Όταν ο Τζορτζ Μάικλ γύρισε την πλάτη του στην Αμερική

Στα τέλη του '80, ο Τζορτζ Μάικλ ήταν ένα περίεργο αστέρι που κατάφερε να χωρέσει κάποτε και να εκθρονίσει βασιλιάδες και βασίλισσες της ποπ, όπως ο Μάικλ Τζάκσον και η Μαντόνα. Όμως, η ζωή του στην Αμερική δηλητηριάστηκε από δύο γεγονότα που επέδρασαν καθοριστικά στο ποιος θα έπρεπε να είναι τόσο ως επαγγελματίας όσο και άνθρωπος: από τη μία η δικαστική διαμάχη του με τη δισκογραφική του, από την άλλη η σύλληψη του που τελικά θα τον ανάγκαζε να προχωρήσει στη γενναία, δημόσια παραδοχή της ομοφυλοφιλίας του. 

Στη σόλο καριέρα του, αλλά και στην πορεία του ως μέλος των "Wham!", o Μάικλ κατάφερε να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό ρεκόρ από πρωτιές, με 10 Νο1 σινγκλς στη λίστα Billboard, ενώ αξιωματικά το 1988 ήταν η χρονιά του. Όπως είχε γράψει ο συντάκτης του "Rolling Stone", Greg Pond ήταν τότε "μόλις 24, 3 χρόνια μικρότερος από το Πρινς, 5 χρόνια μικρότερος από τον Μάικλ Τζάκσον και είχε καταφέρει να τους φτάσει και τους δύο. Είχε γίνει αηδιαστικά διάσημος και είχε περισσότερα χρήματα απ' όσα μπορούσε να ξοδέψει, ενώ συγκριτικά με την σύντομη -ακόμη τότε- πορεία του δεν είχε απολύτως καμία καλλιτεχνική αξιοπιστία". 

Το ντουέτο του "I Knew You Were Waiting" με την Αρίθα Φράνκλιν του χάρισε ένα Grammy για την καλύτερη R&B ερμηνεία, όμως μέσα από το άλμπουμ "Faith" το 1987 έγινε σαφές ότι στην Αμερική υπήρχε και ακόμη μία χαρισματική προσωπικότητα στην ποπ σκηνή. Ήταν η εποχή που πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί εξόριζαν από το πρόγραμμα τους το "I Want Your Sex" ως ακατάλληλο, ενώ κάποιοι σεμνοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί όπως ο Casey Kasem, δεν έμπαιναν στη διαδικασία να εκστομίσουν καν τον τίτλο του τραγουδιού στον ραδιοφωνικό αέρα. 

Τελικώς, το "Faith" πέρασε 51 αδιαπραγμάτευτες εβδομάδες στο top- 10 του Billboard 200, πουλώντας περισσότερα από 10 εκ. αντίτυπα και κερδίζοντας το βραβείο του Άλμπουμ της Χρονιάς στα Grammy του 1989. Όμως, ο Τζορτζ Μάικλ από πολύ νωρίς είχε την υποψία ότι η δισκογραφική του δεν τον προωθούσε επαρκώς και σιγουρεύτηκε, όταν είδε την προώθηση που επιφύλαξε η Sony στο άλλο πολυσυζητημένο άλμπουμ του "Listen Without Prejudice Vol 1", πρακτικά ένα μουσικό follow up του "Faith".

Το μνημειώδες video clip του "Freedom" σέρνει πίσω του ένα στενάχωρο παρασκήνιο, καθώς η εταιρεία του Μάικλ είχε κατηγορήσει τον σκηνοθέτη David Fincher ότι προτίμησε να εικονοποιήσει το τραγούδι χρησιμοποιώντας διάφορα ανερχόμενα τοπ μόντελ της εποχής -όπως η Ναόμι Κάμπελ και η Κρίστι Τέρλινγκτον- αφαιρώντας, όμως, από την πλοκή του το ίδιο το πρόσωπο του τραγουδιστή και τελικά κάνοντας κακό στην απόδοση -και την απήχηση- του άλμπουμ στο κοινό. Το 1992 ο καλλιτέχνης προσέφυγε στη δικαιοσύνη σε μία προσπάθεια να σπάσει το συμβόλαιο του με τη δισκογραφική. Αργότερα, θα εξηγούσε χαρακτηριστικά: "Προσπαθούσα να δημιουργήσω ένα κλίμα, στο οποίο θα εργαζόμουν με μια εταιρεία που κάπως θα με σεβόταν". 

