Υποτίθεται ότι εδώ καικαιρό οι κάθετες διαχωριστικές γραμμέςστην ιδεολογική αρένα έχουν αντικατασταθείαπό οριζόντιες που διαπερνούν όλο τοπολιτικό φάσμα, με δύο βασικούς άξονες:τους -αποκαλούμενους, μεταξύ πολλώνάλλων, εξίσου αφηρημένων- «εθνοκεντρικούς»και τους «εκσυγχρονιστές». Αυτή ηαντιπαράθεση εκφράζεται και στηναρθρογραφία, τόσο στην έντυπη όσο καιστην ηλεκτρονική, εκεί όπου καθημερινάδιεξάγεται πόλεμος χαρακωμάτων από τιςδιαφορετικές φράξιες και τάσεις πουταυτίζονται έντονα ή χαλαρά με κάποιοναπό τους δύο αυτούς πόλους.
Πόσο ισχύει όμως τελικάαυτός ο εμφύλιος; Και πόσο έχει περάσειστην κοινωνία; Δεν είμαι καθόλου σίγουροςπια, ούτε μου φαίνεται λογικό και χρήσιμονα
ανάγονται τα πάντασχεδόν σ' αυτό το θεωρητικό ντέρμπιμεταξύ «Ελληναράδων» (εθνικολαϊκών,πατριωτών, εραστών της εντοπιότητας,whatever) και «κοσμοπολιτών»(ευρωλιγούρηδων, ξενόδουλων, γραικύλωνκ.λπ.). Αφορά αυτή η διαμάχη στηνπραγματικότητα πολύ περισσότερους απότους επίσημους και ανεπίσημους εκπρόσωπουςμιας επείγουσας (για τους ίδιους)ατζέντας, στην οποία γραπώνονται μεμανία ασχέτως θέματος, πλαισίου καιαφορμής (είναι πάντα υπαρκτός ο κίνδυνοςνα σου γίνει η ατζέντα ζουρλομανδύας).Δεν είμαι βέβαιος πόσο πολύ χειρότεροιείναι όλοι αυτοί που συντηρούν την cultενός ανιστόρητου και σχεδόν μεταφυσικούεθνικισμού από τους εμπαθείς, άχαρασνομπ και στεγνούς «κοσμοπολίτες» πουνιώθουν διαρκώς απειλούμενοι (ο ορισμόςτης μανίας καταδιώξεως) από ένα εχθρικόελληνικό σύστημα, απελευθερώνονταςέτσι τα πιο βαθιά συντηρητικά τουςένστικτα - και χάνοντας το δίκιο τουςτελικά μεταξύ αφορισμών και πλήρουςαπαξίωσης. Χάνεται έτσι η ευκαιρία ναγίνει μια χρήσιμη ανάλυση της ανεξέλεγκτηςκοινωνικής κατάστασης που βιώνουμε όλοκαι πιο έντονα και περιλαμβάνει μιασειρά από άλλου τύπου «γκρίζες» παθολογίεςκοινωνικών ομάδων, οι οποίες χάνονταιστην «ασπρόμαυρη» αφαιρετική αντιπαράθεσητων δύο αυτών πόλων.
