Τετάρτη, 10 π.μ., ΓαλλικόΙνστιτούτο
Είναι η εποχή που ξαφνικάζούμε όλοι με μια έξη στη μάθηση καιδημιουργία. Εγώ ξανάρχισα γαλλικά, έναςφίλος μου σκέφτεται να αρχίσει ντραμςέτσι ώστε να τον μισήσουν όλοι στηγειτονιά κι ο αδερφός μου άρχισε ναπαρακολουθεί ευλαβικά ντοκιμαντέρ γιατον ανθρώπινο εγκέφαλο στο Σκάι - τοκυριακάτικο τραπέζι δεν είναι πια τοίδιο τώρα που ξέρω τα πάντα για τοεγκεφαλικό. Αισθάνομαι φοβερό ενθουσιασμόκαθισμένη στην τάξη πάντως, σαν να κάνωκάτι πολύ σημαντικό. Κοιτάω έξω απ' τοπαράθυρο τις πολυκατοικίες στις παρυφέςτου Λυκαβηττού πίσω απ' το παρκάκι. Οήλιος λάμπει κι εγώ θα είμαι φανταστικήμαθήτρια - σε 5 χρόνια θα μιλάω τέλειαγαλλικά, θα ξεναγώ τους αδαείς στο Λούβροκαι θα τραγουδάω γαλλική ραπ. Μετάσκέφτομαι πως έτσι είμαι πάντα στηναρχή: ενθουσιώδης. Όταν άρχισα διαλέξειςστην Ιστορία της Τέχνης ως μάθημαεπιλογής στο πανεπιστήμιο ήμουν σίγουρηπως ήταν η αρχή της λαμπρής μου καριέραςως επιμελήτριας εκθέσεων - στη φαντασίωσήμου είχα και μια λαμπρή συλλογή απόφουλάρια. Μέχρι το τέλος του εξαμήνου,με το που έβλεπα αναγεννησιακό πίνακαέκλειναν τα μάτια μου σαν το σκύλο τουΠαβλόφ.
Δευτέρα 20.00 μ.μ.
Δεν ξέρω τι είναι αυτόπου με κάνει να ξεχωρίζω τους τρελούςαπό μίλια μακριά - ακόμα κι όταν φέρονταιφυσιολογικά, εγώ ξέρω ότι είναι θέμαδευτερόλεπτων μέχρι να σκίσουν τα ρούχατους και να τραγουδήσουν τον εθνικόύμνο. Σε αντίθεση με την τρελή γριά, πουείναι ένα είδος που ευδοκιμεί ιδιαίτεραστην Ελλάδα, οι τρελοί γέροι είναισυνήθως μια πιο θλιβερή κατηγορία. Οτρελός γέρος της αποψινής βραδιάςξεπροβάλλει πίσω από μια στάση λεωφορείουστο Σύνταγμα. Θυμίζει μασκαρεμένομεθύστακα στις απόκριες με πλαστικήμάσκα και γυαλιά ηλίου. Βοηθά το γεγονόςπως τρέχει προς το μέρος ενός παπά πουκάθεται αμέριμνος στη στάση και τοναγκαλιάζει φωνάζοντας «Παπάκα μου!Παπάκα μου!». Μπαίνω στο τρόλεϊ απότην μπροστινή πόρτα - είναι γεμάτο.Ακριβώς από πίσω μου μπαίνει ο τρελός.Πρώτα θέλει να κάτσει, αλλά όλες οιθέσεις είναι γεμάτες - στη Φιλελλήνωναλλάζει γνώμη γιατί του αρέσει η μουσική:«Μπράβο οδηγέ. Ωραίος σταθμός. Ορίστε,δεν με πονάνε πια τα πόδια μου γιατίτραγουδάω. Είσαι γάτα οδηγέ. Είσαι σανεκείνο τον άντρακλα, τον Μπρους Λι, κιεκείνον μια γυναίκα τον έφαγε. Μα είναιδυνατόν κι αυτός και η γυναίκα του κι ογιος του να πέθαναν; Αυτός ήτανε σαν τοΔιγενή Ακρίτα». Κάθε φορά που χτυπάτο καμπανάκι του οδηγού γελάει. «Αχ,τι ωραίο που χτυπά το καμπανάκι! Πρώτηφορά το ακούω». Σκέφτομαι πως ξέρωγιατί ξεχωρίζω τους τρελούς - γιατί μουαρέσουν. Έχουν συχνά κάτι αθώο καισυγκινητικό σαν τον τρελό στο ΒασιλιάΛηρ.
σχόλια