Τότε, ο Μάικλ έχασε την υπόθεση και όχι μόνο αυτό: του απαγορευόταν να κυκλοφορήσει νέα του δουλειά για περίπου 2 χρόνια, αλλά όφειλε να καταβάλει και περίπου 30-40 εκ. στη Sony, αν ήθελε να τον αποδεσμεύσει... Δεν ήταν ο πρώτος που περνούσε από μία τέτοια ταλαιπωρία. Και ο Πρινς είχε πάρει τον ίδιο δρόμο εναντίον της δισκογραφικής και γι' αυτό τότε του τηλεφωνούσε και τον στήριζε με όση ένταση μπορούσε. Ασχέτως, που ο Τζορτζ Μάικλ δεν ανταπέδιδε πάντα τηλεφωνήματα, ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι το ζητούμενο ήταν να πετάξουν από την πλάτη τους, όλους εκείνους που τους εξανάγκαζαν σε μια ιδιότυπη σκλαβιά.

"Ήταν ένας υπέροχος άντρας, ένας γενναίος ομοφυλόφιλος, ένας αφοσιωμένος καλλιτέχνης και αγαπούσε αυτή τη χώρα. Αλλά αυτό του τελείωσε, όταν συνειδητοποίησε τι του έκαναν. Οι άνθρωποι τον αγαπούσαν, αλλά όλο αυτό του ράγισε την καρδιά", λέει η Kim Bowen, στενή φίλη του καλλιτέχνη.

Όχι, δεν ήταν ίδιες οι ιστορίες τους, έχει πει χαρακτηριστικά, αλλά το κεντρικό μήνυμα ήταν αυτό: "Να μην κάνουμε χάρες σε κανέναν μέσα από τη δική μας επίπονη δουλειά"... Παρά το ότι ο Μάικλ δεν δυσκολεύτηκε να κλείσει νέες συμφωνίες με τη Virgin στη Βρετανία και την DreamWorks στις ΗΠΑ, παρά το ότι εξασφάλισε την καλλιτεχνική ελευθερία για την οποία πάλευε, φαίνεται ότι από εκεί και μετά ήταν δύσκολο να επανέλθει με νέο υλικό.

Όπως είχε εκμυστηρευθεί σε φίλους, παρά το ότι ήδη συνεργαζόταν με τη Geffen, την οποία διοικούσε ένας από τους πιο φιλόδοξους και ανοιχτόμυαλους επιχειρηματίες της γκέι κοινότητας, ο David Geffen, αισθανόταν ότι η αμερικανική μουσική βιομηχανία τον είχε ήδη κατηγοριοποιήσει, κάτω από την ταμπέλα του γκέι ώριμου αγοριού που παράγει μουσική για συγκεκριμένο target group.

"Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο γύρισε την πλάτη του στην Αμερική", θυμάται η Kim Bowen, στενή του φίλη. Όταν την κάλεσαν από τον Guardian για δηλώσεις, η γυναίκα συγκλονισμένη δήλωνε ότι άνοιγε τα χριστουγεννιάτικα δώρα που ο τραγουδιστής είχε στείλει στα παιδιά της. Σύμφωνα με την ίδια, η σύλληψη του πριν από χρόνια στο Μπέβερλι Χιλς, στις τουαλέτες ανδρών, με έναν έναν άλλον άντρα δεν ήταν παρά μία μεθοδευμένη αποδόμηση της δημόσιας εικόνας του Τζορτζ Μάικλ. 

"Ήταν ένας υπέροχος άντρας, ένας γενναίος ομοφυλόφιλος, ένας αφοσιωμένος καλλιτέχνης και αγαπούσε αυτή τη χώρα. Αλλά αυτό του τελείωσε, όταν συνειδητοποίησε τι του έκαναν. Οι άνθρωποι τον αγαπούσαν, αλλά όλο αυτό του ράγισε την καρδιά", λέει η Bowen. 

Ακόμη και έτσι, εκείνο το θλιβερό περιστατικό και όλη αυτή η αρνητική δημοσιότητα, η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας στη ζωή του Τζορτζ Μάικλ έβγαλε κάτι καλό. Πολλοί νεαροί ομοφυλόφιλοι είδαν την Αμερική κατάματα, όπως πραγματικά είναι και τι πραγματικά πίστευε για τη γκέι κοινότητα της εποχής. 

"Ο τρόπος με τον οποίο αποκάλυψε τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, μία κίνηση που δεν ήταν σχεδιασμένη ούτε από τον ίδιο ούτε από κάποιο επιτελείο δημοσίων σχέσεων, ήταν εξαιρετικά επώδυνος για τον ίδιο. Αλλά το πώς το χειρίστηκε, η γενναιότητα με την οποία στάθηκε απέναντι σ' αυτό που συνέβη, έδωσε δύναμη και θάρρος σε πολλούς νεαρούς ομοφυλόφιλους άντρες", εξηγεί η φίλη του καλλιτέχνη.  Ίσως και αυτή να είναι μια κληρονομιά αξιοπρέπειας που αφήνει στην Αμερική, πέρα από τη μουσική του. 

Με στοιχεία από τον Guardian