Η πρώτη κυκλοφορία της Habibi Funk Records (μιας θυγατρικής της Jakarta Records, της γερμανικής εταιρίας που κυκλοφορεί νέα αλλά και ξεχασμένα διαμάντια από όλον τον κόσμο) ήταν το 7ιντσο ingle των Dalton, ενός κουϊντέτου από την Tunis της Τυνησίας που διασκέδαζε τους τουρίστες στο Sahara Beach Resort στις αρχές των ’70s, κάθε βράδυ για κάποια χρόνια. Με τα λεφτά που μάζεψαν πήγαν στη Ιταλία και τύπωσαν σε βινύλιο τα Alech και Soul Brothers τα πρώτα –και μόνα- τραγούδια που ηχογράφησαν ποτέ.
Η Habibi Funk Records κυκλοφορεί αποκλειστικά αραβική μουσική από τα ’70s και τα ’80s και μετά το δισκάκι των Dalton που βγήκε τον Ιούλιο, κυκλοφορούν το άλμπουμ του Fadoul, ενός Μαροκινού «James Brown» που στο τέλος της δεκαετίας του ’70 και στα ’80s διασκεύαζε κυρίως διεθνή χιτ της εποχής και λίγο πριν πεθάνει, το 1991, ηχογράφησε το jingle για ένα δημοφιλές χυμό πορτοκαλιού του Μαρόκου. Αυτά ήταν και τα μοναδικά στοιχεία που ήταν γνωστά για τον Fadoul, στο ίντερνετ δεν υπήρχε καμία πληροφορία για τη ζωή ή το έργο του.
Μια ολόκληρη μέρα έψαχνα τα δισκάκια –κυρίως 7ιντσα- που δεν είχα ποτέ ξαναδεί. Ένα από αυτά που μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή ήταν από μια μπάντα που λεγόταν Fadaul et les Privileges και στα credits του τραγουδιού Sid Redad της πρώτης πλευράς ανέφερε τον James Brown! Περιττό να πω ότι την πρώτη φορά που το άκουσα να παίζει κόντεψα να τρελαθώ.
Ο Jannis Sturtz, ο ιδιοκτήτης της Habibi Funk και της Jakarta, γράφει για τον τρόπο που τον ανακάλυψε:
«Ήρθα στο Μαρόκο το 2012 ως μάνατζερ του Blitz the Ambassador, ο οποίος έπαιζε στο φεστιβάλ Mawazine στην Ραμπάτ. Ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ και αποφάσισα να μείνω μερικές μέρες ακόμα στην άγρια αλλά όμορφη πόλη της Καζαμπλάνκας. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 η πόλη ήταν το κομβικό σημείο για τη μουσική σκηνή του Μαρόκου, με μια μουσική βιομηχανία να ανθεί, και πάνω από δώδεκα δισκογραφικές εταιρίες να κυκλοφορούν μια μεγάλη ποικιλία από ήχους.
Κάνοντας βόλτες στην πόλη, κατέληξα σε μια ερειπωμένη περιοχή της μεντίνας, μπήκα σε κάποιους παράπλευρους δρόμους και βρέθηκα μπροστά από ένα μικροσκοπικό μαγαζί που ήταν ασφυκτικά γεμάτο από σπασμένες ηλεκτρονικές συσκευές. Το είχα σχεδόν προσπεράσει όταν πίσω από τα ηλεκτρονικά είδα μια στοίβα από ξεχασμένους δίσκους. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού μου είπε ότι στη δεκαετία του’70 είχε μια δισκογραφική που κάποια στιγμή στα ’80s, όταν άρχισε να κυριαρχεί η κασέτα, αναγκάστηκε να την κλείσει. Μια ολόκληρη μέρα έψαχνα τα δισκάκια –κυρίως 7ιντσα- που δεν είχα ποτέ ξαναδεί. Ένα από αυτά που μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή ήταν από μια μπάντα που λεγόταν Fadaul et les Privileges και στα credits του τραγουδιού Sid Redad της πρώτης πλευράς ανέφερε τον James Brown! Περιττό να πω ότι την πρώτη φορά που το άκουσα να παίζει κόντεψα να τρελαθώ. Ήταν μια αραβική διασκευή του Papa’s got a brand new bag παιγμένο από μια τριμελή μπάντα, ένα αραβικό funk με πανκ αγριάδα. Δεν μπορώ να βρω κάτι πιο ταιριαστό για να το περιγράψω. Έπαθα εθισμό με το κομμάτι αλλά κανείς δεν ήξερε τι ήταν ή οποιαδήποτε πληροφορία για τον καλλιτέχνη. Στο google δεν υπήρχε επίσης τίποτα. Ήταν εντελώς ξεχασμένο και χαμένο στο χρόνο.
