Όχι πως το Zoolander ήταν καλή ταινία, αλλά η τραβηγμένη από τα μαλλιά επαναφορά του μοντέλου με το ένα βλέμμα, κάνει το πρωτότυπο να διεκδικεί ετεροχρονισμένο Νόμπελ σε σύγκριση. Με αφορμή την εξαντλητική παρέλαση cameos με αναντίστοιχη έμπνευση εκ μέρους του Μπεν Στίλερ και της παρέας του, θυμηθήκαμε τα χειρότερα sequels ταινιών που ήταν από σπουδαίες μέχρι σημαντικές, για την εποχή τους, ή στην ιστορία του σινεμά, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Συνεπώς, συνέχειες ταινιών, όπως το Another 91/2 Weeks, ή Νώε για μια Εβδομάδα, ή ο Γιός της Μάσκας, δεν έχουν θέση στη λίστα- και γι' αυτό το λόγο, οποιαδήποτε συνέχεια κωμωδίας του Τζιμ Κάρεϊ χωρίς τον ίδιο. Διότι για κάθε εξαίρεση του Νονού νούμερο 2, υπάρχει ο κανόνας των Ράμπο στη νιοστή.
American Psycho 2
Ο Μπρετ Ίστον Έλις δεν είχε ιδέα, η πρωταγωνίστρια Μίλα Κούνις δήλωσε πως κανονικά είχε υπογράψει να παίξει σε μια ταινία που θα λεγόταν The Girl who wouldn't Die, το φιλμ βγήκε κατευθείαν στο βίντεο και η Lionsgate απλώς πέταξε στα σκουπίδια 10 εκατομμύρια δολάρια, με τη φαεινή ιδέα που είχε να σχετίσει το συγκεκριμένο project, ένα θριλεράκι με ηρωίδα μια εγκληματολόγο, με την πλοκή του πρωτότυπου και τόσο χειρουργικά ακριβούς American Psycho, και κυρίως, τον εμβληματικό χαρακτήρα του Πάτρικ Μπέϊτμαν του Κρίστιαν Μπέϊλ, της Μέρι Χάρον και φυσικά του συγγραφέα Ίστον Έλις. Όλοι το αποκήρυξαν, και καλά έκαναν, αλλά στη γενική βαθμολογία, η ταινία έχει ένα 11% θετικών ψήφων από κάποιους κριτικούς. Ένα μπράβο για το θάρρος της γνώμης τους, για μια ταινία που αν δεν είναι η χειρότερη συνέχεια, σίγουρα είναι η πιο ξεστρατισμένη από κάθε στοιχείο που αποτελούσε την πηγή.
Jaws 2
Όταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ σκηνοθεσίας για τα Σαγόνια του Καρχαρία, παραπονέθηκε έντονα γιατί, όπως πίστευε, η Ακαδημία δεν κατάλαβε πως επρόκειτο για έργο δημιουργού, κι όχι ακριβώς για μηχανή φονική δολαριομηχανή. Οι παραγωγοί κράτησαν το δεύτερο μέρος και δεν διανοήθηκαν να μην εκμεταλλευτούν την υδάτινη αγελάδα. Η παραγωγή, και πάλι από τους Ζάνουκ, πέρασε από σαράντα κύματα μετά την άρνηση του Σπίλμπεργκ και ολοκληρώθηκε με αλλαγές σε σχέση με το πιο σκοτεινό σενάριο. Το αποτέλεσμα δεν ήταν όύτε πιο τρομακτικό, ούτε πιο εφευρετικό και σίγουρα όχι πιο χιτσκοκικό από το original, με μοναδική εξαίρεση τις επί το νεανικότερο, τροποποιήσεις στην χαρακτηριστική επωδό με τις δύο νότες, από τον συνθέτη Τζον Γουίλιαμς. Οι εισπράξεις υπήρξαν γιγαντιαίες, και οι συνέχειες τρομακτικά χειρότερες. Στο τέταρτο μάλιστα μέρος της σειράς, ο Μάϊκλ Κέϊν βλαστήμησε την ώρα και τη στιγμή που υπέγραψε, με το αζημίωτο, για να πρωταγωνιστήσει, γιατί οι παραγωγοί δεν του έδωσαν άδεια να πάει στην απονομή εκείνης της χρονιάς και να κερδίζει με την ησυχία (και την φυσική παρουσία του) το πρώτο του Όσκαρ.
Rocky 2
Ποτέ δεν υπήρξα φαν του Ρόκι, ούτε καν του πρώτου, παρά το γεγονός πως πραγματεύτηκε πολλά περισσότερα πράγματα από την πυγμαχία. Από το δεύτερο μέρος κι έπειτα ωστόσο, το όχημα του Σιλβέστερ Σταλόουν έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο: μια ανελέητη εκμετάλλευση μιας απλουστευτικής λογικής του καλού εναντίον του κακού, του underdog κόντρα στον προνομιούχο, του λαϊκού απέναντι στον αγροίκο, καθαγιάζοντας τις φωτογενείς μπουνιές στο όνομα του αθλητικού πνεύματος, και με την πρόφαση ενός παμπάλαιου αθλήματος, επιστρατεύοντας στην πορεία ψυχροπολεμικά φαντάσματα. Τελικά, τι Ρόκι, τι Ράμπο!
