Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω σκουπιδιάρης, γιατί τρελαινόμουν με τη βρόμικη πόλη και ήθελα να την καθαρίσω. Μετά ήθελα να γίνω κτηνίατρος και μετά διαφημιστής – είχα δει πολλές αμερικανικές ταινίες και την είχα αντιληφθεί λάθος τη διαφήμιση. Στα 18 μου ξεκίνησα να δουλεύω σε μια διαφημιστική, αλλά πάρα πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτό που είχα στο κεφάλι μου και έφυγα τρέχοντας. Αυτός ήταν και ο λόγος που πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, για να γίνω μαρκετίστας, όχι δημοσιογράφος – αν είναι ένα πράγμα που δεν μπορώ να κάνω στη ζωή μου, είναι να γράφω. Δυστυχώς, η ΑΣΟΕΕ δεν είναι για μένα και δεν είναι και προτεραιότητά μου να την τελειώσω. Αν έχω μάθει κάτι μέχρι σήμερα, είναι ότι δεν χρειάζεται πτυχίο για να κάνεις αυτά που θέλεις. Όρεξη για δουλειά να έχεις και όλα θα πάνε μια χαρά. Άμα έχεις πειθώ και μπορείς να κάνεις τον άλλο να καταλάβει αυτό που έχεις στο κεφάλι σου, όλα όσα θέλεις τα καταφέρνεις.
• Ζωγραφίζω από μικρός, αλλά τον πρώτο χρόνο της σχολής –όταν ήμουν ακόμα καλός φοιτητής– ξεκίνησα να παίζω με το photoshop και να φτιάχνω μπλουζάκια. Στην αρχή έφτιαχνα για να τα φοράω εγώ, μετά ήθελαν και οι φίλοι μου, ύστερα ήθελαν και οι φίλοι των φίλων μου. Έτσι έμαθα για το Meet Market και ξεκίνησα να παίρνω μέρος. Αγόρασα μια πολύ απλή κάμερα και άρχισα να τα φωτογραφίζω, ώστε να μπορώ να τα διαφημίσω και να τα πουλήσω. Τότε βρέθηκα στο Παρίσι για Erasmus και επειδή στο πανεπιστήμιο όπου πήγα ήξεραν ότι έχω καλλιτεχνική φλέβα, μου πρότειναν να κάνω κάτι εικαστικό σε ένα γκαλά που διοργάνωναν στον Πύργο του Άιφελ. Είχα την ιδέα να στήσω μια ομαδική έκθεση φωτογραφίας, το έμαθαν στην Ελλάδα και μου πρότειναν να δουλέψω σε ένα site ως φωτογράφος! Ξεκίνησα να κάνω ρεπορτάζ και μόδα, πήρα καλύτερη κάμερα και δύο χρόνια μετά η φωτογραφία, εκτός από χόμπι, ήταν για μένα και δουλειά πλήρους απασχόλησης.
Τους φίλους μου θέλω να τους παίρνω τηλέφωνο και να τους λέω για τη ζωή μου, το ότι η μέρα μου σήμερα ήταν γαμημένη ή τέλεια μέρα, όλα όσα συνέβησαν. Πιστεύω ότι εάν κάτι δεν θέλεις να το πεις στους φίλους σου, δεν είναι ενδιαφέρον, είτε είναι καλό είτε κακό.
