» Το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται η ενότητα Sounds of the World φέρνει τους Ska Cubano, ένα πάντρεμα των παραδόσεων της Καραϊβικής και της Κούβας, τον ιδρυτή των Μαντρεντέους, τον Ροντρίγκο Λεάο, από την Πορτογαλία, και το σύγχρονο φλαμένκο των Ισπανών Καλίμα, το συγκρότημα που ίδρυσε ο μπασίστας των Όχος ντε Μπρούχο. Στις 24 με 26 του μήνα το Jazz on the Hill μένει πιστό στην παράδοση της ποιότητάς του, ξεκινώντας το τριήμερο με τον πιανίστα Γιαρόν Χέρμαν, συνεχίζει με τον Βασίλη Τσαμπρόπουλο και κλείνει με τον ακορντεονίστα Ρίτσαρντ Γκαλιάνο με το Love Day Quartet. Ο τελευταίος πλαισιώνεται από τον Ρίτσαρντ Μπόνα, τον Κλάρενς Πεν και τον φοβερό Κουβανό πιανίστα Γκονζάλο Ρουμπαλκάμπα.
»Το κλου έρχεται την πρώτη νύχτα του Αυγούστου. Στο πιάνο θα καθίσει ο Μισέλ Λεγκράν, ο μέγιστος Γάλλος συνθέτης τζαζ και κινηματογραφικής μουσικής, και τα τραγούδια του θα ερμηνεύσει μια φωνάρα, η Άλισον Μουαγιέ, επεκτείνοντας το θρίαμβο πριν από μερικούς μήνες στην Αγγλία, με ρεπερτόριο ειδικά προσαρμοσμένο στο Φεστιβάλ της Σάνης. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ο Λεγκράν, 77 ετών and kicking, παίζει για πρώτη φορά στη χώρα μας, την οποία έχει επισκεφθεί πολλές φορές ως τουρίστας. Με μια καριέρα 55 ετών στη δισκογραφία, ο Λεγκράν έκανε μόδα το γαλλότροπο τζαζ ρομαντισμό στη διεθνή σκηνή, ενορχηστρώνοντας στάνταρ στο άλμπουμ του «I Love Paris». Δεν αποποιείται διόλου τη ρετσινιά-παράσημο του πιο Γάλλου από τους συνθέτες της μουσικής για το σινεμά. Χωρίς να έχει εχέγγυα για την καριέρα του, παράτησε μια στρωμένη δουλειά δίπλα στα πρωτοκλασάτα ονόματα του νέου κύματος του γαλλικού σινεμά, για να δοκιμάσει την τύχη του στην Αμερική κάπου στο 1966, με τον ίδιο τρόπο που κλότσησε την ασφάλεια του κορυφαίου ενορχηστρωτή επί μια δεκαετία. Βαριόταν και σιχαινόταν την επανάληψη, ρίσκαρε για να έχει. Μετά από μήνες στην αναμονή, ο Νόρμαν Τζούισον τού πρότεινε να ντύσει την Υπόθεση Τόμας Κράουν, κέρδισε το Όσκαρ για το στροβιλισμό που λέγεται Windmills of your Mind, ακολούθησαν κι άλλες επενδύσεις με τη σφραγίδα του και πάντα με τη γνώση του κώδικα της σύνθεσης σε μεγάλη ορχήστρα για το Χόλιγουντ, ένα δεύτερο Όσκαρ για το Καλοκαίρι του '42 (το κορυφαίο θερινό σάουντρακ, ένα ντελίριο έρωτα, μνήμης και χρωμάτων), συνεργασίες με τους πάντες, από τον Ίστγουντ στο Breezy μέχρι την Μπάρμπαρα Στράιζαντ για το Γιέντλ, το τρίτο του Όσκαρ μαζί με τους φίλους του, το στιχουργικό δίδυμο των Άλαν και Μέριλιν Μπέργκμαν.
»Ο Λεγκράν, αρμενικής καταγωγής και λάτρης της τζαζ την οποία έμαθε από τους Αμερικάνους μουσικούς που στάθμευσαν δημιουργικά στο Παρίσι μετά τον πόλεμο, συνδύασε αριστοτεχνικά τις σπουδές του δίπλα στον κέρβερο του παρισινού ωδείου, τη Νάντια Μπουλανζέ, με τη δεξιοτεχνία του στο πιάνο, την ανησυχία του να ανακαλύψει έναν καινούργιο ήχο, και το παίξιμο των οργάνων από τους τζαζίστες της εποχής - ο Μάιλς Ντέιβις συμμετείχε στον πρώτο δίσκο του Λεγκράν και η τελευταία δουλειά του Mr Cool ήταν στο Τζάνγκο. Ο Λεγκράν δεν σταματάει στο παρελθόν: λίαν προσεχώς θα σκηνοθετήσει ένα μιούζικαλ για το σινεμά, έλαβε υποψηφιότητα Τόνι για ένα θεατρικό που συνέθεσε πριν από μερικά χρόνια, το Amour, και θα επενδύσει το νέο πόνημα των Μπουμπλίλ και Σένμπεργκ, υπεύθυνων για το Miserables και το Miss Saigon. Πολύπλευρος και τρελός με τη μουσική, τραγουδάει συχνά, συγκινητικά και παιχνιδιάρικα τις δικές του συνθέσεις (αναζητείστε ντουέτα με την κολλητή του Νάνα Μούσχουρη στο Διαδίκτυο), αλλά αυτήν τη φορά μάλλον θα αφήσει το μικρόφωνο στο φωνητικό όγκο της Μουαγιέ, για την οποία διάβασα στις κριτικές πως δίνει απρόσμενο βάθος και νέα διάσταση σε πολυακουσμένες συνθέσεις του Λεγκράν.
»Της συναυλίας θα προηγηθούν προβολές στη θερινή αίθουσα Ορφέας, που βρίσκεται κάτω από το λόφο, δίπλα στο ξενοδοχειακό συγκρότημα, των αξέχαστων ταινιών Ομπρέλες του Χερβούργου του Ντεμί (30 Ιουλίου) και Πισίνα του Ντερέ την επομένη, ενώ την Κυριακή, στις 2 Αυγούστου, το αφιέρωμα θα κλείσει η Λόλα, και πάλι του Ντεμί, πάντα σε μουσική του Λεγκράν. Και τα τρία φιλμ είναι ένας φόρος τιμής στον Λεγκράν, που αποθέωνε και υπογράμμιζε την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα στην πολύπλευρη ιστορία που βαφτίστηκε nouvelle vague, αλλά και η απόδειξη για το λόγο που οι νέοι σκηνοθέτες, οι οποίοι ανέτρεψαν το σκηνικό στο γαλλικό σινεμά της συντήρησης και του ακαδημαϊσμού, επέλεξαν το συγκεκριμένο συνθέτη ως φορέα ενός διαφορετικού ήχου.
σχόλια