Για παράδειγμα (και σεεντελώς αυθαίρετη σειρά): οι ευαίσθητοιεργατοπατέρες που διαπομπεύουν ξένουςεργάτες ως απεργοσπάστες. Οι ρομαντικοίαντιεξουσιαστές (όχι με την έννοια μιαςζωτικής επαναστατικότητας αλλά ωςπερήφανο και αυτο- αναφορικό περιθώριο)που αναλώνονται σε αέναες συνελεύσεις,επιτροπές, συντονιστικά, κινητοποιήσειςκαι όλο αυτό το κλειστοφοβικά γραφειοκρατικόσύστημα πατροναρίσματος καταπιεσμένωνομάδων. Η ηθική «πλειοψηφία» τωννοικοκυραίων που συντηρούν ένα πλέγμασχέσεων βίας σε κάθε επίπεδο τηςκαθημερινότητας. Οι κλονισμένοι εσχάτωςνεο-γιάπιδες, στελέχη κ.λπ. που ταυτίζουντον υπνωτικό καταναλωτισμό με τηνευζωία. Οι ψυχροί νεοφιλελεύθεροιθεματοφύλακες της νομιμότητας «πάσηθυσία». Οι αντι-ιμπεριαλιστές τηςζεμπεκιάς είτε ανήκουν στην καθεστωτικήΑριστερά είτε όχι: στην ιστοσελίδα του«Ριζοσπάστη» υπήρχε -υποθέτω ακόμαυπάρχει, δεν είχα το κουράγιο να τσεκάρω-ένα «χαριτωμένο» γραφιστικό πουαπεικονίζει το άστρο του Δαβίδ ναμπερδεύεται με την αστερόεσσα, τα άστρατης οποίας κατόπιν γίνονται σβάστικες.«Very nice»,που θα έλεγε κι ο Borat. (Έτσικαι κέρδιζα ένα ευρώ για κάθε φορά πουέχω ακούσει κάποιον κατά δήλωσή τουΑριστερό να λέει δήθεν μισοαστεία ότιμπορεί και να είχε δίκιο ο Χίτλερ γιατο Ολοκαύτωμα, τώρα θα ήμουν πλούσιος).Οι απάτριδες κοσμοπολίτες κεφαλαιοκράτεςπου έχουν θεό το μάρκετινγκ και παιδικήχαρά τους τα «εμπορικά/διαφημιστικάτμήματα» που έχουν καταπιεί όλα ταυπόλοιπα στις σύγχρονες εταιρείες. Οιέντεχνοι νεορθόδοξοι που μισούν οτιδήποτεμπορεί να είναι δημοφιλείς στον πολύκόσμο. Όλοι όσοι στηρίζουν ενεργητικάή παθητικά τους πολυδιάστατουςκατασταλτικούς μηχανισμούς, οι οποίοιφυσικά δεν εξαντλούνται στα ΣώματαΑσφαλείας...
Κουίζ: Ποιοι από τουςπαραπάνω είναι Ελληναράδες και ποιοιείναι εκσυγχρονιστές; Τρέχα γύρευε. Δενβλέπω πάντως τους νεότερους να δέχονταιτη σκυτάλη μιας τέτοιας αντιπαράθεσης.Οι πιτσιρικάδες (στους οποίουςπεριλαμβάνεται και μια δεύτερη πλέονγενιά μεταναστών που έχει μεγαλώσειεδώ), μεταξύ ρακόμελου, μπόμπας καιinternet-ικής επικοινωνίας-δεν το λέω υποτιμητικά- προσλαμβάνουναλλιώς τα πράγματα και, επειδή καταναλώνουνμπόλικη σύγχρονη όσο και βαθιά συγχυσμένηαμερικανική κουλτούρα, τούς είναι οικείαέστω και ασυνείδητα η πολυπλοκότητατων πολλών εμφύλιων μεταξύ διαφορετικώνομάδων και αντιλήψεων, που μαίνονταιειδικά στις ΗΠΑ. Και πιθανόν αντιμετωπίζουν(αν υποθέσουμε ότι ασχολούνται) μεειρωνεία τις απόπειρες εκπαιδευτικήςμεταρρύθμισης ακόμα ενός υπουργούΠαιδείας (και Θρησκευμάτων, παρόλο πουτο ημερολόγιο δείχνει 2009), που εστιάζειστον τρόπο εισαγωγής στο πανεπιστήμιο,λες και αυτό είναι το θέμα. Λες κι αυτόείναι η Παιδεία, για την οποία όλοικόπτονται, πατριώτες και μη.
Άντε, να τελειώνει αυτότο παραμύθι, όπως και όλα τ' άλλα πουμας κρατάνε πολύ πιο πίσω απ' ό,τι μαςαναλογεί.
σχόλια