Ανά τον κόσμο οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σ' αυτούς που αντιμετωπίζουν τη μόδα ως μορφή Τέχνης, κάποτε και ως βιομηχανία με δραστηριότητες και επιρροή σε χώρους μακριά από τα ντεφιλέ και τα εργαστήρια των σχεδιαστών μόδας (ένας τέτοιος χώρος είναι και η πολιτική) και σε αυτούς που τη θεωρούν ένα ελαφρύ παιχνίδι δισεκατομμυρίων που κρατά δέσμιες τις γυναίκες και τα πορτοφόλια τους.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει με τη Μελάνια Τραμπ μάλλον δικαιώνει τους πρώτους. Η μόδα ως όπλο πολιτικής, έκφρασης και διπλωματίας φαίνεται να παίρνει μέσα από το πρόσωπο της επόμενης Πρώτης Κυρίας διαστάσεις που συνιστούν ένα μεγάλο θέμα και όχι μια ελαφρότητα για τα κοριτσίστικα blogs μόδας.
Μπορεί η αρχή να έγινε με τη δημόσια άρνηση της Σοφί Τεαλέ να ντύσει τη νέα Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, μπορεί μαζί της -και για άλλους λόγους- να συντάχθηκε ο ακόμη πιο δημοφιλής και επιδραστικός Τομ Φορντ, μπορεί ο Τόμι Χίλφιγκερ να επιχείρησε να πάρει το μέρος της απαξιωμένης Μελάνια, όμως, φαίνεται ότι υπάρχουν πολλοί ακόμη σχεδιαστές που συντάσσονται με την επιθετική γραμμή των δύο πρώτων και μοιραία ανοίγουν μία συζήτηση όχι ιδιαίτερα κολακευτική, τόσο για τη σύζυγο του Ντόναλντ Τραμπ όσο και για την κάπως επιθετική ρητορική που εξαπολύουν οι ηγέτες της μόδας εναντίον μίας γυναίκας (όποια κι αν είναι αυτή).
Ακόμη και στην Αμερική του Τραμπ, όπου εκατομμύρια πολιτών χρειάστηκαν ψυχιατρικές συμβουλές και ψυχολογική υποστήριξη αμέσως μετά την εκλογή του, όλο αυτό είναι ειρωνικό, όπως παρατηρείται σε άρθρο του ZeroHedge. "Είναι ειρωνικό ένα γκρουπ προοδευτικών σχεδιαστών μόδας, όπως η Σοφί Τεαλέ να αρνούνται να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Κατά τα προηγούμενα χρόνια κάτι τέτοιο θα φάνταζε παράλογο ή πολιτικώς λανθασμένο, κάτι τέτοιο, όμως, φαίνεται πως δεν ισχύει για τους σχεδιαστές μόδας που είναι υπεράνω όλων αυτών. Τι θα γινόταν αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο με τους αρτοποιούς ή τους φωτογράφους; Τι θα συνέβαινε, αν λόγω των πεποιθήσεων τους αρνούνταν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κατά τη διάρκεια γκέι γάμων;".
Σε τελευταία ανάλυση, και όπως παρατηρούν και άλλοι συνάδελφοι της, ο χώρος της μόδας, εκτός από χώρος έμμεσης και άρρητης διπλωματίας, είναι και χώρος ευγένειας, καλαισθησίας και λεπτών ιδανικών και εκεί, ίσως, όντως δεν χωρούν πολεμικές δηλώσεις...
Αυτό που, εμμέσως, υπογραμμίζει το εν λόγω άρθρο είναι ένας αντίστροφος ρατσισμός που εκδηλώνεται από ανθρώπους με επιρροή στον τομέα ελέγχου του, ανθρώπους στους οποίους όχι μόνο δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα, αλλά και θα επιβραβεύσει για τη στάση τους. Είναι, όμως, τόσο απλό το ζήτημα;
Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται η περίπτωση της Barronelle Stutzman, πασίγνωστης ανθοπώλη στην Ουάσινγκτον, με δίκτυο επιχειρήσεων που εξυπηρετούσε όλα τα μεγάλα events δημοσίων προσώπων και ιδιωτών. Όταν η επιχειρηματίας κάποτε αρνήθηκε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες στολισμού ενός γάμου ομοφυλοφίλων μηνύθηκε τόσο από την Ένωση για τα Δικαιώματα των γκέι, όσο και από τον ίδιο τον δήμο για την ρατσιστική άρνηση της να παρέχει υπηρεσίες σε ανθρώπους που η ίδια θεωρούσε μακριά από τους αξιακούς της κώδικες.
Προφανώς και όχι, καθώς από τη μέρα που ξέσπασε το ζήτημα με την απορριπτική προς τη Μελάνια επιστολή της Τεαλέ, γνώμη έχουν εκφράσει όλοι οι κορυφαίοι της μόδας: από τη Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ και τον Μαρκ Τζέικομπς, μέχρι την Καρολίνα Χερέρα και την Ντόνα Κάραν. Άλλοι υποστηρικτικοί προς την επόμενη Πρώτη Κυρία, άλλοι εξίσου απορριπτικοί και μάλιστα λακωνικά και με αρκετές δόσεις χολής.
Είτε υπέρ είτε κατά, στα κορυφαία περιοδικά μόδας του εξωτερικού εκείνο που με ψυχραιμία -για την ώρα- επισημαίνεται δεν είναι το γιατί κάποιος από τον χώρο στηρίζει ή όχι τη Μελάνια Τραμπ, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζει να το κάνει. Όπως εξήγησε στο Cut η επίσης διάσημη σχεδιάστρια μόδας Cynthia Rawley, "το να ντύσει ένας σχεδιαστής την Πρώτη Κυρία δεν σημαίνει ότι αυτομάτως ασπάζεται τις απόψεις του συζύγου της". Η ίδια παρατηρεί ότι είναι "ok" να διαφωνείς και να το δηλώνεις, εφ' όσον έτσι νιώθεις, ωστόσο άλλο αυτό και άλλο να στρέφεσαι εναντίον μιας γυναίκας και του όποιου παρελθόντος και των καταβολών της με άκομψο τρόπο.
Σε τελευταία ανάλυση, και όπως παρατηρούν και άλλοι συνάδελφοι της, ο χώρος της μόδας, εκτός από χώρος έμμεσης και άρρητης διπλωματίας, είναι και χώρος ευγένειας, καλαισθησίας και λεπτών ιδανικών και εκεί, ίσως, όντως δεν χωρούν πολεμικές δηλώσεις...
Με στοιχεία από The Cut, Dazed, Fashionista, The New Yorker, ZeroHedge
σχόλια