• Το Neon Raum ήρθε πριν από τριάμισι χρόνια. Το φτιάξαμε μαζί με την Νταϊάνα επειδή θέλαμε να έχουμε έναν χώρο για να δεχόμαστε το κοινό μας και να πουλάμε αυτά που φτιάχνουμε. Είμαστε και οι δύο σχεδιαστές, οπότε ξέρουμε πάρα πολύ καλά τις ανάγκες ενός σχεδιαστή, ταυτόχρονα όμως προσπαθούμε και έχουμε εξελιχθεί πάρα πολύ ως επιχειρηματίες. Γιατί αλλιώς στήνεις μια επιχείρηση χωρίς να έχεις καμία εμπειρία από λογιστικά ή οικονομικά και όλα τα σχετικά και αλλιώς εξελίσσεσαι στην πορεία, εφόσον σε ενδιαφέρει αυτό το κομμάτι. Δεν αγοράζουμε χοντρική για να πουλάμε λιανική, δεν θέλαμε να είμαστε ένα μαγαζί, γι' αυτό και δεν πήγαμε σε ισόγειο. Θέλαμε να έχουμε έναν χώρο όπου να μη χρειάζεται να βάλουμε ταμπέλες που να δείχνουν τι είμαστε και τι κάνουμε, μέσω του οποίου να μπορούμε να στηρίξουμε τη δουλειά μας αλλά και ανθρώπους σαν κι εμάς. Μέχρι στιγμής έχουν περάσει από εδώ πάνω από 100 σχεδιαστές και συνεργάτες, έχουμε κάνει από διαφημιστικά τηλεόρασης μέχρι εξώφυλλα περιοδικών, gatherings και ό,τι μπορείς να φανταστείς.
• Στη συνέχεια ήρθε το Dream Color, το πρώτο βιβλίο που έβγαλα, ένα πρότζεκτ που είχα στο μυαλό μου από την πρώτη μέρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με τα εικαστικά. Έμαθα πάρα πολλά για το πώς στήνεται ένα βιβλίο, πώς το προωθείς. Και πήγε τόσο καλά, που έφτασε να πουλιέται μέχρι και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Μαδρίτη, το «Ρέινα Σοφία», το οποίο μου άνοιξε πολλές πόρτες γενικότερα. Την ίδια χρονιά έκανα την πρώτη μου ατομική έκθεση στην Atopos.
• Το «Fluffer everyday» ξεκίνησε όταν άκουσα για πρώτη φορά τον όρο «fluffer». Είχα ξετρελαθεί: fluffer είναι αυτός ή αυτή που στις ταινίες πορνό αναλαμβάνει να κρατάει σε στύση τον πρωταγωνιστή. Είναι ένας αμερικανικός αστικός μύθος, ο οποίος έγινε καλτ αμέσως, γιατί ποτέ δεν υπήρξε κάποιος που να προσελήφθη για να κάνει αυτήν τη δουλειά, αυτοί που βρίσκονταν στο πλατό εκείνη τη στιγμή και βοηθούσαν τον πρωταγωνιστή να μη χάσει τη στύση του ήταν κατά τύχη fluffers. Πέρα από το ότι στα αυτιά μου η λέξη ακούγεται εύηχη, σήμερα έχει προσλάβει τόσο πολλές διαφορετικές έννοιες, που έχει αποκτήσει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Π.χ. στο Λονδίνο fluffers λένε αυτούς που καθαρίζουν τα τούνελ των τρένων. Τον Νοέμβριο του 2016 βγήκε το πρώτο τεύχος και για πρώτη φορά είναι κάτι που κάνω ακριβώς όπως το θέλω – το έχω φτιάξει έτσι στο κεφάλι μου, ώστε να μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω. Αισθάνομαι ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Το «Fluffer» με έχει μάθει να ακούω τον κόσμο. Στην αρχή είχα ενδοιασμούς σχετικά με το αν το κοινό είναι διατεθειμένο να μιλήσει γι' αυτό που έχει μέσα του, γιατί ενδεχομένως θα ντρεπόταν. Προς μεγάλη μου έκπληξη, όμως, η πλειονότητα θέλει απλώς να το φωνάξει – όχι με τον τρόπο που ξέραμε μέχρι σήμερα, δηλαδή ακόμα και τα likes που