''Απ' το ραδιόφωνο ακούω δυνατά τζαζ - ροκ''. Μ' αυτούς τους στίχους ξεκινάει η ''Νυχτερινή εκπομπή'' της Αφροδίτης Μάνου, ένας δίσκος - ορόσημο του ελληνικού τραγουδιού που κυκλοφόρησε το 1984, την ίδια χρονιά με τις ''Μάσκες ηλίου'' της Λένας Πλάτωνος και με το ''Περίπου'' της Αρλέτας. Πολύ σωστά, έτσι, το ένα από τα δύο live της Μάνου στο ΡΥΘΜΟΣ Music Stage, υπό τον τίτλο ''Νυχτερινή εκπομπή 30+1 χρόνια'', βασίστηκε στον τζαζ - ροκ ήχο μιας σούπερ μπάντας και του ενορχηστρωτή Σπύρου Λούκου. Δε θα φανταζόμουν δηλαδή ότι θα ξεκινούσα να γράφω το review από ένα live ασχολούμενος με τις ενορχηστρώσεις του! Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, έχω παρακολουθήσει πολλά live τα τελευταία χρόνια, με την εκάστοτε μπάντα να συνοδεύει απλά τον εκάστοτε καλλιτέχνη χωρίς ουσιαστικά άλλο λόγο ύπαρξης στο πλάι του. Στη συναυλία της Αφροδίτης Μάνου αυτό δεν συνέβη! Όλο το υλικό ''ενδύθηκε'' έναν γκαράζ - ροκ ήχο με τον Σπύρο Λούκο στο πιάνο και τις ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες, τον αδερφό του, Τάσο Λούκο, στα τύμπανα, τον Χρήστο Ζαντιώτη στην ηλεκτρική κιθάρα με τα α λα Santana σόλα του, τη Μαρία Δελή στο ακορντεόν μπαγιάν και τον Ευριπίδη Διονυσιάδη στο μπάσο. Ο ήχος αυτός έγινε έκδηλος ακόμη και σε κομμάτια του μακρινού παρελθόντος, σαν το κινηματογραφικό ''Ένα καλοκαίρι'' του Σπανού που επέλεξε να μας θυμίσει η Μάνου, και που μοιραία ακούστηκε σαν την απόλυτη ροκ μπαλάντα! Αυτό σημαίνει πως ο Λούκος και η ομάδα του δούλεψαν πολύ με τα τραγούδια, θέλοντας να τα παρουσιάσουν φρεσκαρισμένα και αμιγώς εξηλεκτρισμένα. Το πέτυχαν 100%!
Κι αν πάλι οφείλω να εστιάσω σε ένα στοιχείο της βραδιάς, αυτό θα ήταν σίγουρα η συνειδητοποίηση τού πόσο σημαντικούς στίχους, ευαίσθητους και λυρικούς, έχει καταθέσει η Μάνου μέσα σε 30+1 χρόνια ατομικής διαδρομής της στη δισκογραφία
Η συναυλία ξεκίνησε με το ''Τέλος δεν υπάρχει εδώ'' του Νίκου Κυπουργού, κομμάτι από το κινηματογραφικό ''Οξυγόνο'' σε στίχους της Μάνου, που ερμήνευσε στη δισκογραφία η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Η Αφροδίτη στο κέντρο της σκηνής με τα κόκκινα γυαλιά της, αέρινη, εμφανώς ανανεωμένη και με τη φωνή της πραγματικά ανέγγιχτη από το χρόνο. Συγκινητική, αν υποτεθεί πως υπήρξαν στιγμές που η ερμηνεία της μας παρέπεμψε στην πρόωρα χαμένη Μαρία Δημητριάδη, την αδερφή της, παρότι παρουσίασε ένα ολότελα προσωπικό της ρεπερτόριο. Κι αν πάλι οφείλω να εστιάσω σε ένα στοιχείο της βραδιάς, αυτό θα ήταν σίγουρα η συνειδητοποίηση τού πόσο σημαντικούς στίχους, ευαίσθητους και