Το βίντεο για το προηγούμενο κομμάτι του Zamanfu «400 μέτρα ευθεία» ήταν η αποθέωση του κάγκουρα. Πειραγμένα αυτοκίνητα, μηχανές, λαϊκές γκόμενες και ραπ, όλα τα στοιχεία που το έκαναν ελκυστικό σε ένα κοινό που τρελαίνεται να βλέπει σούζες και κόντρες και να «βαράει» ρυθμούς χιπ χοπ στη διαπασών από το φτιαγμένο sound system του αυτοκινήτου. Το χιπ χοπ είναι το νέο σκυλάδικο, οι ράπερ γράφουν νταλκάδες με ρίμες, «χτυπάνε στα ίσια το λαϊκό» και γίνονται οι νέοι σταρ του YouTube. Το «400 μέτρα ευθεία» του Zamanfu –μία εντελώς DIY παραγωγή από έναν νεαρό που τα κάνει όλα μόνος του- έχει ξεπεράσει μέχρι στιγμής τα 361χιλιάδες views στο κανάλι του στο YouTube και το νέο του βίντεο που μόλις εμφανίστηκε είναι βέβαιο ότι θα τα ξεπεράσει. Το «Στημένοι στο φανάρι» είναι ακόμα πιο δουλεμένο και εντυπωσιακό, με λήψεις από drone, «επαγγελματική» κινηματογράφηση, ζαλιστικό μοντάζ με «κουνημένες» εικόνες και ατμόσφαιρα Fast and Furious στα νότια προάστια που «κόβει την ανάσα». Ο Χάρης Γκοροβέλλης που βρίσκεται πίσω από όλο αυτό το δημιουργικό πανηγύρι έχει αποκλειστικά την ευθύνη για όσα βλέπει και ακούει κανείς στα βιντεοκλίπ του: γράφει του στίχους, φτιάχνει τη μουσική, σκηνοθετεί, κινηματογραφεί, κάνει το μοντάζ και ανεβάζει τα βίντεο που όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο επαγγελματικά και καλοδουλεμένα. Όταν σου λέει ότι τα κάνει όλα μόνος του, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Και όταν τον γνωρίζεις και μαθαίνεις για τη ζωή του, σού φαίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό αυτό που κάνει. Ο Χάρης είναι ένα παιδί που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στο Λαγονήσι και έχει αγωνιστεί πολύ για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα. «Κατάγομαι απ’ την Αλβανία» μου λέει πίνοντας χυμό πορτοκάλι –δεν πίνει καφέ, δεν πίνει αλκοόλ, δεν καπνίζει, δεν πάει σε κλαμπ, είναι μακριά από «καταχρήσεις»- «ήρθα τριών χρονών στην Ελλάδα επειδή ο πατέρας μου ήταν ήδη εδώ, ήρθαμε με τη μάνα μου και τον αδερφό μου αναγκαστικά, για να βρούμε κάτι καλύτερο. Εδώ πήγα σχολείο, εδώ μεγάλωσα, εδώ σπούδασα, εδώ τα έκανα όλα. Από μικρός έχω τρέλα με τις μηχανές και τα αμάξια, τα οποία με ώθησαν να πάρω πτυχίο μηχανικού. Στα 13 μου αγόρασα ένα μικρό κροσάκι με τα λεφτά που μάζεψα απ’ τα κάλαντα και αυτή η λόξα δεν μου πέρασε ποτέ, παρόλο που είχα τσακίσει τα γόνατά μου. Θυμάμαι οι γείτονες καλούσαν την αστυνομία γιατί έκανα σούζες το μεσημέρι στο δρόμο. Κι έχω αλλάξει πολλές μηχανές, πολλά αμάξια».
