ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Το μακρύ ταξίδι του Χρήστου Καλοπήτα στη ζούγκλα της αθηναϊκής νύχτας
Πώς σου μπήκε το ζιζάνιο με τα πάρτι;
Πήγαινα σχολείο στην Πλάκα. Εγώ γενικά βαριόμουνα στις ντισκοτέκ της περιοχής. Έπαιζαν πολύ γλυκανάλατη μουσική, Μπιτλς, Ροντ Στιούαρτ... Μια μέρα που καθόμουν έξω από το σχολείο είδα να περνούν μπροστά μου κάτι μαλλιάδες κι έτσι απλά τους ακολούθησα.
Και τι ανακάλυψες;
Ανακάλυψα την άλλη πλευρά της Πλάκας. Underground μαγαζιά όπως το Χρυσό Κλειδί, το Folk 17. Εκεί ακούγαμε Τζίμι Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν, Άλις Κούπερ, The Who κ.ά.
Πότε ξεκίνησες επαγγελματικά με τη μουσική;
Τον Δεκέμβριο του 1983, στο Rodeo της πλατείας Βικτώριας. Στο πρώτο μου πάρτι, μάλιστα, έπαιξαν live για πρώτη φορά οι Last Drive. Ήταν εκεί και ο Σιδηρόπουλος, έξω στην πόρτα, για να βεβαιωθεί ότι όλα θα πήγαιναν καλά με τον ιδιοκτήτη και άλλους που έλεγαν ότι θα ακουγόταν «διαφορετική» μουσική και δεν τους άρεσε. Τότε έπαιζα Βauhaus, Νew Οrder, Cabaret Voltaire, Gil Scott Heron.
Εκτός από τη μουσική, τι το διαφορετικό έφερες;
Κάθε Δευτέρα –γιατί Δευτέρες γινόντουσαν τα πάρτι– γινόταν χαμός. Δεν ήταν μόνο η μουσική αλλά και η συνολικότερη διακόσμηση, με κεριά, νυχτερίδες κ.λπ. Ήταν οι τηλεοράσεις που έβαλα κι έπαιζαν ταινίες. Vanishing Ρoint, Φελίνι... Κάναμε perfomances, live κ.ά.
Τα Jungle πότε ξεκίνησαν;
Το 1987 ήρθαν κάποιοι φίλοι και μου είπαν ότι υπήρχε μια χαρτοπαικτική λέσχη στη Σαρανταπήχου που ήξεραν τον ιδιοκτήτη της και θα μας άφηνε να κάνουμε πάρτι. Βάλαμε, λοιπόν, δύο πικάπ και ηχεία και ξεκινήσαμε. Μετά κάναμε και κάποιες αισθητικές παρεμβάσεις στον χώρο. Αντιγράψαμε πίνακες του Πικάσο και Ματίς και τους κρεμάσαμε στους τοίχους. Ξεκινούσαμε 3 το πρωί και δεν τελειώναμε πριν από τις 10 με 11.
H ονομασία ήταν από το είδος μουσικής;
Όχι. Ονόμασα το πάρτι «jungle» από τη ζούγκλα της πόλης. Γιατί μια ζούγκλα είναι η Αθήνα. Η μουσική που παίζαμε ήταν ένα κράμα μεταξύ πρώιμου hip hop και house. Βρίσκω κάτι δίσκους στο τζουκμπόξ ενός δισκοπωλείου στην Ομήρου και ο ιδιοκτήτης μου λέει «είναι instrumental, πάρ’ τους, δεν τους θέλω, σ’ τους χαρίζω». Τελικά, ήταν δίσκοι house, από τη σκηνή του Σικάγο, πραγματικά διαμάντια!
Όμως δεν περιορίστηκες σε αυτόν το χώρο μόνο, έτσι;
Ναι, έχω κάνει πάρτι σε πραγματικά πολλά μέρη. Ήμασταν, άλλωστε, το πρώτο mobile club. Από αυτά που έχουν μείνει είναι εκείνο στο Άλσος στο Πεδίον του Άρεως, σε μια παμπ πίσω από τη ρωσική εκκλησία της Φιλελλήνων, που ανεβάζαμε τον κόσμο από τις πίσω σκάλες, στο 4 της Πειραιώς, σε μια μισοτελειωμένη πολυκατοικία στη Γλυφάδα χωρίς τοίχους...