Blair Witch 2, Book of Shadows
Αν ξεπεράσει κανείς την παράλογη χρήση της κάμερας, ενώ ένας-ένας οι πρωταγωνιστές χάνονται μυστηριωδώς (κάτι που επαναλήφθηκε στο Cloverfield, αν και σίγουρα προφήτευε το κινητό ως προέκταση του χεριού), το Blair Witch Project τάραξε τα νερά του ανεξάρτητου σινεμά και άνοιξε το δρόμο για νέο τρόμο, φτηνό, και πιο πρωτότυπο- δες Paranormal Activity και παρόμοια εγχειρήματα. Η συνέχεια δεν είχε λόγο ύπαρξης, ειδικά όταν τα εφέ ξέφευγαν από την αυτοσχέδια, στιλ Dogme φυσικότητα. Ο κόκκος εξαφανίστηκε, η λάσπη γυαλίστηκε, η πλοκή σιγυρίστηκε, και κανείς δεν ασχολήθηκε με τις μάγισσες και τα αντιπαθέστατα θύματα της.
Grease 2
Είναι το Grease σπουδαία ταινία; Οπωσδήποτε όχι. Είναι ωστόσο, ένα πολύ χαριτωμένο κομφετί των 50ς και ταυτόχρονα μια γεμάτη ενέργεια διασκευή θεατρικού μιούζικαλ στον κινηματογράφο, που διατήρησε τη νοσταλγία, το ύφος και την πλοκή εισάγοντας νέα, καλύτερα τραγούδια και λαμπερότερους ηθοποιούς. Επίσης, αγαπήθηκε όσο λίγα, και δεν έμοιαζε με μεταφορά θεατρικού. Το δεύτερο μέρος μένει στην ιστορία, ας πούμε, για το ντεμπούτο της Μισέλ Φάϊφερ στον κινηματογράφο, και μόνο γι' αυτό. Κατά (μουσική) αναλογία, το Blues Brothers 2000 μοιάζει με ύβρι μπροστά στον αναρχικό σαματά του πρωτότυπου, το οποίο αποτελεί το καλύτερο δείγμα εφαρμογής του χιούμορ των συντελεστών του τηλεοπτικού Saturday Night Live στο σινεμά. Μα τη μνήμη του Τζον Μπελούσι, στράφι πήγαν τα διαμάντια της Motown που ακούστηκαν στο sequel.
Staying Alive
Ο Σιλβέστερ Σταλόουν ως σκηνοθέτης μοιάζει ερωτευμένος με τις γωνίες του προσώπου και το χρώμα των ματιών του φίλου του και έτερου Ιταλοαμερικανού, Τζον Τραβόλτα στη συνέχεια του παραγνωρισμένου για την πραγματική του αξία, Πυρετού του Σαββατόβραδου του Τζον Μπάνταμ, κεντράροντας τον με ατελείωτα, κολακευτικά κοντινά πλάνα, λες και κλήθηκε να μεταφέρει σαπουνόπερα με 80ς συνθετική μουσική υπόκρουση. Το ξελιγωμένο Staying Alive θεωρείται μια από τις πιο παρακολουθήσιμες κακές ταινίες, ειδικά για το πόσο άκυρα και μπαγιάτικα ήταν τα νέα τραγούδια των Bee Gees, λίγα μόλις χρόνια μετά τον πάταγο των πρώτων, πόσο νερόβραστη είναι η πλοκή και πόσο ξεπερασμένη είναι η ιστορία ενός μάτσο χορευταρά μορφονιού που θέλει να την "κάνει" στο Broadway.
Βασικό Ένστικτο 2
Με μια λέξη, χάος. Και μάλιστα, καλλιγραφία, με μαλακά φώτα, αργόσυρτες σεκάνς, που φαντάζουν ανυπόφορες μέσα σε μια αστυνομική ίντριγκα που προσπερνάει την πλοκή και αγκαλιάζει σφιχτά το ακατανόητο μπέρδεμα. Ο Ντέϊβιντ Θιούλις και η Σαρλότ Ράμπλινγκ προσπαθούν να ξεχάσουν τη συμμετοχή τους στο Βασικό Ένστικτο νούμερο 2 και η Σάρον Στόουν ακόμη δεν μπορεί να σηκώσει την ταφόπλακα που την σκέπασε μετά την κάκιστη ερμηνεία της. Ελπίζουμε σε μια αμοιβή που ισούται με ισόβιο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα.
