Η αλήθεια είναι ότι δενπρόλαβα να δω και πολλές ταινίες στιςλίγες μέρες που βρέθηκα στο πρόσφατοΦεστιβάλ Θεσσαλονίκης, οπότε δεν μπορώνα έχω πραγματικά άποψη. Ελληνική δενείδα καμία και αν κρίνει κανείς -επιπόλαιαέστω- από το «trendy ιλουστρασιόνγια όψιμους hipsters» αισθητικήςflyer που πέτυχα σ' ένα μπαργια την ταινία Without πουπήρε τελικά το βραβείο ΚαλύτερηςΕλληνικής Ταινίας, δεν έχασα και πολλάφέτος. Τέλος πάντων, νέα χρονιά, ίδιεςγκρίνιες. Ό,τι καλύτερο και πιο συγκινητικόείδα πάντως ήταν μια ταινία εκτόςπλαισίου φεστιβάλ, σε ιδιωτική σπιτική«sneak preview»,στην οποία είχα την τύχη να με προσκαλέσειο δημιουργός της Δημήτρης Αθυρίδης.Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ με τίτλοT for Trouble:The Life andMusic of TerryPapadimas και αφορά τηνπερίπτωση (περιπτωσάρα θα ήταν πιοακριβές) του 57χρονου πλέον ΘοδωρήΠαπαντίνα, εξαιρετικού κατά κοινήομολογία κιθαρίστα, ροκ σταρ κλειστούκυκλώματος, εν δυνάμει σπουδαίου ροκτραγουδοποιού, χαρισματικής προσωπικότηταςκαι μαγνήτη μπελάδων πάσης φύσεως. Ηταινία αποτυπώνει με νηφαλιότητα,συναίσθημα και χιούμορ (ιδανικόςσυνδυασμός, αν σου κάτσει) το κλονισμένομεγαλείο -ή έστω την ψευδαίσθησημεγαλείου- τον αθεράπευτο ναρκισσισμόαλλά και την παθολογία του εστέτ rockoutsider που φορά τηναυτοκαταστροφή ως κορώνα ή ακάνθινοστεφάνι (εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς)και είναι, μεταξύ άλλων ένα εξαιρετικό«case study»ενός ξεχωριστού εκπροσώπου μιαςχαρακτηριστικής για την Ελλάδα «fuckedup minority» (οόρος από τα χείλη του ίδιου του Παπαντίνα,που χοροπηδά απολαυστικά με τη συριστικήεκφορά του από τα ελληνικά στα αγγλικά,σ' ένα πρότυπο greeklishαυθόρμητου λόγου).
Ο Παπαντίνας ξεκίνησεένδοξα την εφηβεία του στη Νέα Υόρκη(οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει απότην Καστοριά), όπου κόλλησε εφάπαξ τοrock&rollμικρόβιο, και την ολοκλήρωσε τραυματικάστην Ελλάδα των συνταγματαρχών (ηοικογένεια επέστρεψε σ' ένα ατυχέστατοtiming, λίγους μήνες πριν τηχούντα). Ως αυθεντικό «κωλόπαιδο» όμωςδεν το έβαλε κάτω, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκηκι από τότε αποτελεί σημείο αναφοράςγια τη rock σκηνή της πόληςείτε από τον πυρήνα είτε από την περιφέρειαενός glamorous/decadentμικροσυστήματος. Έκανε και τα διαλείμματά(μικρότερα και μεγαλύτερα) του στο Παρίσικαι στη Νέα Υόρκη και μάλιστα με τουςδικούς του «ψωνισμένους» όρους -καιπάντα με τη συντροφιά ωραίων γυναικώνπου, όπως λέει και κάποιος στην ταινία,έκαναν την επανάστασή τους μέσω τουωραίου Θοδωρή που είχε πάντα άψογο στυλκαι ντυνόταν με τις πιο κομψές καιακριβές