κάνει δεν είναι πλέον αντιπροσωπευτικά, διότι σκεφτόμαστε πάρα πολύ τι θα καταλάβει κάποιος που θα τα δει. Παρ' όλα αυτά, όμως, face to face, όλοι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν ό,τι θεωρούν ιδιαίτερο. Με έχει επηρεάσει κι εμένα αυτό, έχω ακούσει πολλά πράγματα που έχουν αλλάξει την καθημερινότητά μου. Μια κοπέλα σε ένα event έτρεξε πανικόβλητη πάνω μου και ήθελε να μου πει ποιος είναι ο fluffer της: αυτός που της κάνει τον σωματικό έλεγχο στα αεροδρόμια. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο, το σώμα ή τα χέρια αλλά με την ιδέα και την πράξη. Από τότε που μου το είπε αυτό δεν ταξιδεύω με τον ίδιο τρόπο πια. Κάθε φορά που είμαι στο αεροδρόμιο παρακολουθώ όλους τους σεκιουρητάδες και προσπαθώ να σκεφτώ ποιος θα της άρεσε, για ποιον λόγο, αν όλοι έχουν το χαρακτηριστικό που θα ήθελε, αν οι υπόλοιποι θαμώνες του αεροδρομίου σκέφτονται το ίδιο πράγμα. Το κεφάλι μου πλέον είναι μια τράπεζα από fluffers. Είναι μάθημα ζωής.
• Όλο το περιοδικό στήθηκε σε ένα ρητό που μου έχει μάθει η μάνα μου: «Κάθε κρέας έχει τον δικό του αγοραστή». Μπορεί να ακούγεται πολύ ωμό, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια. Μικρός ήμουν χοντρούλης, με σπυράκια, γυαλάκια, ατσούμπαλος και ούτε μια φορά δεν αισθάνθηκα άσχημα, είτε για το σώμα μου, είτε για το αν θα έχω επιτυχία, είτε για το αν θα κάνω σχέση. Είχα κάθε λόγο να έχω θέματα, αλλά αυτή η ατάκα πραγματικά με βοήθησε να αντιληφθώ ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί και για μένα κάποιος. Και το βλέπω σήμερα στην πράξη. Θα έρθει ο πιο όμορφος και η πιο όμορφη να μου πουν κάτι που δεν μπορείς να φανταστείς, κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, κάτι που είναι προσωπικό σε τέτοιο βαθμό, που σου ανοίγει τους ορίζοντες.
• Μεγάλωσα σαν μοναχοπαίδι, οπότε αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τη σημασία των φίλων. Τους φίλους μου θέλω να τους παίρνω τηλέφωνο και να τους λέω για τη ζωή μου, το ότι η μέρα μου σήμερα ήταν γαμημένη ή τέλεια μέρα, όλα όσα συνέβησαν. Πιστεύω ότι εάν κάτι δεν θέλεις να το πεις στους φίλους σου, δεν είναι ενδιαφέρον, είτε είναι καλό είτε κακό.
• Η ζωή με έχει μάθει να σέβομαι, να αποδέχομαι, να μην κρίνω και να δοκιμάζω τα παγωτά που μου προτείνουν. Και προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα πάντα θετικά. Υπάρχουν πολλά που με ενοχλούν καθημερινά και μου προκαλούν φόβο, αλλά αυτό έχει να κάνει με το τι αφήνεις να σε επηρεάσει και σε ποιον βαθμό. Δηλαδή, πιστεύω ότι και να πηγαίνουν όλα κατά διαόλου, δεν θα αφήσω να με επηρεάσει αυτό. Θα σκέφτομαι πως θα υπάρχει καλύτερο αύριο, ότι έχουμε τη δύναμη να φτιάξουμε τη ζωή μας, να επηρεάσουμε τους ανθρώπους γύρω μας και ότι μπορείς να καταφέρεις όλα όσα θέλεις. Το πιστεύω αυτό.
thedreamer.gr, @thedreamer_gr, fb.com/neon.raum, @neonraum, fluffereveryday.com, fb.com/fluffereveryday, @fluffereveryday
