Αγαπημένη καλοκαιρινή σκηνή, μικρές ώρες μεταξύ νησιών, στο κατάστρωμα του Blue Star, που μόνο στις τουαλέτες δεν έχει τηλεοπτικές οθόνες: η εικόνα της μεγάλης τηλεόρασης έχει ξεμείνει στο Star (ή σε κάποιο άλλο ιδιωτικό κανάλι), το οποίο παίζει κάτι τσοντόβια τελεμάρκετινγκ τύπου 090 ή ακόμα και κανονικό σοφτ πορνό. Το βλέμμα κάποιων αγουροξυπνημένων τουριστών που περιφέρονται ανάμεσα στα «πτώματα» μέσα στα σλίπιν-μπαγκ στέκεται για λίγο δύσπιστο μπροστά στο θέαμα που αντικρίζει, και μετά κάνει τριπλό eye roll υπό τη σκέψη «ελληνική τηλεόραση, ρε φίλε, ουάου!». Όχι ότι δεν παρουσιάζουν αντίστοιχου ύφους προγράμματα και οι ξένες τηλεοράσεις, άλλο όμως να τα πετύχεις σε φάση κατατονικού ζάπινγκ σε δωμάτιο ξενοδοχείου κι άλλο σε κατάστρωμα επιβατηγού/οχηματαγωγού που σε πηγαίνει να ζήσεις τον καλοκαιρινό σου μύθο. Εμείς οι ντόπιοι δεν μασάμε, δεν μας κάνει πια καμιά εντύπωση οποιαδήποτε ακρότητα εντός και εκτός τηλεοπτικού πεδίου, παρακολουθήσαμε όμως κι εμείς στα καράβια (ειδικά στα μακρινά δρομολόγια) και πάλι φέτος να παρελαύνουν από τις οθόνες μια σειρά από άκυρα σίριαλ που χρηματοδοτήθηκαν, γυρίστηκαν και προβλήθηκαν κάποτε και πλέον δεν τα θυμούνται ούτε οι βασικοί συντελεστές τους. Εμείς, όμως, δεν θα καταφέρουμε σ' αυτήν τη ζωή να ξεχάσουμε τις φρίκες που είδαμε μεγάλοι στο μέσο που αγαπήσαμε μικροί. Το χαμηλό επίπεδο ψυχαγωγίας και ενημέρωσης, που έχουν πιάσει πάτο προ πολλού, τον στεγνό καθεστωτισμό και τον κρατικοδίαιτο ευσεβισμό της εθνικής/δημόσιας τηλεόρασης και τη βαριά ιδιωτεία της ιδιωτικής μαζί με τις παρωχημένες και επικίνδυνες αντιλήψεις που αναπαράγουν.
Μαύρο και ολική επανεκκίνηση. Πρόκειται, βέβαια, για αυθόρμητο συναίσθημα, όχι για ψύχραιμη πρόταση, ειδικά από τη στιγμή που προϋποθέτει την αναγκαστική απομάκρυνση τόσων ανθρώπων.
Κι όλα αυτά εν όψει της «ανανέωσης» του τηλεοπτικού σκηνικού μ' αυτό τον κωμικοτραγικό πλειστηριασμό –και με έντονη την κακοσμία μιας πονηρής υστεροβουλίας εκ μέρους της κυβέρνησης– που παρακολουθήσαμε έντρομοι και αηδιασμένοι από τη διαδικασία, την επιτροπή αξιολόγησης και το ποιόν κάποιων από τους επιτυχόντες, διερωτώμενοι προς τι η τόση φασαρία για ένα ψόφιο προϊόν που παγκοσμίως ασθμαίνει, καθώς το σπρώχνουν στη γωνία τόσες άλλες, ραγδαία επιταχυνόμενες πλατφόρμες και πίστες, πέρα από τις επίσημες τηλεοπτικές συχνότητες. Δεν έχει πεθάνει, φυσικά, η τηλεόραση όπως την ξέραμε, τη βλέπει κανείς ν' αναστενάζει ακόμα στα ψιλικατζίδικα, όταν πηγαίνει για τσιγάρα, ή στο σαλόνι ηλικιωμένων που αρνούνται να πετάξουν λευκή πετσέτα και να δεχτούν στα τελειώματα τον νέο ψηφιακό κόσμο. Και πάντως παραμένει, έστω και συμβολικά, το επίσημο μέσο χειραγώγησης της κοινής γνώμης και διαμόρφωσης μιας ομοιογενούς εθνικής κουλτούρας. Η (ελληνική) τηλεόραση είναι σημαντικό πράγμα και γι' αυτό ακριβώς θα έπρεπε να αλλάξει εντελώς. Μαύρο και ολική επανεκκίνηση. Πρόκειται, βέβαια, για αυθόρμητο συναίσθημα, όχι για ψύχραιμη πρόταση, ειδικά από τη στιγμή που προϋποθέτει την αναγκαστική απομάκρυνση τόσων ανθρώπων. Ειλικρινά, όμως, δυσκολεύομαι να το δεχτώ αυτό ως αντεπιχείρημα. Εκτός του ότι έχουν απολυθεί (παροπλιστεί, εξοστρακιστεί) τόσο πολύ πιο άξιοι συνάδελφοι από έναν σκασμό μέσα, η μαύρη αλήθεια είναι ότι τα μεγάλα κανάλια (για τα άλλα δεν έχει νόημα καν να συζητάμε αν έχουν λόγο ύπαρξης) έχουν να επιδείξουν απαράδεκτη δημοσιογραφική διαγωγή (μην το αναλύσουμε περαιτέρω και με παραδείγματα, θα παρεξηγηθούμε άδικα), στελεχωμένα καθώς είναι με κάποια άτομα που και κάκιστη σχέση με τους στοιχειώδεις κανόνες του λόγου έχουν και δεν (εξ)υπηρετούν κανέναν κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Υπάρχει, βέβαια, και η προοπτική απορρόφησης των εργαζομένων στα κανάλια που τελειώνουν από τα νέα κανάλια που πήραν άδεια λειτουργίας. Κι αν είναι πιασμένες οι άλλες ειδικότητες, μπορούν να κάνουν φωνητικό κάστινγκ για το τμήμα απαγγελίας μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου κάποιοι καθημερινά υποδύονται τα σχόλια ανώνυμων και επώνυμων στο Facebook και στο Twitter την ώρα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων.
σχόλια