[Επιμέλεια: Χρήστος Παρίδης]
Μανόλης Αναγνωστάκης - «Επιτύμβιον»
Πέθανες – κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
___________
Ο Γιάννης Καλαβριανός λέει για την επιλογή του:
«Αυτό είναι το ποίημα που είπα στις εξετάσεις της Σχολής. Μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που συναντάω έναν Λαυρέντη. Πράγμα που γίνεται όλο και συχνότερα. Το διασκεδαστικό αυτών των συναντήσεων θα είναι πάντα το παιχνίδι με τα μάτια. Όταν ο Λαυρέντης δεν καταλαβαίνει πώς θα προχωρήσεις. Μεγάλη πλάκα.»
σχόλια