1/8 Στο αεροδρόμιοφτάνουν οι τρεις καλύτερές μου φίλεςαπό την Αμερική
Πίσω από τις αεροσυνοδούςτης Delta (λερά μαλλιά,ξεκούμπωτα πουκάμισα) εμφανίζονταιμία-μία οι τρεις κολλητές μου από τοπανεπιστήμιο. Μιλάμε ασταμάτητα: στοαεροδρόμιο, στο μετρό, στο ταξί βολεύονταςτις βαλίτσες, στο σπίτι μου. Έχει πάει5 το πρωί κι ακόμα μιλάμε. Σκέφτομαι πωςόταν τελειώσουν αυτές οι δέκα μέρες θαχρειαστώ μια παραμονή σε κέντρο γιόγκαμε εντατικές ασκήσεις αφωνίας.
3/8 Στο σπίτι μου
Αισθάνομαι σαν μια μάνατριών πεινασμένων αγοριών που της ζητάνεκαθημερινά μπριζόλες. Κάθε πρωί ξυπνάωμε λουμπάγκο από τον καναπέ και σκέφτομαι:«Έχει το σπίτι μια φρατζόλα ψωμί;Καφέ; Μαρμελάδα; Φρούτα; Τι θα ταΐσω τακορίτσια σήμερα; Μετά, ενώ τρώμε ψωμίμε βούτυρο στο σπίτι μου, που πλέονθυμίζει youth hostelμε ράντσα, στοίβες από πέτσετες, ποτιστήριακαι χιλιάδες παπούτσια. Αρχίζουν οιερωτήσεις. Πού θα πάμε; Σε ποιο μπαρ;Μπορούμε να πάμε σε μια παραλία που ναέχει ομπρέλες; Τι ώρα κλείνει η Ακρόπολη;Πότε χτίστηκε η Αρχαία Αγορά; Γιατί στηνΕλλάδα πετάμε τα χαρτιά της τουαλέταςσε ένα μικρό καλαθάκι δίπλα από τηλεκάνη; Δεν είναι κάπως αηδιαστικό;
4/8 Αθήνα, η ζωή στοκοινόβιο έχει αρχίσει να με καταπιέζει
Θυμάμαι πως έχω ναπληρώσω λογαριασμούς. Αφήνω τις κοπέλεςνα αλωνίσουν την Ερμού. Δεν φανταζόμουνποτέ πως θα αισθανόμουν τόσο ελεύθερηπεριμένοντας να πληρώσω το ληγμένολογαριασμό της ΕΥΔΑΠ στο κτίριο τηςοδού Αθηνάς με τα μπηγμένα τσιγάρα στουςεξαερισμούς.
12/8Κέρκυρα
Με το που φτάνω πέφτωσε μια μεθυστική νιρβάνα. Κοιμάμαιδεκατρείς ώρες την ημέρα, στην παραλία,στον καναπέ, στο αυτοκίνητο, σανναρκοληπτικός γέρος. Απαντάω μονολεκτικάσε όλες τις ερωτήσεις. Ασχολούμαι μόνομε τον ύπνο και το φαγητό. Επίσης αρνούμαισυστηματικά να βγω για καφέ, προφασιζόμενηφοβερή κούραση (η αλήθεια είναι πωςσήμερα θα παίξει ένα φοβερά σημαντικόεπεισόδιο στο Μπέβερλι Χιλς που είναιΧριστούγεννα κι ο Αϊ Βασίλης τρώειχριστουγεννιάτικο γεύμα με την οικογένειαΓουόλς). Η μοναδική μου νυχτερινή έξοδοςξεκινάει με σούζες και καταλήγει σε ένα«βρώμικο» με κίτρινες πλαστικέςκαρέκλες στη Γαρίτσα. Ο ιδιοκτήτης τουεστιατορίου ένας κοντός γκριζομάλληςμε λαδωμένα μαλλιά -γνωστός και ως«Χομεϊνί»- μας σερβίρει καρμπονάρακαι πίτσες με χαριτωμένες τοπικέςεκφράσεις όπως «αϊ στο γέρο το διάολο»(στην Κέρκυρα μας αρέσει η άσκοπηβωμολοχία πριν το φαγητό). Νομίζω ότιείναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπωκαρμπονάρα με αρακά.
24/8 Αθήνα
Στη γειτονιά μου ούτεο περιπτεράς δεν έχει επιστρέψει ακόμα.Η Αρδηττού θυμίζει ευρωπαϊκό παραθεριστικόδρόμο - περνάει ένα αυτοκίνητο κάθεμισάωρο. Το σπίτι μου μου φαίνεταισκονισμένο και θλιβερό. Το μόνο πράγμαμε αλκοόλ που έχει ξεμείνει από τηνεπιδρομή των κοριτσιών είναι μια ρετσίναΜαλαματίνα κι ένα λικέρ βύσσινο. Αρχίζωνα πίνω τη ρετσίνα. Δυο ώρες αργότεραείμαι ελαφρώς μεθυσμένη και σε φριχτόοίστρο αυτολύπησης. Σκέφτομαι πως είναιλίγο θλιβερό να μεθάς μόνος σου, ακόμαπιο θλιβερό να μεθάς μόνος σου στο σπίτισου και περίπου τραγικό να μεθάς σπίτισου, μόνος σου, με ρετσίνα Μαλαματίνα.Και πως αύριο πιάνω δουλειά.
σχόλια