Τι είδους φωτογραφίες θα δούμε στην έκθεσή σας;
Στη νέα αυτή σειρά παρουσιάζω κτίρια του κέντρου της Αθήνας που στεγάζουν ή στέγαζαν δημόσιους οργανισμούς. Σε κάθε δίπτυχο η εικόνα του κτιρίου αντιπαραβάλλεται με µια µεγεθυµένη λεπτοµέρεια από την ίδια φωτογραφία. Η λεπτομέρεια εστιάζει κυρίως σε κάποιο παράθυρο του κτιρίου, σαν κάποιος να προσπαθεί να διακρίνει τι γίνεται στο εσωτερικό του.
Τι θέλουν να πουν οι μεγεθυμένες λεπτομέρειες;
Θέλω να μεταδώσουν κυρίως αυτήν τη θολούρα, την αμφιβολία, τη σύγχυση που κυριαρχεί στη σχέση μας με το κράτος και τους φορείς του και παράλληλα την ανάγκη μας να ξεκαθαρίσουμε αυτήν τη σχέση.
Η ματιά σας είναι ενοχοποιητική ή απλώς υπαινικτική;
Δεν μπορεί να είναι ενοχοποιητική, γιατί καταρχάς, όπως είπα, το στοιχείο που με ενδιαφέρει είναι η αμφιβολία, η αναζήτηση του τι συνέβη, ποιος ή τι έφταιξε. Άλλωστε, και οι λεπτομέρειες οι ίδιες δεν αποκαλύπτουν τίποτα ουσιαστικά, απλώς υπονοούν ότι μπορεί κάτι από αυτά να αποτελεί ένα στοιχείο. Είναι μια ιδέα που παραπέµπει στη φωτογραφία του πάρκου από την ταινία Blow Up (1966) του Αντονιόνι.
Τα δημόσια κτίρια έχουν σκοτεινές πτυχές;
Και βέβαια έχουν, τουλάχιστον σήμερα. Κάποιες εποχές μπορεί να είχαν λιγότερες ή κάποιες άλλες περισσότερες. Τα κτίρια, όπως και καθετί που θεωρείται στατικό, στην πραγματικότητα δεν είναι στατικά, μεταλλάσσονται μέσα στον χρόνο μαζί με τις εκάστοτε αντιλήψεις και συναισθήματα. Σε αυτή την μπερδεμένη περίοδο που διανύει η Ελλάδα σήμερα τα δημόσια κτίρια βρίσκονται σε μια μεταβατική περίοδο, σαν να ψάχνουν να βρουν τους ρόλους τους.
Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους θεσμούς που αντιπροσωπεύουν;
Ναι, δυστυχώς, αν και δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει σκοτεινές πτυχές. Από την άλλη, αν κάτι έπρεπε να είναι ξεκάθαρο και φωτεινό, αυτό θα ήταν οι κρατικοί θεσμοί... Η διαφάνεια, όμως, του κράτους και όλων όσα αυτό υπηρετεί (όταν υπάρχει δημοκρατία πάντα) αποτελεί μια μεγάλη και διαχρονική ανάγκη.
σχόλια