονοι φορείς του νεοπαλιού είναι, άλλωστε). Γι' αυτό έκοψε και τις γραβάτες (πιο πολύ σαν γιος του Κουτσούμπα μοιάζει, πάντως). Χαλάσανε κι οι δεξιοί και δεν θα αναγνωρίζονται πια στον δρόμο. Όχι ότι ο ίδιος δηλώνει δημόσια δεξιός. Ουδείς δηλώνει δεξιός –ακόμα και οι old school χριστιανοδημοκράτες σαν τον Σαμαρά–, διότι απλώς δεν είναι πολιτικά ορθό. Περίεργο πράγμα, όλοι αυτοί που σταυροκοπιούνται μπροστά από κάθε εκκλησία που συναντούν (και ποτέ δεν μπαίνουν μέσα εκτός από γάμους και βαφτίσια) τι είναι, αριστεροί; Μυστήρια πράγματα.