Speed 2
Άλλη μια ταινία, μετά το Βασικό Ένστικτο, όπου εμπλέκεται ο οπερατέρ Γιάν ντε Μποντ, αλλά αυτή τη φορά σκηνοθετημένο από τον ίδιο, οπότε οι δικαιολογίες λιγοστεύουν σημαντικά. Το Speed ενσωματώνει την γυμνή αίσθηση της περιπέτειας όπως την εννοεί ο κολλητός συνεργάτης του Πολ Βερχόφεν, αλλά χωρίς την επιθετικότητα και τα επίπεδα του σημιουργού του Flesh and Blood και του Turkish Delight. Το δεύτερο μέρος μεταφέρεται από το λεωφορείο σε ένα κρουαζιερόπλοιο, χωρίς τον Κιάνου Ριβς. Δεν φταίει ο Τζέϊσον Πάτρικ, αναιμικός αλλά φιλότιμος, ως αντικαταστάτης, ούτε φυσικά η χιουμορίστα Σάντρα Μπούλοκ, αλλά η νευρωτική ανοησία στο σενάριο, και η μηχανική σκηνοθεσία του Ντε Μποντ, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αντικατασταθεί από έναν υπολογιστή. Για παράδειγμα, ο ελάχιστα αγαπημένος μου Μάϊκλ Μπέϊ, τουλάχιστον προσπαθεί, στα Transformers και αλλού, να βρει το πλάνο που δεν έχει σκεφτεί κανείς, την ίδια στιγμή που αγνοεί επιδεικτικά τους ανθρώπους που έχει προσλάβει για τους ρόλους του- αλλά το κάνει με μια εντυπωσιακή, ειλικρινή αυταρέσκεια.
Η Μύγα 2
Δεν είναι μόνο οι περιπέτειες και οι κωμωδίες επιρρεπείς στις συνέχειες, αλλά και οι ταινίες φρίκης και φαντασίας. Οι Κρούγκερ και οι Βόρχις πολλαπλασιάστηκαν σε σημείο ευτελισμού, αλλά ακόμη και η Μύγα δεν γλύτωσε από ένα απερίφραστα αιματηρό sequel. Ο σκηνοθέτης Κρις Γουάλας, βραβευμένος με Όσκαρ για τα εφέ του original, αυτό ακριβώς ήθελε, και προφανώς πολλοί οπαδοί του gore ευχαριστήθηκαν την εξέλιξη. Η τραγικότητα που αποτυπώθηκε έξοχα από τον Ντέϊβιντ Κρόνεμπεργκ εξαφανίστηκε εντελώς, ενώ είναι σαφές πως ακόμη και οι πιο "οριστικές" ταινίες, με φόντο τον τρόμο, όπως το πρώτο Alien του Ρίντλεϊ Σκοτ, παίρνουν διαφορετική, και εξίσου ενδιαφέρουσα τροπή στα χέρια ικανών σκηνοθετών με όραμα, όπως ο Κάμερον, ο Φίντσερ και ο Ζενέ. Αλλά υπάρχει και ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι 2 τώρα που το σκέφτομαι, πάντα από τον Τομπ Χούπερ...
Εξορκιστής 2
Σε μια συνέντευξη που είχα κάνει στα 90ς με τον Γουίλιαμ Φρίντκιν, τον είχα ρωτήσει πώς του είχαν φανεί ο Εξορκιστής 2 και 3. "Σκατά", μου απάντησε βροντερά, αν και σε άλλες συνεντεύξεις είχε δηλώσει πως δεν τις είχε δει καν. Τέλος πάντων, το δεύτερο μέρος του αριστουργήματος του 1973, γυρισμένο 4 χρόνια αργότερα, με τη Λίντα Μπλερ χωρίς μακιγιάζ, τον μαξ Φον Σίντοφ, αλλά την Λουίζ Φλέτσερ ως μαμά της Ρέγκαν, δεν είναι τελείως περίττωμα, όπως ζηλότυπα ή αλαζονικά ισχυρίζεται ο μαέστρος, αλλά κάτι δεν πάει καθόλου καλά στην εκτέλεση του προβληματικά, πολλές φορές γραμμένου και σβησμένου υλικού. Ενώ δηλαδή ο Τζον Μπούρμαν έθεσε άλλα ερωτήματα, πέρα από την ενοχή και την κάθαρση (όπως παρατήρησε ο καλός καθολικός σινεφίλ Μάρτιν Σκορσέζε) και η μουσική του Ένιο Μορικόνε επισήμανε μια κάποια πνευματική αναζήτηση μαζί με τις περί μαγείας εικόνες του Βρετανού σκηνοθέτη, το μπερδεμένο σενάριο, η εντελώς άνιση σκηνογραφία, η παραγωγή που περνάει με ευκολία από την πολυτέλεια στην ένδεια, και η βαριεστημένη ερμηνεία των περισσοτέρων, κάνει τη βελόνα να πηδάει- και την ταινία να προσπερνάει εδάφια λες και κόπηκαν σελίδες. Ο Εξορκιστής 2, γνωστός και ως Αιρετικός, πήγε για υπέρβαση και βγήκε κουρεμένος. Ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι είπε πως τραντάχτηκε από τα ίδια τα γέλια του ότα την παρακολουθούσε στην πρεμιέρα. Άλλοι πάλι γέλασαν στον Εξορκιστή 3, που σκηνοθέτησε ο Μπλάτι. Στο φινάλε, είναι θέμα γούστου.
