FacebookTwitter Μπροστά στο Δρομοκαΐτειο εκείνης της εποχής (1945) η Λέρος ήταν παράδεισος. Τα τμήματα των «Μανιακών», όπως λεγόντουσαν τότε, ήταν πολύ χειρότερα και από Ζωολογικού Κήπο. Τα τμήματα αυτά μετονομάσθηκαν, την επόμενη δεκαετία, σε «Ανήσυχα» και μετά από μια άλλη δεκαετία “αγίασαν”. Πήραν δηλαδή τα ονόματα «Άγιος Ισίδωρος» το ανδρικό τμήμα - και «Αγία Μαρκέλλα» το γυναικείο. FacebookTwitter Οι φωτογραφίες του Βασίλη Μακρή έγιναν για τις ανάγκες του άρθρου “Καταφύγιο ευαίσθητων ψυχών” της Τζούλης Αγοράκη, για το τεύχος #2 του περιοδικού ΓΚΡΕΚΑ, με θέμα την απομόνωση. FacebookTwitter Απομόνωση μέσα στην απομόνωση. Η εγκαταλελειμμένη πτέρυγα του Αγίου Ισιδώρου μέσα στο Δρομοκαΐτειο και οι θάλαμοι της απομόνωσης που θυμίζουν κελί φυλακής φωτογραφίζονται για πρώτη φορά. FacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitter Ο Άγιος Ισίδωρος ήταν η αντρική πτέρυγα της απομόνωσης, με εβδομήντα άτομα σε άθλιες συνθήκες, μέχρι και τη δεκαετία του ’80. FacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitter Η εσωτερική πόρτα στο ισόγειο της πτέρυγας. FacebookTwitter Το παραθυράκι ήταν για να δίνουν τα φάρμακα οι υπάλληλοι, χωρίς να χρειάζεται να υποστούν τη δυσωδία. FacebookTwitterFacebookTwitter Η σκάλα που οδηγεί στον πάνω όροφο, στα κελιά των “μανιακών”. Σίδερα και κάγκελα παντού. FacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitter Αυτά είναι τα κελιά απομόνωσης, του “πάνω ορόφου” της πτέρυγας του Αγίου Ισιδώρου. FacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitterFacebookTwitter Ο “ζουρλομανδύας” FacebookTwitter Το ξύλινο κουτί με τα εργαλεία του κουρέα που έκοβε στη ψιλή τα μαλλιά των ασθενών, στην απομόνωση, για να μη πιάσουν ψείρες. Μαζί με το μαλλί κατέληγε στα σκουπίδια και η πληγωμένη τους αξιοπρέπεια. FacebookTwitter Φάρμακα FacebookTwitter Ενέσεις FacebookTwitter Ηλεκτροσόκ FacebookTwitter “Εγκαταλείμματα αποβιωσάντων ασθενών”. Πολύτιμα αντικείμενα που έμειναν ορφανά μετά τον θάνατο του ασθενούς και δεν τα αναζήτησε κανείς. Το ρολόι του τρελού συγγενή ήταν ανεπιθύμητο, ακόμα και αν ήταν χρυσό Καρτιέ. FacebookTwitter Ο Γεώργιος Αστρινάκης είναι εδώ και τριάντα χρόνια ψυχίατρος στο Δρομοκαΐτειο. Αυτός και μια ομάδα ψυχιάτρων ήταν εκείνοι που κατάφεραν να καταργήσουν τα κελιά απομόνωσης.
Η ασυλοποίηση/ιδρυματοποίηση των ψυχικά ασθενών ακόμη υφίσταται στην Ελλάδα (κι όχι μόνο δυστυχώς). Η περιθωριοποίηση δε βοηθά καμία κατάσταση, πόσο μάλλον περιπτώσεις ανθρώπων που "έχασαν τον εαυτό τους" και παλεύουν με τους δαίμονες του μυαλού τους! Σε τέτοιους χώρους με τέτοιες συνθήκες διαβίωσης και κυρίως με τέτοια συμπεριφορά οι "τρελοί" μετατρέπονται σε ζώα. Δε το χωράει ο ανθρώπινος νους. Αν σας ενδιαφέρει δείτε αυτό το βίντεο από το παλιό ψυχιατρείο της Λέρου, δεν είναι καλής ποιότητας αλλά θα καταλάβετε αρκετά... Ένα από τα χειρότερα "άσυλα" που έχει υπάρξει στη χώρα μας... Το link είναι: http://www.youtube.com/watch?v=fGtvB4CTDrQ
σχόλια