λυρικούς, έχει καταθέσει η Μάνου μέσα σε 30+1 χρόνια ατομικής διαδρομής της στη δισκογραφία: Τραγούδια σαν το ''Μήλο'' από τη συνεργασία της με τον Πορτοκάλογλου, το ''Πάρε με'' που έκανε μεγάλη επιτυχία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στα ''Χαιρετίσματα'' του, το ''Μια παλιοκατίνα'' που σίγουρα δεν θα συγκίνησε ιδιαιτέρως τις φεμινίστριες του καιρού του, το ''Αριστερά στην Εδέμ'' και το ''Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο'' - το τελευταίο θυμάμαι πόσο καχύποπτα είχε αντιμετωπιστεί, προφανώς γιατί χάλαγε τη...σούπα ενός ολόκληρου έθνους που όχι πολλά χρόνια μετά θα έπιανε πάτο δικαιολογημένα. Κι ακόμη κομμάτια άλλων από το διεθνές και ελληνικό ρεπερτόριο που η Μάνου διάλεψε να μας τραγουδήσει, σαν το αλμοδοβαρικό ''Un ano de amor'' της Luz Casal, το ''Canzone Arrabiata'' του Nino Rota, το ''Πότε θα σε βαρεθώ'' του Πορτοκάλογλου και το ''Ένα σφάλμα έκανα'' του Θόδωρου Δερβενιώτη.
Η παρουσία του Σταύρου Παπασταύρου δίπλα στην Αφροδίτη Μάνου ξέφευγε από τη συνθήκη του ''guest καλλιτέχνη'', αφού μοιράστηκαν εξ ημισείας σχεδόν το πρόγραμμα. Ένας σημαντικός, ''μεσογειακός'' θα τον χαρακτήριζα, τροβαδούρος που άνοιξε το δικό του μέρος του προγράμματος με το ''Απ' την αρχή'', τη μπαλάντα του που το 1981 είχε βραβευθεί στους Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι. Άλλη συγκίνηση αυτή και όσοι χειροκρότησαν θερμά με τις πρώτες νότες, γνώριζαν καλά και το τραγούδι και τον δημιουργό και την ιστορία του. Μερικά ακόμη κομμάτια του Παπασταύρου από τους ''Γιαπωνέζικους Κήπους'' του 1998 σε latin ύφος, αλλά και ντουέτα με τη Μάνου, από το ''Ροζ'' του Μηλιώκα μέχρι τα ''Λιανοτράγουδα'' από τον ''Μεγάλο Ερωτικό'' του Χατζιδάκι. Κι ακόμη, ιταλικά τραγούδια του Nino Rota από το ''8 1/2'' του Fellini και του Lucio Battisti - μου έλειψαν και ένας Dylan, ένας Donovan ή ένας Lennon που ο Παπασταύρου τραγουδάει τόσο όμορφα με την κιθάρα του.
Στη ''Νυχτερινή εκπομπή'', το μεγαλύτερο hit της Μάνου, κάποιοι χόρεψαν! Μα είναι κι ένα πολύ ωραίο ρυθμικό τραγούδι! Τότε που τα ραδιόφωνα το μετέδιδαν νυχθημερόν μαζί με τα ''Μπαράκια'' του Γερμανού και την ''Ευλαμπία'' του Γιοκαρίνη. Άλλες εποχές, στις οποίες θα αναζητούσε κανείς τους συνδετικούς αρμούς του έντεχνου και του rock με την πιο καλαίσθητη pop. Με τη ''Νύχτα'' της, η Αφροδίτη Μάνου καληνύχτισε το κοινό, ανανεώνοντας το ραντεβού της στον ίδιο χώρο για μία δεύτερη και τελευταία εμφάνιση, την ερχόμενη Παρασκευή 4/12. Νομίζω πως θα ξαναείμαι εκεί και δεν πρόκειται καθόλου για στεγνή διαφήμιση.
σχόλια