Κύριε Κυριακίδη, μπορείτε να μου μιλήσετε για διάφορα πράγματα γενικά, σας παρακαλώ;
Δεν μου αρέσει ο χειμώνας καθόλου, δεν μου αρέσει η βροχή, δεν μου αρέσει η συννεφιά, δεν μου αρέσει το βουνό. Μου αρέσει πολύ ένα αιγυπτιακό φαγητό που είναι μια σούπα που λέγεται μολοχία. Μου αρέσουν αρκετά τα πατέ καθώς και τα σορμπέ. Γεννήθηκα στο Κάιρο και έζησα εκεί μέχρι τα δεκατρία μου ή τα δεκατρία μισό. Τα παιδικά μου χρόνιαεκεί δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Όταν ο Νάσερ πήρε την εξουσία στην Αίγυπτο, ζήτησε το 1959 από τους Έλληνες της Αιγύπτου να πάρουν την αιγυπτιακή υπηκοότητα, εάν ήθελαν να συνεχίσουν να εργάζονται εκεί και ο πατέρας μου αρνήθηκε κι έτσι φύγαμε μ’ ένα πλοίο και ήρθαμε στην Αθήνα* και ήταν πολύ ωραίο ταξίδι, το θυμάμαι. Είχαμε φέρει κάτι χρήματα για να αγοράσουμε ένα σπίτι, αλλά τα φάγαμε σε ξενοδοχεία όπου μέναμε μέχρι να βρούμε σπίτι ν’ αγοράσουμε.
Ο αδερφός μου είχε ξαναέρθει στην Ελλάδα. Ήτανε στους προσκόπους, ήτανε 11 χρόνων κι εγώ κάπου 7, και είχανε έρθει εκδρομή στην Αθήνα κι εγώ ζήλευα και όσο έλειπε, ο πατέρας μου, μάλλον για να με ηρεμήσει, με πήγε σινεμά και όταν πήγαμε να τον πάρουμε, όταν γύρισε, τον είδα να πλησιάζει περιχαρής κι έτοιμος να μας πει τις εντυπώσεις του από την Ελλάδα, κι εγώ πριν μιλήσει του είπα, «Εγώ πήγα σινεμά με τον μπαμπά, εγώ πήγα σινεμά με τον μπαμπά». Μια ταινία με την Ντόρις Ντέι ήτανε. Για τη μάνα μου όλος ο κόσμος ήταν ο άντρας της και τα παιδιά της. Όταν ο πατέρας μου πέθανε κι εγώ κι ο αδερφός μου παντρευτήκαμε, ο κόσμος της μάνας μου τελείωσε. Έμεινε μόνη της τελείως. Αυτοκτόνησε σε αργή κίνηση, αφέθηκε στον θάνατο. Έσπασε μια μέρα το πόδι της, έκανε μια εγχείρηση, ο γιατρός της είπε «το πόδι σας είναι μια χαρά, κυρία μου, και μπορείτε ξανά να περπατήσετε κανονικά» κι αυτή ξάπλωσε σ’ ένα κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε ποτέ. Και μετά πέθανε. Με τον πατέρα μου είχαμε μια σχέση περίεργη, δεν τον θυμάμαι καθόλου στο Κάιρο. Εδώ γνωρίστηκα καλύτερα με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν βαρύτονος, τραγουδούσε στην όπερα του Καΐρου. Πριν πεθάνει είχε πάθει ένα εγκεφαλικό κι έμεινε σε κώμα κάποιες μέρες και πήγαινα και του μιλούσα και τον ρωτούσα διάφορα και ήξερα τις απαντήσεις που θα μου έδινε άμα δεν ήτανε σε κώμα, δεν ξέρω άμα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Τον είχα δει μια φορά σε μια παράσταση, η Μαντάμ Μπατερφλάι ήτανε, δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.
#quote#
Έχω και σε δίσκο μια ηχογράφησή του - άθλια ηχογράφηση, αλλά τουλάχιστον με βοηθάει να θυμάμαι τη χροιά της φωνής του. Λατρεύω τα ποιήματα του Σινόπουλου, τον στίχο «Είμαι ένας άνθρωπος που έρχομαι συνεχώς από τον Πύργο». Μα, δεν είναι καταπληκτικός στίχος; Ήθελα να γίνω γιατρός, αλλά δεν ήμουνα καλός στη φυσική και τη χημεία κι έπρεπε να κάνω φροντιστήριο και δεν υπήρχαν λεφτά. Έδωσα εξετάσεις στην Εθνική Τράπεζα και μπήκα με σκοπό να βγάλω λεφτά για να πληρώσω το φροντιστήριο, αλλά μετά ο πατέρας μου είπε να μη δώσω ιατρική, αλλά νομική, και τον άκουσα κι έτσι πήρα τελείως λάθος δρόμο στη ζωή μου. