David Bowie: Είσαι γκέι; Κάνεις drugs;
Alexander McQueen: Ναι, και στα δύο.
D.B.: Επηρεάζει η χρήση τη σχεδιαστική σου αντίληψη;
A.M.: Ναι, την κάνει πιο ασταθή.
D.B.: Αντίθετα από άλλους σχεδιαστές, η αίσθησή σου για το ντύσιμο μοιάζει να προέρχεται από φόρμες εκτός της ιστορίας της μόδας. Δανείζεσαι ή κλέβεις, λόγου χάρη, από τις νεο-καθολικές μακάβριες φωτογραφίες του Joel Peter Witkin μέχρι τη rave κουλτούρα. Πιστεύεις ότι η μόδα είναι τέχνη;
A.M.: Όχι, δεν το πιστεύω. Δεν πρόκειται για συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Η έμπνευση μπορεί να προέρχεται από οτιδήποτε, έναν άντρα που περπατά στον δρόμο, την έκρηξη μιας βόμβας - οτιδήποτε μπορεί να πυροδοτήσει κάποιο εγκεφαλικό / συναισθηματικό συνειρμό. Μ' αυτή την έννοια, όλα τα βλέπω σαν να ανήκουν σ' ένα καλλιτεχνικό σύμπαν. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι. Ο τρόπος που φιλάνε.
D.B.: Θα έλεγα ότι η σεξουαλικότητα παίζει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που σχεδιάζεις. Συμφωνείς;
Α.Μ.: Ναι, αν και πιστεύω ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς τη σεξουαλικότητα ως διανοητική συμπεριφορά. Είναι πολύ περιοριστική, και επίσης είναι τρομακτική διαδικασία να επιχειρείς να προσδιορίσεις τη σεξουαλικότητα κάποιου. Πού καταλήγει; Καταλήγει σ' αυτόν που σε αποδέχεται στο τέλος της μέρας όταν αναζητάς την αγάπη, τον έρωτα. Για να φτάσεις εκεί, πρέπει να περάσεις από πολλούς διαδρόμους κι αυτό μπορεί να σου κάψει το μυαλό.
D.B.: Υπάρχει κάτι σχεδόν παγανιστικό στη δουλειά σου, οι δημιουργίες σου μοιάζουν να λειτουργούν σε πιο οργανικό επίπεδο.
A.M.: Πιθανόν. Έχω επηρεαστεί κατά κάποιο τρόπο από τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, τον οποίο θεωρώ μεγάλο φιλόσοφο και άνθρωπο της εποχής του, αντίθετα από τον περισσότερο κόσμο, που τον θεωρεί απλά ανώμαλο.
D.B.: Νομίζεις ότι τα ίδια τα ρούχα αποτελούν έναν τρόπο βασανισμού της κοινωνίας;
A.M.: Δεν νομίζω ότι είναι τόσο σημαντικά τα ρούχα. Στο τέλος της μέρας, είναι απλώς ρούχα. Αυτό που προσπαθώ είναι να κάνω αυτόν που τα φοράει να νιώσει πιο πολλή αυτοπεποίθηση, επειδή εγώ δεν έχω καθόλου. Είμαι εντελώς ανασφαλής.
D.B.: Όλοι δεν είμαστε τελικά; Θα μπορούσες να σχεδιάσεις ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι;
A.M.: Αυτοκίνητο με τίποτα. Θα έβγαινε επίπεδο σαν φάκελος αλληλογραφίας. Σπίτι, οπωσδήποτε.
D.B.: Τα σόου που κάνεις είναι συχνά εντυπωσιακά, κάτι μεταξύ θεάτρου και καλλιτεχνικής εγκατάστασης...
A.M.: Μισώ το θέατρο. Κάποτε σχεδίαζα κοστούμια για το θέατρο. Απαίσια διαδικασία. Αν με πας να δω θέατρο, μπορώ να πεθάνω από πλήξη.
D.B.: Ο Αrmani είπε πρόσφατα ότι «η μόδα είναι νεκρή».
A.M.: Κι αυτός το ίδιο.
D.B.: Armani ή Versace;
A.M.: Marks and Spencer. Λυπάμαι, δεν βλέπω το νόημα αυτών των δύο ονομάτων στην ίδια φράση. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαν να συγχωνευθούν σε μία εταιρεία άνετα.
D.B.: Σε ποια ηλικία έφυγες απ' το σπίτι;
A.M.: 19.
D.B.: Ένιωσες ξαφνικά πολύ ελεύθερος ή πολύ ευάλωτος;
Α.Μ.: Πολύ ευάλωτος. Ήμουν ο χαϊδεμένος της μητέρας μου, γι' αυτό μάλλον κατάντησα αδερφή (γέλια).
D.B.: Είχες ποτέ σχέση με κάποιον διάσημο;
A.M: Όχι ακριβώς διάσημο, αλλά από πολύ πλούσια οικογένεια. Παλαιός βιομηχανικός αριστοκρατικός πλούτος που λένε. Ήταν το πιο συναρπαστικό άτομο που είχα γνωρίσει και ήμουν απολύτως ειλικρινής μαζί του. Ήμουν 20 χρόνων και του είπα ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε «ολλανδικά». Δεν κατάλαβε τι σήμαινε. Νόμιζε ότι πρόκειται για κάποια μυστήρια σεξουαλική στάση! Έπρεπε να του εξηγήσω ότι σημαίνει «να πληρώνει καθένας τα δικά του χωριστά». Έπαιρνε πάντως τις καλύτερες πίπες! (γέλια)
D.B.: Τι θα κάνεις όταν γίνεις πάμπλουτος (γεγονός αναπόφευκτο, πιστεύω);
A.M.: Θα ήθελα να αγοράσω το σπίτι του Le Corbusier στη Γαλλία...
σχόλια