Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Στα εγκαίνεια

» Ταεγκαίνια είναι πιο βαρετά και από τουςγάμους. Στην περίπτωση όμως του νέουΜουσείου Θεσσαλονίκης, η έκπληξη ήρθεαπό εκεί που περιμέναμε την καταδίκημας. Πλήθος επισήμων παρακολούθησε,αλλά κανείς δεν μας αποτελείωσε με τολογύδριό του, διότι, αντίθετα με τοπρωτόκολλο των επίσημων καικρατικό-χορηγούμενων εκδηλώσεων, δενπήρε το λόγο κανείς από εκείνους πουδεν θέλουν να τον αποχωριστούν. Ο πρώτοςεπισκέπτης τιμής ένεκεν ήταν ο ΘόδωροςΑγγελόπουλος, ο οποίος παρέλαβε τοεισιτήριό του και ευχαρίστησε απλά,ανακουφίζοντας όσους ήρθαν για το κυρίωςπιάτο, δηλαδή να περιεργαστούν ένα χώροπου φτιάχνεται εδώ και μήνες καιφιλοδοξούσε να φέρει καινούριο αέραστον τρόπο που βλέπουμε το παρελθόν τουδικού μας σινεμά.

»Ηβασική επιδίωξη κάθε σύγχρονου μουσείουείναι να μην αντιμετωπίζει την ιστορίαμε τους όρους μιας κηδείας. Να κάνειδιαδραστική και εύκολη τη χρήση του. Νααποτελεί ένα κομψό λημέρι, και παράλληλαένα καλαντάρι με εικόνες και ήχους,χωρίς να περιορίζεται στο χρονολογικόαράδιασμα γεγονότων και προσώπων. Οφίλος Βασίλης Κεχαγιάς, διευθυντής τουΜουσείου και η μουσειολόγος ΝάσιαΧουρμουζιάδη, φρόντισαν γι' αυτό. Πριναπό την επίσκεψή μας στα ενδότερα, είχαναποτυπώσει τη σύλληψη, την αγωνία, τουςπροβληματισμούς και την προετοιμασίαμε δυο φιλμάκια που έδωσαν την πρόγευσηκαι το σκεπτικό πίσω από την πλήρηανακατασκευή μιας δύσκαμπτης αποθήκηςστο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Σαν ναξετυλίγεται μια μπομπίνα φιλμ, κάνουμετην ελικοειδή ξενάγηση και ξεκινάμεαπό τους πειραματισμούς των αδελφώνΜανάκια, για να φτάσουμε στο πολύτιμοδώρο του Μουσείου στα παιδιά, ένα δωμάτιομε green screen, όπου τους δίνεται η ευκαιρίανα γυρίσουν τη δική τους ταινία μικρούμήκους και στην έξοδο να παραλάβουν τοκινηματογραφημένο προϊόν των προθέσεώντους! Έχει προηγηθεί ένα τρισδιάστατοφιλμάκι 12 λεπτών με πρωταγωνιστή τονΓιώργο Χωραφά και τη σύζυγό του καιαφηγητή τον Τάκη, υποθετικό γιο τουΓιάννη Μανάκια, ο οποίος διαφωτίζειεκπαιδευτικά και ανάλαφρα τη διαδικασίαπαραγωγής μιας ταινίας.

»Τομικρό ταξίδι τηρεί μια χρονολογικήπυξίδα κι έχει ευχάριστους καιαπροσδόκητους σταθμούς. Βλέπουμεδείγματα από τους πρωτεργάτες και τουςξεχασμένους της ιστορίας του ελληνικούσινεμά, ενώ παράλληλα κάνουμε ερωτήσειςσε μικρά μόνιτορ και εκείνα λύνουν τιςαπορίες με ένα απαλό πάτημα στην επιφάνειάτους, χαζεύουμε αποσπάσματα ταινιών σελούπες, παρατηρούμε φωτογραφίες, αφίσες,φτάνουμε σε εκθέματα, συνήθως αυθεντικάκαι δηλωτικά μιας εποχής, όπως ένα φόρεματης Αλίκης, τα παπούτσια της Φόνσου, τηνκαπαρντίνα του Μπρούνο Γκανζ, ένα νυφικόαπό της Νύφες, τη βαλίτσα του πράκτοραΘου-Βου. Περνάμε από το εμπορικό σινεμάστη δεκαετία του '80, όπου συνυπάρχουνο Γκορίτσας και ο Χούρσογλου με τηδυναμική παρένθεση της βιντεοκασέτας,σύμβολα μιας σχιζοφρενικής μετάβασηςστη σημερινή πανσπερμία της αμηχανίας.

»Ίσωςτα θετικά σχόλια δημιουργήσουν αυξημένεςπροσδοκίες για τους υποψήφιους επισκέπτες.Το μουσείο αυτό, δεδομένου τουπροϋπολογισμού (600.000 ευρώ) και τωνσυνθηκών (μια μικρή, ευέλικτη ομάδαπερίπου εθελοντών), είναι μια έξυπνηγέφυρα ανάμεσα στη βιτρίνα και το βάθοςτου ελληνικού σινεμά. Δεν είναι λούναπαρκ - φτιάχτηκε στα πρότυπα ευρωπαϊκώναντίστοιχων και αποτελεί την εναλλακτική,καλή εφαρμογή των καλύτερων προθέσεώνμας. Αντικατοπτρίζει τις δυνατότητέςμας αν βάλουμε το μυαλό μας να βρει τρόποαξιοποίησης των υλικών που διαθέτουμε.Το περπάτησα ευχάριστα, μου άρεσαν ηδομή και το ύφος του, καθώς επίσης οτρόπος που συνέζευξε τις εποχές καιτους εκφραστές της, χωρίς κόμπλεξ καικολλήματα. Έχει επίσης χώρο για περιοδικέςεκθέσεις και δείχνει ανοιχτό σε προτάσεις.Μας καλωσορίζει στην γκρίζα πόρτα του20^ουαιώνα, και μας ξεπροβοδίζει από τοχρωματιστό και παιχνιδιάρικο παράθυροτου στερεοσκοπικού μέλλοντος. Απευθύνεταισε όσους βλέπουν το σινεμά σαν συνεχήδιαδικασία και το ελληνικό σινεμά,ειδικότερα στις διαστάσεις, όχι σανπαιδί ενός κατώτερου θεού, ούτε σαν τοθαύμα που αδικήθηκε.