Αυτή η εμμονή με τα αμάξια φαίνεται ξεκάθαρα στα βιντεοκλίπ που φτιάχνει με guest γνωστούς και φίλους –κάποιοι από αυτούς είναι πραγματικοί κοντράκηδες της παραλιακής. «Όλοι συμμετέχουν αφιλοκερδώς, προσφέρθηκαν να βοηθήσουν το Χάρη, ακόμα και ο Καταραμένος δεν ζήτησε λεφτά» λέει περήφανος «επειδή πόνταρα πολύ σε αυτό το κομμάτι και περίμενα ότι θα κάνει πάταγο. Είχα πολλές ατυχίες κατά τη διάρκεια του γυρίσματος του βιντεοκλίπ και χρειάστηκαν έξι μήνες για το ολοκληρώσω, αλλά χαίρομαι που κατάφερα να εκπληρώσω πάνω από 80% του στόχου μου. Τα μόνα λεφτά που χάλασα ήταν για τον εξοπλισμό. Έριξα εκεί όλα τα δώρα που πήρα από τη δουλειά, χορηγίες των 100 ευρώ, των 50, ακόμα και των 30 που έκαναν μαγαζιά της περιοχής ίσα-ίσα για να φανούν στο βίντεο».
Κάνω μουσική γιατί είναι αυτό που αγαπάω. Το δικό μου ραπ είναι πιο συναισθηματικό γιατί με αυτό εκφράζω τα συναισθήματά μου. Δεν έχω επηρεαστεί από το επιθετικό ραπ που βρίζει.
Αν δεν γνωρίζεις τίποτα για τον Χάρη ίσως όλα αυτά να ακούγονται αδιάφορα, αλλά είναι ένα παιδί που αγωνίζεται σκληρά για να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του. Δουλεύει ως νοσοκόμος στον ΑΚΤΙΟ, τις Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων (κάτι που λατρεύει) και τις υπόλοιπες ώρες φροντίζει «έναν παππούλη» που έχει την ανάγκη του. Ο χρόνος που του μένει να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο είναι ελάχιστος, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, γιατί η μουσική είναι η ζωή του.
«Στα 13, πέρα από την τρέλα που είχα με τις μηχανές και τα αμάξια, άρχισα να γράφω ποιήματα. Είχα γεμίσει ένα ολόκληρο τετράδιο με δικά μου ποιήματα, πάνω από 300, κι έβλεπα ότι είχα ταλέντο στο να γράφω. Και άρχισα να φτιάχνω τραγούδια για φίλους, κωμικά τραγούδια, κι αυτοί με πείραζαν. Έτσι έβγαλα και το όνομά μου, Ζαμάν Φου, γιατί δεν με ένοιαζε τι έλεγαν ή τι νομίζουν οι άλλοι για μένα. Το έκανα και tattoo πάνω μου. Στη συνέχεια προσπάθησα να βελτιώσω τα κομμάτια μου κι έκανα κάποια ερωτικά κομμάτια για σχέσεις που είχα με κοπέλες. Πάντα ραπ. Με το ραπ βγάζεις τα εσώψυχά σου, ενώ με ένα άλλο τραγούδι, ποπ, ελληνικό, δεν μπορείς να πεις τόσα πολλά, σε περιορίζει. Το ραπ εκφράζει πιο πολύ κόσμο, είναι φωνή και διέξοδος. Βλέπω και στα σχόλια, θετικά, αρνητικά, ότι εκφράζει ένα σωρό άτομα αυτό που κάνω. Γιατί γράφω μόνο για αυτό που ζω, δεν μπορώ να γράψω για κάτι που δεν το έχω ζήσει. Έχασα τη μάνα μου στα 17 μου, ο πατέρας μου μετά από λίγο καιρό παντρεύτηκε και έμεινα μόνος μου με τον αδερφό μου. Οι δυο μας. Κι από τότε, παλεύουμε μόνοι μας, με τα πόδια μας και τα χέρια μας. Ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου το έχω κάνει μόνος μου, δεν περίμενα να στηριχτώ από κάπου για να τα καταφέρω. Ήθελα πάντα να γράψω ένα κομμάτι για τη μητέρα μου, αλλά μου πήρε καιρό για να τα καταφέρω, το ολοκλήρωσα μετά από τέσσερα χρόνια γιατί συναισθηματικά ήμουν πολύ φορτισμένος και πιο νωρίς δεν μπορούσα. Της το αφιέρωσα και όταν το ηχογραφούσα έκλαιγα. Όταν το άκουσε ο αδερφός μου με αγκάλιασε, συγκινήθηκε πάρα πολύ. Όλα τα κομμάτια μου έχουν μια ιστορία για μένα, ξεκίνησαν από κάπου και τελειώνουν κάπου. Δεν ξέρω από πού βρίσκω δύναμη για να το κάνω αλλά η μουσική είναι η ζωή μου, είναι αυτό που με εκφράζει, με γεμίζει. Όταν θέλω να ξεσπάσω, όταν θέλω να κλάψω, όταν θέλω να βγάλω συναίσθημα, όταν παίρνω χαρά, θα το γράψω πάνω στο χαρτί. Από μικρός έκανα σχέδια και ονειρευόμουν γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να παλεύω.
