- Μένω εδώ και έξι χρόνια κοντά περίπου στο Νοσοκομείο Συγγρού, στα Ιλίσια. Είναι μια πολύ ήσυχη γειτονιά, παρόλο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Το δυνατό μας σημείο είναι το πολύ πράσινο που διαθέτουμε. Λατρεύω πραγματικά τον συνδυασμό του τριγώνου «Άλσος Ιλισίων -Σκοπευτήριο - Πανεπιστήμιο».
- Η γειτονιά μου είναι μόλις δέκα λεπτά από το Σύνταγμα, και όμως είναι σαν προάστιο.Τα Ιλίσια είναι γειτονιά με όλη τη σημασία της λέξης. Βοηθάει, βέβαια, και το ότι πια αισθάνομαι παλιά στη γειτονιά. Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, βγαίνω βόλτα, είμαι όλο χαιρετούρες κι αισθάνομαι πολύ οικεία. Γενικώς, δεν νιώθω φόβο.
- Επισκέπτομαι συνέχεια το πάρκο που είναι ένα τετράγωνο από το σπίτι μου. Είναι απόλυτα ασφαλές και σου προσφέρει τη δυνατότητα για μια τέλεια βόλτα. Μου ανοίγει το μάτι και μου προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα, ανάλογα με την εποχή που το επισκέπτομαι. Προσωπικά, τρελαίνομαι για το φθινόπωρο, τότε που αρχίζουν οι βροχούλες, μυρίζεις χώμα και νομίζεις ότι είσαι στην εξοχή. Ένα άλλο μέρος για να αλλάξεις τον αέρα σου είναι, βέβαια, και η Μονή Καισαριανής, που είναι αρκετά κοντά.
- Τα Ιλίσια είναι πολύ βολικά γιατί βρίσκεις σε απόσταση αναπνοής όλων των ειδών τα μαγαζάκια που χρειάζεσαι για τις καθημερινές σου ανάγκες. Οπότε, το 90% των αγορών μου το κάνω αποκλειστικά στη γειτονιά. Συγκεκριμένα, η οδός Ευφρονίου έχει φοβερό φούρνο, το θρυλικό γαλακτομπούρεκο Γαλυφιανάκη, το κομμωτήριο που Mike Artistic, τη φοβερή κάβα Cava Canava. Δεν χάνω με τίποτα και την τέλεια λαϊκή που έχουμε κάθε Παρασκευή στην οδό Διοχάρους. Για καφέ πηγαίνω στο L’ arret du temps, που είναι ένα πολύ προσεγμένο μπιστρό με πολύ ωραίο καφέ και άλλα μικρά πιάτα, και για φαγητό πάμε στο ιταλικό εστιατόριο Οroscopo.
- Αν εξαιρέσεις τοΝοσοκομείο Συγγρού,που πιάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, και το Hilton, που έχει και τη σφραγίδα του Μόραλη, τα Ιλίσια, κατά τα άλλα, είναι μια κλασική αθηναϊκή, μεσοαστική γειτονιά και μου αρέσει πολύ αυτό. Είναι μια γειτονιά γεμάτη με κανονικούς ανθρώπους!
- Απέναντι από το σπίτι μου κάποιος έχει γράψει ένα σύνθημα, που ειδικά τελευταία είναι πολύ επίκαιρο. «Όποιος θέλει ασφάλεια, να γίνει ασφαλίτης». Παρόλο που ζούμε σε ένα κλίμα φόβου προς όλες τις κατευθύνσεις και υπάρχει όντως έξαρση της εγκληματικότητας -και σε μας έχουν γίνει αρκετές διαρρήξεις τον τελευταίο καιρό-, νιώθω την ανάγκη να αντισταθώ σε αυτόν το φόβο, γιατί μας κλείνει στον εαυτό μας. Χάνουμε έτσι λίγο από την ανθρωπιά μας και σίγουρα δεν οδηγούμαστε πουθενά.
- Αγαπάω το κέντρο της Αθήνας και τη γειτονιά μου. Το μόνο που με ενοχλεί είναι που η πόλη είναι βρόμικη και κάποιοι προτιμούν να αντιμετωπίζουν τους κοινόχρηστους χώρους ως δικούς τους. Μια φορά «τόλμησα» και πέταξα τα σκουπίδια στον κάδο της απέναντι πολυκατοικίας γιατί ο δικός μας ήταν παραπάνω από γεμάτος κι ένας γείτονας με επέπληξε. Με τέτοια νοοτροπία δεν πιστεύω ότι θα πάμε και πολύ μπροστά.
σχόλια