εκδοχές της επιμελούς ατημέλητηςrock στολής- αλλά τελικάεπέστρεφε πάντα πίσω. «ΟΚ, δεν λέω, είμαιloser, αλλά όχι κι ο μεγαλύτεροςloser όλων των εποχών» λέεισ' ένα σημείο, για να προσθέσει αργότεραμε τον trademark πικρόχολοαυτοσαρκασμό του: «Ακόμα κι αν ήμουνόμως όντως ο μεγαλύτερος loserόλων των εποχών, δεν θα έπρεπε να πάρωβραβείο γι αυτό;». Περιβόλι οι ατάκεςτου, ακόμα κι αν δεν κάνει τον κόπο νακρύψει τη θλίψη, την οργή και τη δυσοίωνηκαι γεμάτη βαθιές ρωγμές αντίληψή τουγια τους πάντες και τα πάντα σχεδόν:«Δεν θα γίνουμε και κουμπάροι», «Νομίζειςότι με ξέρεις αλλά δεν με ξέρεις», «Δενχρειάζεται να υπάρχουν άνθρωποι σαν κιεμένα», «Όλοι με λένε να πάμε κάπου, αλλάκανείς δεν με προσκαλεί χα, χα, χα», «Im a badmotherfucker», «Ifuck intellectualwomen becauseintellectual womenjust wanna befucked...» Όπως παραδέχεταιάλλωστε κι ο ίδιος σε κάποιο σημείο,προσέφερε απλόχερα το σεξ και κρατούσετα drugs και το rock&rollγια πάρτη του. Ή απλά, όπως λέει η μητέρατου (η φιγούρα της αιώνιας Ελληνίδαςμαμάς), δεν μπορούσε να μετουσιώσει «τηνεξυπνάδα του σε καλοσύνη».
Παρ' όλα αυτά, μοιάζειεκπληκτικά συνεπής στη χρόνια (καικαταστροφική για την «καριέρα» του)ασυνέπειά του αλλά και στα οράματά του.Όπως να παίξει μια μέρα το «WoolyBully» των Samthe Sham andthe Pharaohs (τηςεκπληκτικής γκαράζ μπάντας με τομαχαραγιά του γκαράζ ηγέτη τους πουφορούσε τουρμπάνι και σατέν ρόμπα) στοΜουσείο Ερμιτάζ της Αγία Πετρούπολη.Αυτό θα πει φιλοδοξία, και τέλος πάντωνμε τους γκραζόψυχους δεν μπορώ να είμαιαντικειμενικός. Εκτός από «badmotherfucker», ο Παπαντίναςεπιλέγει να σκέφτεται τον εαυτό του καιως «escape artist»,αλλά και ως αείποτε «misfit»:«Όλοι θέλουν να κάνουν παρέα πού καιπού με misfits αλλά όχι καιπολύ παρέα». Σε κάποιο άλλο σημείο,μονολογώντας, εκφράζει το φόβο ότι έχουναρχίσει να του ξεγλιστράνε πια οιδοκιμασμένες μέχρι τώρα τεχνικέςεπιβίωσης του, αναθαρρεύει όμως αργότεραγια να βρει ένα ρόλο, μια ταυτότητα στηζωή του τόσα χρόνια στη Σαλονίκη: «Ifuckin' helpedto build thiscity, man!... Στημουσική εννοώ,δεν είμαιαρχιτέκτονας. Ihelped somany peoplefuck eachother andhave agood time...».
Το επίσημο ντεμπούτοτης ταινίας προορίζεται για το ερχόμενοΦεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκηκαι μακάρι να πάει καλά, να τη δει κόσμοςκαι να γίνει εφαλτήριο και για άλλεςτέτοιες καλοφτιαγμένες κινηματογραφικέςμονογραφίες ξεροκέφαλων Ελλήνωνoutsiders -καλό ή κακό τουκεφαλιού τους, λίγη σημασία έχει- αλλάκαι των πολλών άλλων, παλιότερων καισύγχρονων, που σκέφτονται κάθε βράδυ«εμείς δεν έπρεπε να 'μαστε εδώ»...
σχόλια