Όταν έχασα τη μάνα μου, αδυνατούσα να της προσφέρω τις πρώτες βοήθειες. Έτσι άρχισα να το βλέπω αυτό σαν σκοπό, να μάθω τι να κάνω για να σώζω τους ανθρώπους. Έδωσα και πέρασα στα ΤΕΙ Αθήνας ως νοσηλευτής αλλά ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα, ο πατέρας μου παντρεύτηκε και μετά έφυγε επειδή τσακώθηκα με τη γυναίκα του -για διάφορους λόγους. Μείναμε χωρίς καμία βοήθεια, αλλά είπα «θα το κυνηγήσω». Πήγαινα το πρωί στη σχολή και το απόγευμα έκανα ντελίβερι. Τα κατάφερα και πήρα το πτυχίο, έκανα ένα εξάμηνο στον Ευαγγελισμό και μετά έστειλα βιογραφικό στoν ΑΚΤΙΟ, με είδαν και τους έκανα. Στο διάστημα αυτό δέθηκα πολύ με τους ανθρώπους, έγινα πολύ ευαίσθητος, αλλά η χαρά που έπαιρνα ήταν τεράστια. Είναι μεγάλη η ευχαρίστηση όταν γίνεσαι ένας άγγελος και βοηθάς κάποιον που είναι κοντά στο τέλος του, όταν σηκώνεται στα πόδια του και σου λέει “ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου”, κάνεις τη δουλειά του Θεού. Το να νιώθεις κάποιον σαν να είναι ο πατέρας σου ή η μητέρα σου εκεί μέσα και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς είναι μεγάλο κατόρθωμα, σε γεμίζει ψυχικά, σε γεμίζει σαν άνθρωπο. Και η μουσική σε πάει σε άλλο επίπεδο, αλλά αυτό σε πάει ακόμα παραπάνω, σκέφτεσαι πνευματικά. Έχω σώσει ανθρώπους ακόμα και στο δρόμο γιατί ξέρω πώς να χειριστώ μια κατάσταση, μακάρι να είχα αυτές τις γνώσεις όταν ζούσε η μητέρα μου για να μπορούσα να της προσφέρω παραπάνω.
Είναι πάρα πολύ δύσκολη η δουλειά του νοσηλευτή. Έχεις βάρδιες, αλλά το πιο δύσκολο είναι η ψυχική και όχι η σωματική δοκιμασία. Όταν βλέπω κάποιον στεναχωρημένο ή να υποφέρει προσπαθώ να τον βοηθήσω, κι όταν βλέπω να χαμογελάει, χαίρομαι κι εγώ. Δεν το έχω δει ποτέ σαν δουλειά, είναι λειτούργημα. Και μπορεί να την αγαπάω εξίσου τη μουσική, αλλά τη νοσηλευτική δεν θα την άφηνα ακόμα και αν πετύχαινα ως μουσικός. Αυτό που θέλω είναι εξελίσσομαι ως άνθρωπος, να μην μένω ένα ΝΟΚΙΑ απλό, και δεν θα σταματήσω ποτέ να αγωνίζομαι. Η μάνα μου ήθελε να με δει σπουδαγμένο, γι’ αυτό πήρα δύο πτυχία». Μού δείχνει τα τατουάζ του, μια νότα για τη μουσική, το όνομά του στο χέρι του και έναν άγγελο που κρατάει ένα τριαντάφυλλο στην πλάτη που έχει φτιάξει για την μάνα του. «Ό,τι έχω κάνει είναι μια ιστορία για μένα» λέει. «Στα κομμάτια μου όλα είναι βιώματα, δεν λέω υπερβολές, είναι η αρχή μου. Κι ακόμα και αν δεν απογειωθεί το κομμάτι, δεν έχει σημασία».
