Μένω στο Παλαιό Φάληρο, κοντά στη θάλασσα, σ' έναν πολύ φαρδύ, άνετο δρόμο. Παλιά έβλεπες εκεί μόνο όμορφα νεοκλασικά σπίτια. Κάποια ήταν εγκαταλελειμμένα ήδη από την εποχή που ήμουν παιδί και πηγαίναμε εκεί και παίζαμε. Τώρα πια όλα αυτά έχουν γίνει πολυκατοικίες.
- Σ' αυτήν τη γειτονιά βλέπεις θάλασσα από παντού! Δεν νομίζω ότι έχουν πολλοί αυτό το προνόμιο στο Λεκανοπέδιο. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μεγάλωσα σ' αυτό το περιβάλλον, με τη θέα της θάλασσας και την αύρα της.
- Ψωνίζω στη λαϊκή, τρία τετράγωνα από το σπίτι μου. Συνήθως, βέβαια, βιάζομαι και δεν χαζεύω πολύ, τα απαραίτητα και δρόμο! Παλιότερα υπήρχε και ο μανάβης της γειτονιάς μου, ο κύριος Δημήτρης – τον τιμούσα συχνά.
- Παλιότερα στην περιοχή υπήρχαν πολλά μικρασιατικά αρχοντικά, πολύ όμορφα. Είχε τρομερό ενδιαφέρον να τα παρατηρείς, είχαν εξαιρετικές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες και μια ομορφιά τόσο ευγενική! Δυστυχώς, οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούσαν να τα συντηρήσουν ή προτίμησαν την προσφιλή στους νεοέλληνες οδό της αντιπαροχής και τώρα πια βλέπεις στη θέση τους μόνο πολυκατοικίες. Έχουν μείνει και μερικά μισογκρεμισμένα, σκέτη θλίψη. Υπάρχουν, όμως, και ένα-δυο που, ως εκ θαύματος, διατηρούνται. Αυτά κάτι θυμίζουν από την περασμένη αρχιτεκτονική αίγλη της περιοχής...
- Υπάρχει ένα κομμάτι στην παραλιακή που δεν βλέπει δρόμο – είναι αρκετά απομακρυσμένο από την κίνηση της πόλης, σε μια περιοχή γεμάτη βράχια. Εκεί υπάρχει ένας κυματοθραύστης που για μένα ήταν πάντα και κυματοθραύστης κάθε κακής σκέψης. Όταν έχει καλό καιρό, μπορείς να ανέβεις πάνω του και να κοιτάς τη θάλασσα, είναι βάλσαμο για καθετί που «φορτώνει» το μυαλό σου! Και τον χειμώνα, κάτι μέρες με παλιόκαιρο, τα κύματα χτυπούν με δύναμη στον τοίχο και βγαίνουν από πάνω του. Είναι ένα θέαμα τρομακτικό και υπέροχο ταυτόχρονα, σαν να παλεύει η θάλασσα με κάποιον!
- Τον χειμώνα, όταν χιονίζει, τα βράχια δίπλα στη θάλασσα πιάνουν χιόνι, δημιουργώντας ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα, δίπλα ακριβώς στο κύμα!
- Λείπουν πια αρκετοί άνθρωποι που γεμίζουν τις παιδικές μου αναμνήσεις, άνθρωποι που γνώρισα κι έζησα όσο μεγάλωνα στη γειτονιά. Δεν είναι πια στη ζωή, εξαιτίας της «επάρατου νόσου», όπως συνηθίζουμε να λέμε, του καρκίνου. Είναι περίεργη η θλίψη που νιώθεις όταν μαθαίνεις ότι πεθαίνει ένας άνθρωπος που, ναι μεν δεν ήταν πολύ κοντινός σου, αλλά αποτελούσε ένα κομμάτι των αναμνήσεών σου, της ζωής σου. Και τώρα στη θέση του είναι ένα ενοχλητικό κενό...
- Όταν ήμουν μικρή, υπήρχε ένας γραφικός τύπος, ρακένδυτος, που έμενε σε ένα από τα πολλά αρχοντικά που έβλεπες τότε στη γειτονιά, σε πολύ κακή κατάσταση ήδη από τότε. Είχε μια παράξενη συνήθεια, δεν ξέρω πώς του ερχόταν: μάζευε μπουκάλια απ' όπου έβρισκε, κυρίως από την παραλία, και τα συγκέντρωνε στο σπίτι του. Το είχε κυριολεκτικά βουλιάξει στα μπουκάλια! Τα έβλεπες να φτάνουν από την αυλή του μέχρι ψηλά στο σπίτι. Τα παιδιά τον λέγαμε «μπουκαλιάρη». Τώρα πια δεν ζει. Ούτε αυτός, ούτε το σπίτι με τα μπουκάλια...
σχόλια