Ταξίδεψα πολλές φορές στο Μαρόκο για να βρω στοιχεία για τους καλλιτέχνες που είχα ξεθάψει, αλλά ήταν κάτι μάταιο. Αυτό που με έκανε να συνεχίσω τα επόμενα χρόνια τα ταξίδια ήταν οι ανακαλύψεις που έκανα κάθε φορά. Κάθε φορά πετύχαινα και ένα διαφορετικό δισκάκι του Fadoul, συνολικά τέσσερα, τα οποία είχαν παρόμοια αισθητική, φοβερή ενέργεια και τον ίδιο ακατέργαστο ήχο με το Sid Redad.
Πέρασαν πάνω από δύο χρόνια για να βρω τις πρώτες πληροφορίες για τον Fadoul. Γνώρισα τα μέλη ενός άλλου μαροκινού συγκροτήματος, των Golden Hands, και μου είπαν ότι είχε πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Πήρα τηλέφωνο έναν άλλο μαροκινό τραγουδιστή, τον Tony Day, ο οποίος ήξερε πού ζούσε η οικογένεια του Fadoul στα ’80s. Ξαναπήγα ταξίδι στο Μαρόκο, χάλασα μια περιουσία σε ταξί για να με γυρνάνε από διεύθυνση σε διεύθυνση στην πόλη, έκανα αμέτρητες συζητήσεις στο δρόμο και άπειρα τηλεφωνήματα και τελικά, μετά από ημερών αναζήτηση, στεκόμουν έξω από το σπίτι της οικογένειας του Fadoul στην κεντρική Καζαμπλάνκα. Βρήκα μια αδερφή του που μου είπε όμορφες ιστορίες για τη ζωή του Fadoul. Ο αδερφός της ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα που ζωγράφιζε και έπαιζε στο θέατρο, αλλά τελικά αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη μουσική. Πέρασε λίγο καιρό στο Παρίσι όπου μελέτησε τη μουσική του James Brown, των Free και άλλων αμερικάνικων συγκροτημάτων και μετά έφτιαξε την δική του εκδοχή, παντρεύοντας το αραβικό στοιχείο με τις δυτικές επιρροές. Παντρεύτηκε και έκανε δυο παιδιά και πέθανε το 1991 στην Καζαμπλάνκα σε ηλικία 50 ετών.
Στο καθιστικό της οικογένειας του Fadoul ήταν πολύ συγκινητικά για όλους μας. Για την αδερφή του και την οικογένειά της που δεν φαντάζονταν ποτέ ότι κάποιος θα πρόσεχε τη μουσική του Fadoul έξω από το Μαρόκο –άκουγαν τη φωνή του μετά από 30 χρόνια γιατί δεν είχαν πικάπ στο σπίτι. Και για μένα που μια αναζήτηση τριών χρόνων έφτανε στο τέλος.
Και είμαι πολύ περήφανος που παρουσιάζω το LP Azmanah Sa’Ib (Time is Hard), το πρώτο άλμπουμ του, 45 χρόνια από την ημερομηνία ηχογράφησης της μουσικής του.
Κυκλοφορεί το Δεκέμβριο.
σχόλια