Η Άνα Μουγκλαλίς, Ελληνίδα από τον πατέρα της, δυστυχώς δεν ήρθε στην Ελλάδα για να παραστεί στην πρεμιέρα της ταινίας Coco Chanel & Igor Stravinski, στο πλαίσιο του 15ου (κι όχι 10ου, όπως έγραψα κατά λάθος την προηγούμενη εβδομάδα) Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας. Τη συνάντησα, ωστόσο, στις Κάννες και αντίκρισα ακριβώς αυτήν που περίμενα: μια σοφιστικέ Παριζιάνα, αβίαστα κομψή και επικοινωνιακή. Στο ένα χέρι το τσιγάρο ως μόνιμο αξεσουάρ, και από τα αμυγδαλωτά της μάτια να διαφαίνεται η λαχτάρα για τις εμπειρίες που θα έρθουν.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπήρξα ποτέ πραγματικό μοντέλο, επαγγελματικά μιλώντας. Έκανα λίγο μόντελινγκ στα 15 μου, αλλά ήμουν πολύ κακή! Με είδε ο Καρλ Λάγκερφελντ και με επέλεξε για μια τηλεοπτική καμπάνια, και ουσιαστικά ξεκίνησα την καριέρα μου ως ηθοποιός στα 19 μου χρόνια.
Ήμουν 10 ετών και το επισκέφτηκα με τους γονείς μου. Στα 15 μου μετακόμισα για το ίδιο το Παρίσι, γιατί με ξετρέλανε αισθητικά. Είναι πρόκληση όταν προέρχεσαι από την ανιαρή επαρχία, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βαρεθείς με τόσες γνωριμίες και τόση ένταση. Εκτίμησα το γεγονός ότι αγόρασα ένα μηχανάκι και γύρισα ολόκληρη την πόλη. Είναι αλήθεια πως είναι η Πόλη του Φωτός, ίσως λίγο πιο φωτισμένη από ό,τι πρέπει. Λίγη σκιά δεν θα πείραζε καθόλου (γελάει). Γίνονται ωραία πράγματα στο ημίφως. Επίσης, σε βοηθάει να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου αυτή η πόλη. Πείτε με παλιομοδίτικη, αλλά μου αρέσουν η φιλοδοξία, το θάρρος και η τιμή. Πιστεύω πως η φιλοδοξία ειδικά είναι υπέροχο πράγμα!
Κυρίως συντηρούσα εγώ τον εαυτό μου. Πήγαινα σχολείο και δούλευα εδώ κι εκεί. Νέα πρόσωπα, νέα ζωή, νέα όλα, ήμουν εξιταρισμένη. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω μια μικρή κόρη και δεν ξέρω αν θα ήθελα να ζήσει μόνη της στα 15 της!
Η φωνή μου είναι η φωνή μου και την έχω συνηθίσει. Είναι μια ευγενική χορηγία των άπειρων τσιγάρων Marlboro που έχω καπνίσει από την εφηβεία. (γελάει)
Πολλές φορές μου έχει τύχει να περάσω απαίσια με συναδέλφους μου, αλλά το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό
Η εμφανής εκδήλωση της αντίθεσης του άσπρου με το μαύρο στις δημιουργίες της Σανέλ και του συνεχούς αυτού συνδυασμού σε όλη της την πορεία είναι μια ομολογία της αναμφισβήτητης ανταγωνιστικότητάς της. Με τράβηξε, επίσης, η επιμονή της να μη θέλει σώνει και καλά να αρέσει στους γύρω της και να τους ευχαριστεί. Ζούμε σε μια εποχή που όλοι χαμογελούν και κάνουν τους καλούς, από τους υπαλλήλους μέχρι τους ηθοποιούς. Η ψυχρότητα της Σανέλ δεν είναι ωστόσο μονοδιάστατη. Με τον Στραβίνσκι μετατρέπεται σε οικειότητα και επιλεκτικό πάθος. Έτσι πίστεψα πως πρέπει να την ερμηνεύσω, γιατί δεν γνωρίζουμε πολλά για τη σχέση τους, πέρα από το ότι πέθαναν την ίδια χρονιά, ότι εκείνη κράτησε ένα και μόνο αντικείμενο από αυτόν, μια εικόνα, που είναι και το μοναδικό του σωζόμενο δώρο, και ένα τηλεγράφημα που διάβασε ο Ντιαγκίλεφ στη Σανέλ, όπου ο Στραβίνσκι προειδοποιούσε να μην πάει στην Ισπανία γιατί θα τη σκότωνε! Η γνωριμία της με τον Στραβίνσκι τής άνοιξε τους ορίζοντες και ζωογόνησε τις φιλοδοξίες της για κάτι παραπάνω από την επιτυχημένη καριέρα της σχεδιάστριας. Φυσικά, υποστήριζε το ταλέντο της και έδινε έμφαση στην ανεξαρτησία της. Η ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει σε έναν αντρικό κόσμο ήταν η σημαία της και το κλειδί στις σχέσεις της.