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε το γράψιμο. Δεν ξέρω γιατί γράφω, δεν ξέρω την απάντηση σε αυτή την ερώτηση και δεν ξέρω επίσης ποιο το νόημα να κάνει κάποιος αυτή την ερώτηση, γιατί οι άνθρωποι να ρωτάνε κάποιον που γράφει γιατί το κάνει. Γιατί κάποιος ζωγράφισε ένα μαμούθ σε μια σπηλιά και μετά ήρθε ένας άλλος από μια διπλανή σπηλιά για να δει αυτό το μαμούθ. Γι’ αυτό. Το 1972 είχα πάει με κάτι φίλους, συναδέλφους από την τράπεζα, στην Ιεράπετρα και σκυλοβαρέθηκα. Μια μέρα, διαβάζοντας εφημερίδα, είδα για τις ανασκαφές του Μαρινάτου στη Σαντορίνη και αποφάσισα να πάω στη Σαντορίνη την επόμενη μέρα μ’ ένα πλοίο που έφευγε από τον Άγιο Νικόλαο, πήγα, έπαθα σοκ, είπα θα μείνω εδώ, γύρισα στην Αθήνα, παραιτήθηκα, πήρα κάτι λεφτά και μ’ έναν φίλο μου πήγαμε στη Σαντορίνη και ανοίξαμε ένα καφέ λίγο μπαρόκ και λίγο ρουστίκ. Δυο χρόνια κράτησε. Εν τω μεταξύ, υπήρχε από καιρό ένας έρωτας κρυφός για τη δεύτερη ξαδέρφη μου. Κάναμε πολύ παρέα, ήμουνα τρελά ερωτευμένος μαζί της, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να της το πω, φοβόμουνα αρκετά. Είχα έναν θείο στο Παρίσι, στην Unesco, είπα θα πάω στο Παρίσι, ταυτόχρονα είχε έρθει ο Καραμανλής στην Ελλάδα και είπα «όχι, ρε πούστη μου, μετά τη χούντα πάλι τα ίδια». Ο πατέρας μου έμοιαζε πολύ, πολύ με τον Καραμανλή εμφανισιακά. Μια μέρα πριν φύγω την πήρα τηλέφωνο και της λέω «γεια, στενοχωριέμαι πολύ που θα φύγω» και μου λέει «κι εγώ στενοχωριέμαι πολύ που θα φύγεις». Έφυγα και μετά από έναν μήνα ήρθε και με βρήκε στο Παρίσι. Δεν με πήραν ποτέ στην Unesco, κάτσαμε στο Παρίσι τρεις μήνες, φάγαμε όλα μας τα λεφτά, ζούσαμε μόνο τα βράδια και μετά γυρίσαμε και παντρευτήκαμε. Έχω τρεις κόρες. Η μεγάλη είναι καθηγήτρια Αγγλικών, η μεσαία είναι σοπράνο και η μικρή γέννησε πριν από λίγες μέρες ένα μωρό. Όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, άρχισα να φοβάμαι τα αεροπλάνα. Ειδικά την απογείωση, ξέρεις, εκεί που αρχίζει να τρέχει για να σηκωθεί, εκεί φοβάμαι. Κάνω πως διαβάζω, αλλά δεν μπορώ στην πραγματικότητα και διαβάζω συνεχώς την ίδια φράση ξανά και ξανά, «Καλημέρα, είπε ο Γιώργος» και μετά πάλι «Καλημέρα, είπε ο Γιώργος». Δεν είμαι καθόλου κομψός.
Παλιά είχα μακριά μαλλιά και για λίγο καιρό είχα και μούσια, ενώ η αγαπημένη μου όπερα είναι ο Ορφέας και η Ευρυδίκη του Γκλουκ. Ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό προτιμώ τον Ολυμπιακό, ανάμεσα στους Beatles και τους Rollling Stones, τους Beatles, ανάμεσα στον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη τον Θεοδωράκη. Το πιο αγαπημένο μου τραγούδι απ’ όλα τα τραγούδια που έχουνε γραφτεί στον κόσμο είναι το «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα». Δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω καμιά Μαργαρίτα, πόσο μάλλον μαγιοπούλα. Δεν κατάφερα ποτέ ν’ ακούσω μέταλ, ποτέ. Με το δημοτικό τραγούδι, επίσης, δεν δέθηκα ποτέ. Σιχαίνομαι τ’ αρνιά και τα κατσίκια. Βρομάνε. Το Πάσχα υποφέρω. Καπνίζω πάρα πολύ τσιγάρα Marlboro, κόκκινα. Πέρασα πριν από καιρό έναν μικρό καρκίνο, αλλά τώρα είμαι καλά και απλώς πρέπει να κάνω κάθε έξι μήνες ένα μικρό τσεκ-απ. Μου αρέσει πολύ να οδηγώ. Όταν γράφω με Times New Roman. Δεν μου αρέσουν τα άρθρα στους τίτλους. Η πρώτη φίξιονταινία που έχω κάνει λέγεται Νυμφίος και όλοι γράφανε «Ο Νυμφίος». Αλληλουχία των κήπων, όχι η αλληλουχία των κήπων. Τα άρθρα είναι φρικτά. Μόλις μπαίνω στο σπίτι αμέσως στρίβω αριστερά, πάω στο υπνοδωμάτιο, αφήνω τα πράγματά μου και ξεντύνομαι. Μου αρέσει να παίζω χαρτιά, πόκερ παλιότερα, μετά πρέφα μετά κουμ-καν, γιατί δεν παίζει κανείς πια πρέφα. Νομίζω ότι έχουν πεθάνει πια όλοι αυτοί που παίζαν πρέφα. Δεν αντέχω τον ήχο που βγάζει το τάβλι, δεν μπορώ τους χώρους όπου φοιτητές παίζουν τάβλι. Μου αρέσει η θάλασσα, να κολυμπάω, ξέρεις, κρόουλ.
Κύριε Κυριακίδη, μπορείτε να μου πείτε ποια είναι η στάση του σώματός σας όταν κοιμάστε;
Κοιμάμαι ή στο πλάι ή μπρούμυτα. Δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ ανάσκελα.
σχόλια