Τον ρωτάω πώς γράφει μουσική, πώς φτιάχνει μόνος τους τα beat, πώς κάνει την παραγωγή. «Όταν ξεκίνησα να γράφω κομμάτια δεν είχα μουσικές γνώσεις, έχω πολύ καλό αυτί, όμως, παρακολουθούσα βίντεο στο YouTube και από ένα σημείο και μετά άρχισα να κάνω φωνητικά που ήταν εκτός του ραπ. Κι ήθελα να βελτιώσω κι άλλο τον εαυτό μου, δηλαδή να μάθω τις νότες. Άρχισα να ενημερώνομαι για το τι γίνεται με την τεχνολογία, κι αν δεις τα βιντεοκλίπ μου χρονολογικά θα καταλάβεις ότι έχω κάνει μεγάλο βήμα. Τα κομμάτια που έγραφα πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ξεκίνησα, ήταν τελείως ερασιτεχνικά και τα βιντεοκλίπ γίνονταν πάντα με τη βοήθεια φίλων και δικό μου μοντάζ, ήταν όσο πιο απλά γίνεται: ένας φίλος κρατούσε την κάμερα κι εγώ ράπαρα. Σήμερα έχω πάει σε άλλο επίπεδο. Προτιμώ να μην πιω καφέ και να κάτσω να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά πέρα από τη μουσική, δεν κάνω πολλά πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και περιθώρια για άλλα πράγματα, αλλά δεν θέλω και άλλα. Η νοσηλευτική μου παίρνει πάρα πολλές ώρες και υπάρχουν και φορές που πρέπει να δουλέψω και στο ρεπό μου, δεν μπορώ να πω όχι. Δεν γίνεται. Μου αρέσει πάρα πολύ να πετάω το drone και να γυρνάω βίντεο για πάρτη μου, ασχολούμαι με την τεχνολογία, μου αρέσει πάρα πολύ να χακάρω, χακάρω facebook, σπάω κινητά, για μένα είναι απλό να ξεμπλοκάρω, μπορώ να κάνω πολλά σε θέμα χάκινγκ. Ψάχνομαι πολύ.
Πάντα ήθελα να ασχοληθώ μόνιμα με τη μουσική, αλλά πλέον στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο, ακόμα και για ονόματα όπως τον Snik δεν είναι εύκολο. Κάνω μουσική γιατί είναι αυτό που αγαπάω. Το δικό μου ραπ είναι πιο συναισθηματικό γιατί με αυτό εκφράζω τα συναισθήματά μου. Δεν έχω επηρεαστεί από το επιθετικό ραπ που βρίζει».