Ποιος DJ που έφερες από το εξωτερικό αποδείχθηκε η μεγαλύτερη επιτυχία;
Έφερα πρώτος τους Tiesto, Paul Van Dyk, Sven Vath, Carl Cox και άλλους πολλούς. Στην αρχή τον Tiesto δεν το ήθελαν τα «κυριλέ» μαγαζιά, μετά το 2004 όμως, με τους Ολυμπιακούς, τον έμαθαν και τον ζητούσαν. Στο Κέντρο Ξιφασκίας το 2006 κάναμε 11.500 εισιτήρια. Αυτή ήταν μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες, αλλά βέβαια εγώ δεν πήρα ούτε ένα ευρώ.
Τι εννοείς; Δεν πληρώθηκες καθόλου;
Όχι. Εγώ ήμουν όλη την ώρα δίπλα στον Tiesto και όταν κατέβηκα, είχαν φύγει με όλες τις εισπράξεις. Κάπου 260.000 ευρώ μόνο από την είσοδο...
Αυτό έχει ξαναγίνει στο παρελθόν;
Πάρα πολλές φορές. Παλιά δεν υπήρχαν six d.o.g.s και Bios. Αναγκαζόμουν να συνεργαστώ με ιδιοκτήτες που δεν ήταν στη φάση, τύπου Μάκη Ψωμιάδη. Δεν καταλάβαιναν τι κάναμε και λειτουργούσαν με τη λογική της αρπαχτής. Σου έλεγαν «εντάξει, ναι, κάνε το πάρτι σου» και μετά έπαιρναν την είσπραξη κι έφευγαν. Για να τους κοντράρεις μετά και να πάρεις τα λεφτά σου θα έπρεπε να έχεις κι εσύ μπράβους, να μπλέξεις με κυκλώματα κ.λπ., κάτι για το οποίο εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος. Τη δεκαετία του ’80 και αρχές του ’90 ήταν καλύτερα τα πράγματα, υπήρχαν άνθρωποι που τηρούσαν τον λόγο τους.
Τι αναπολείς από τότε;
Την όλη διοργάνωση της βραδιάς, μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια, π.χ. τα flyers. Τα σχεδιάζαμε και τα τυπώναμε, τα παίρναμε στα χέρια μας και μετά τα μοιράζαμε, τα ταχυδρομούσαμε. Τώρα είναι μόνο Facebook.
Αν ξεχώριζες ένα πάρτι σου στο εξωτερικό, ποιο θα ήταν αυτό;
Έχω ταξιδέψει, μεταξύ άλλων, σε Πολωνία, Τσεχία, Μαρόκο, Λιθουανία, Σερβία, Ίμπιζα, Κίνα. Θα διάλεγα ένα σχετικά πρόσφατο, το 2012, στo Pacha της Ίμπιζα. Είχα φέρει τον Γιώργο Μάγκα που αυτοσχεδίαζε με το κλαρίνο του πάνω στο set του Luciano!
Πρέπει να πέρασαν πολλά λεφτά από τα χέρια σου. Πώς έφτασες σε αυτό το σημείο;
Δεν πέρασαν και τόσο πολλά, γιατί, όπως σου είπα, εγώ, που διοργάνωνα τις βραδιές, έπαιρνα πολύ λίγα. Και αν τα έπαιρνα ποτέ! Π.χ. στο Rodeo έπαιρνα 8.000 δραχμές τη βραδιά. Από την άλλη, δεν είχα και καλούς λογιστές ή δικηγόρους που να διασφαλίζουν τα δικαιώματά μου. Τότε ήμασταν και πιο αθώοι γενικά.
ΥΓ.: Στον Χρήστο Καλοπήτα έγινε πρόσφατα έξωση και φιλοξενείται ως τον Ιούνιο σε μια γκαρσονιέρα, ενώ αντιμετωπίζει και προβλήματα υγείας. Όποιος μπορεί να βοηθήσει, μπορεί να καταθέσει χρήματα στον εξής τραπεζικό λογαριασμό: ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, Καλοπήτας Χρήστος του Ευάγγελου, αριθμός λογαριασμού: 142/622565-98. ΙΒΑΝ: GR82 0110 1420 0000 1426 2256 598. ΚΩΔΙΚΟΣ SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ-BIC: ETHNGRAA. Την Παρασκευή 25/4 15 γνωστοί DJs ενώνουν τις μουσικές τους στο Bios και όλα τα έσοδα θα δοθούν εκεί.
σχόλια