Επιφάνεια, ταχύτητα, καθόλου καιρός για χάσιμο: η σύγχρονη ζωή, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, στραγγαλίζεται από αυτά τα τρία χαρακτηριστικά, που με τη σειρά τους ταλαιπωρούν την άλλη μας ζωή, την προσωπική και πολύ συχνά ακυρώνουν τα μεγάλα αισθήματα. Επίσης, μας αναγκάζουν σε πολλές δοκιμές -υπό τη μορφή ραντεβού- και άλλο τόσο συχνά μας απογοητεύουν. Τα βράδια που προορίζονταν για "σπουδαία πράγματα", καταλήγουν με φίλους, κάποτε και με θυμό ή στενοχώρια και με την ίδια ερώτηση να επανέρχεται: μα, πάλι ραντεβού με τον πλέον ακατάλληλο άνθρωπο;
Τι μας διαφεύγει; Ποιες μικρές (και συνήθως σκληρές) αλήθειες προσπερνάμε, ποιες λεπτομέρειες αγνοούμε προς χάριν της μεγάλης εικόνας και ανά τακτά χρονικά διαστήματα αναγκαζόμαστε να επαναλάβουμε το πείραμα για να κάνουμε -και πάλι- λάθος. Τι δεν κάνουμε σωστά; Να ένας μικρός, ειλικρινής οδηγός.
Αγνοούμε τα προειδοποιητικά σημάδια
Όπως; Όπως τις περίεργες συμπεριφορές του ραντεβού μας, την απροθυμία του να κάνει χώρο στη ζωή του, οτιδήποτε μας φαίνεται παράξενο, αλλά λόγω ενθουσιασμού δεν εννοούμε να δούμε. Για την ακρίβεια τα αγνοούμε. Ακόμη χειρότερα: ενώ το βλέπουμε, είμαστε τόσο ερωτευμένοι που κάνουμε σα να μην υπάρχει. Ενώ η σωστή αντίδραση, σε οτιδήποτε ξεπερνά τα όρια μας είναι συγκεκριμένη. Δεν του δίνουμε δεύτερη ευκαιρία, δεν βγαίνουμε δεύτερο ραντεβού και κυρίως δεν μπαίνουμε σε σχέση. Τα μη συμβατά πρόσωπα με τις δικές μας αρχές και επιθυμίες δεν υπάρχουν για πολύ στη ζωή μας.
Σπρώχνουμε ανθρώπους μακριά μας, ακριβώς επειδή νιώθουμε ευάλωτοι ή ανασφαλείς, στερώντας οι ίδιοι από τον εαυτό μας την ευκαιρία όχι μόνο για ένα σπουδαίο ραντεβού, αλλά και για μία καλή σχέση. Το οποίον σημαίνει; Ότι πρώτα λύνουμε τα δικά μας θέματα.
Παρασυρόμαστε
Όπως χαρακτηριστικά γράφει η Beth McColl στο Dazed: "Δεν σας ξέρω. Δεν έχω ιδέα αν το άτομο με το οποίο θα βγείτε ραντεβού είναι όντως ο έρωτας της ζωής σας. Δεν ξέρω αν θα παντρευτείτε. Δεν ξέρω αν θα είστε μαζί, όταν ξεκινήσει ο πόλεμος των ρομπότ εναντίον της ανθρωπότητας και εξατμιστείτε μαζί από μερικές ριπές υπέρ-λέιζερ. Ξέρω, όμως, ότι μπορεί και να πρόκειται για το χειρότερο άτομο, που θα σας πληγώσει με τον χειρότερο τρόπο. Γι' αυτό εξασκηθείτε στο να ρίξετε τις ταχύτητες, εξασκηθείτε στον χειρισμό των προσδοκιών σας, και προσπαθήστε να δείτε πώς συμπεριφέρεται ο άλλος στην πραγματική ζωή και όχι στα όνειρα σας".
Βγαίνουμε ραντεβού με τον ίδιο τύπο ανθρώπου
"Αν ο τύπος σας είναι αυτός του καταραμένου ποιητή, γιατί -και έτσι για την αλλαγή- δεν δοκιμάζετε έναν χαρούμενο αγρότη;", παρατηρεί η McColl και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον αντρικό πληθυσμό. Δεν είναι απλώς ότι το να βγαίνουμε για καιρό με τον ίδιο τύπο ανθρώπου καταλήγει κουραστικό. Είναι ότι αλλοιώνει και τον τρόπο με τον οποίο ιεραρχούμε τις συναισθηματικές μας προτεραιότητες και τις ανάγκες μας από έναν σύντροφο. Επίσης, όπως -σωστά- υπογραμμίζει η McColl επιμένοντας στον ίδιο τύπο ανθρώπου για καιρό, μόνο και μόνο επειδή θεωρούμε ότι υπάρχει πεδίο επικοινωνίας, αποκλείουμε από τη ζωή μας όλους εκείνους τους ενδιαφέροντες ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά.
Δεν λύνουμε τα δικά μας προβλήματα (κατ' αρχάς)
Ας υποθέσουμε ότι κάνουμε μια εξαιρετικά δύσκολη ζωή - που έτσι είναι. Και μέσα σ' αυτήν κουβαλάμε και τα προβλήματα, τα βιώματα ή τα άλυτα θέματα μας, από τότε που ήμασταν παιδιά, μέχρι τον ενήλικο βίο μας. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι δεν έχουμε δουλέψει και τρομερά για να τα λύσουμε. Όμως, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι μία σχέση θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους (σωστό) και θα μας λύσει ή θα μας κάνει να ξεχάσουμε τα προβλήματα που ποτέ δεν λύσαμε εμείς (λάθος). Ακόμη χειρότερα, σπρώχνουμε ανθρώπους μακριά μας, ακριβώς επειδή νιώθουμε ευάλωτοι ή ανασφαλείς, στερώντας οι ίδιοι από τον εαυτό μας την ευκαιρία όχι μόνο για ένα σπουδαίο ραντεβού, αλλά και για μία καλή σχέση. Το οποίον σημαίνει; Ότι πρώτα λύνουμε τα δικά μας θέματα. Με ειλικρίνεια.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι το να είμαστε μόνοι είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί
Το να είναι κανείς για καιρό μόνος μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη και άγχος. Μπορεί και όχι. Κυρίως, γιατί τη μεγαλύτερη μοναξιά τη βιώνει κανείς μέσα σε κακές σχέσεις. Όπως παρατηρεί η McColl αυτό είναι κάτι που συνηθίζουμε να ξεχνάμε εύκολα, ας είμαστε ειλικρινείς και για το πότε ακριβώς: όταν απέχουμε για καιρό από το σεξ. Δεν μπορεί, όμως, να είναι αυτό πυξίδα, όχι μόνο για την ερωτική, αλλά για την εν γένει προσωπική μας ζωή. Ας τα ξεχωρίσουμε: δεν χρειάζεται με τους ανθρώπους που περνάμε για λίγο καλά, να τους αντιμετωπίζουμε ως μελλοντικές -ούτε καν ως δυνητικές- σχέσεις. Η εργένικη ζωή έχει και τα καλά της. Δεν χρειάζεται να τα παραγνωρίζουμε ή να τα ενοχοποιούμε συστηματικά.
Με στοιχεία από το Dazed
σχόλια