Του υπενθυμίζω ότι και στα κομμάτια του ακούγονται βρισιές. «Προσπαθώ να μην βρίζω και στα περισσότερα κομμάτια μου δεν το κάνω, αλλά όταν θέλω να πω ένα “γαμημένο” ή “μαλάκα”, θα το πω. Προσπαθώ να το αποφεύγω, αλλά θέλω να βγαίνει ζωντανό. Και οι βρισιές είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Δεν έχω τίποτα με την αστυνομία, αλλά επειδή οι κοντράκηδες έχουν, θέλω να μπω κι εγώ στο κλίμα. Έκανα και εγώ κόντρες στα 17 και στα 18 μου, είχα την εμπειρία αυτή, δηλαδή δεν σταμάταγα στην αστυνομία, έκανα σούζες, αλλά μετά άρχισα να το κόβω. Δεν έχω κάτι μαζί τους. Όλοι αυτοί που είναι μέσα στο βιντεοκλίπ είναι ονόματα της πιάτσας και αυτό βοήθησε για να γίνει τόσο δημοφιλές το βιντεοκλίπ. Στο πρώτο βίντεο που λέω “τώρα δεν με σταματάει ούτε η αστυνομία”, με σταματάει η αστυνομία και έτσι το έβαλα στο κλιπ. Και από κάτω, στα σχόλια, μου λένε “στον μπάτσο σταμάτησες μωρή λουλού”. Στο καινούργιο βιντεοκλίπ η αστυνομία περνάει δίπλα μας.
Υπάρχουν ράπερ που κυνηγάνε τα λεφτά, μια πιο εύκολη ζωή. Και μένα θα μου άρεσε μια πιο εύκολη ζωή, κι εγώ θέλω πάντα να πετυχαίνω, αλλά θέλω να πετυχαίνω μόνος μου, αυτό που βλέπεις να είναι αληθινό, κι ακόμα και αν δεν σου αρέσει, εγώ να αισθάνομαι περήφανος. Πίσω από πολλούς πετυχημένους καλλιτέχνες της ραπ κρύβεται μεγάλη βοήθεια, πληρωμένα like, πληρωμένη Vevo, προβολές στο Facebook, προβολές στο YouTube, την αλήθεια δεν την ξέρει κανείς. Είναι μια πολύ μαύρη βιομηχανία η μουσική και τα εκατομμύρια views δεν είναι τόσο αθώα. Γίνονται πολλά. Δεν κατηγορώ κανέναν, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να προωθήσει τον εαυτό του. Αν έχεις λεφτά να διαθέσεις, σίγουρα έχεις πιο πολλές ευκαιρίες. Όσα έχω καταφέρει, τα έχω καταφέρει χωρίς καμία βοήθεια. Κάποια στιγμή κάποιος πήγε τα κομμάτια μου σε έναν ηχολήπτη γιατί δεν πίστευε ότι τα κάνω όλα μόνος μου. Του είπα “δεν με νοιάζει αν με πιστεύεις ή δεν με πιστεύεις, αυτή είναι η δουλειά μου, με τις γνώσεις που έχω εγώ”. Αν η δουλειά κάποιου είναι καλύτερη από τη δική μου είναι επειδή αυτός που τον βοήθησε ξέρει κάτι παραπάνω από μένα, αν έχει κι άλλες γνώσεις εννοείται ότι θα κάνει καλύτερα πράγματα. Η δουλειά μου στα τρία αυτά χρόνια έχει βελτίωση επειδή εγώ βελτιώθηκα».
Κάνει σχέδια για το επόμενο βίντεο που έχει στα σκαριά, «θέλω να αγοράσω μια κάμερα 4Κ», λέει, «ακόμα και αν χρειαστεί να πουλήσω τη μηχανή», παρόλο που στο YouTube η ποιότητα της εικόνας πέφτει πολύ. «Σημασία έχει να κάνω ό,τι καλύτερο, για μένα», μου λέει «και το επόμενο βίντεο θα είναι ακόμα πιο μεγάλη υπερπαραγωγή.
Με ενοχλεί η μιζέρια, προσπαθώ με αυτά τα λίγα που παίρνω να είμαι καλά, βλέπω ανθρώπους στεναχωρημένους και καταλαβαίνω ότι μεταδίδεται αυτό, όπως μεταδίδεται και το χαμόγελο. Προσπαθώ όλα να τα βλέπω αισιόδοξα και ακόμα και αν με παίρνει από κάτω, ξέρω ότι θα στρώσει την επόμενη μέρα».
Ακόμα και αν βρίσκεις ανυπόφορα τα κομμάτια του, είναι δύσκολο να τον αγνοήσεις.
σχόλια