Δεν είμαι μέσα στη μόδα, δεν γνωρίζω πολλά πέρα από τη Chanel..
Στο σινεμά μού αρέσει η ανάπτυξη της φαντασίας. Στην αρχική σκηνή της ταινίας, με το γύρισμα με γερανούς και τον κόσμο, ένιωθα σαν παιδί στο πλατό. Μου θύμισε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, το Άγγιγμα του κακού του Όρσον Γουέλς. Καταλαβαίνω πως ο κινηματογράφος είναι μια βιομηχανία που χρειάζεται το χρήμα και μπορεί να μεγαλουργήσει όταν διαθέτει τα μέσα, αλλά όταν δεν τα διαθέτει, η φαντασία βρίσκει τρόπους να ενεργοποιηθεί περισσότερο. Σαν την περίπτωση ενός περίεργου τυπά που είδα σε ένα ντοκιμαντέρ στη Νέα Υόρκη, ο οποίος έβλεπε μανιωδώς και αποκλειστικά ασπρόμαυρες ταινίες και δεν είχε κάνει σεξ στα 50 του χρόνια, γιατί περίμενε πάντα να βρει μια ασπρόμαυρη γυναίκα στην πραγματικότητα για να την ερωτευθεί! Ξέρω πως είναι αντιεμπορικές, αλλά, αν μπορούσα, θα έπαιζα μόνο σε ασπρόμαυρες ταινίες. Τις λατρεύω.
Έχω σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους που έγινε δεκτή στο Φεστιβάλ Βενετίας και ετοιμάζομαι για μια μεγάλου μήκους τον επόμενο χειμώνα. Με ενδιαφέρει η γυναικεία επιθυμία, όπως διαμορφώνεται σήμερα. Το θέμα της ταινίας μου είναι το πορνό, το οποίο σιχαίνομαι εντελώς, μου προκαλεί θλίψη. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά δίνουν συμβουλές στα νέα κορίτσια πώς θα φορέσουν το στρινγκ και πώς θα κατακτήσουν το αγόρι των ονείρων τους, κάνοντας το τέλειο τσιμπούκι, και οι πορνοταινίες με τα πανομοιότυπα σενάρια έχουν πρωταγωνίστριες που αρχικά δεν θέλουν να γαμηθούν, αλλά στο τέλος το ευχαριστιούνται με έναν άνδρα που θέλει να σιγουρευτεί πως τις φέρνει σε ηδονή. Και τα κορίτσια που επηρεάζονται από τα περιοδικά και τα πορνό γραπώνουν τον γκόμενό τους μόλις τον βλέπουν και καταλήγουν μόνα κι έρημα στην πραγματικότητα. Μιλάνε και φέρονται όπως και στα πορνό, τι κρίμα. Στη ταινία που μου πρότειναν να σκηνοθετήσω δεν κάνω πορνό όπως ήταν το αρχικό πλάνο, αλλά θα έχω μια πρωταγωνίστρια που θα είναι βρικόλακας. Voila!
σχόλια