Αν υπάρχει μια γυναίκα στον χώρο της χορευτικής μουσικής που έχει τον απόλυτο σεβασμό όλων των συναδέλφων της, ανδρών και γυναικών, αυτή είναι η Monika Kruse. Παθιασμένη κυριολεκτικά με τη μουσική, η καριέρα της είναι γεμάτη μεγάλα επιτεύγματα, συνεχίζοντας ακάθεκτη μετά από 26 χρόνια καριέρας. DJ, remixer, παραγωγός, ιδιοκτήτρια δισκογραφικής και συλλέκτρια δίσκων με έμφυτη κλίση στις τέχνες. Αισιόδοξη, δυναμική, ταπεινή, με φοβερή αίσθηση του χιούμορ, φιλική και πάντα χαμογελαστή όταν βρίσκεται πίσω από τα decks – το διασκεδάζει όσο κι εσύ που βρίσκεσαι στο κοινό και είναι ευγνώμων που κάνει αυτό που πραγματικά αγαπάει. Είτε παίζει για 1.500.000 ανθρώπους, όπως έκανε στο Love Parade, είτε σε ένα μικρό κλαμπ, η ψαγμένη techno της Monika Kruse πάντα κάνει τη διαφορά. Η μουσική είναι η πλατφόρμα της και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη δημοφιλία, τις ικανότητες και το ταλέντο της για καλό σκοπό. Το 2000, μετά από ρατσιστική επίθεση που δέχτηκαν γκέι φίλοι της, η Monika παίρνει θέση και συστήνει στο κοινό το Νο Historical Backspin project με σκοπό να ενώσει τη βιομηχανία της ηλεκτρονικής μουσικής, ώστε να πάρει θέση ενάντια στον φασισμό και στον ρατσισμό, προωθώντας την ανεκτικότητα και τη διαφορετικότητα, με τα όλα τα έσοδα από τις βραδιές να πηγαίνουν στο Amadeu Antonio Foundation. Κατάφερε να συγκεντρώσει 100.000 ευρώ. Όλοι στη Γερμανία θυμούνται το πολύ επιτυχημένο πάρτι του «No Historical Backspin» στο Berghain το 2015 που συγκέντρωσε 20.000 ευρώ σε ένα βράδυ αλλά και το «Refugees Welcome» πάρτι που διοργάνωσε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, με τα έσοδα να πηγαίνουν σε όλους αυτούς που αγωνίζονται για να ξεφύγουν από τη βία και τους διωγμούς. Η Monika δεν μιλάει συχνά, ίσως γιατί τα λέει όλα με τη μουσική και τη στάση ζωής της, όμως διάλεξε το lifo.gr για να παρουσιάσει τη νέα της κυκλοφορία στο αγαπημένο της ελληνικό κοινό και να μιλήσει για όλα.
— Θα ήθελα να μου μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια, πού και πώς μεγάλωσες;
Γεννήθηκα στο Βερολίνο, αλλά μεγάλωσα στο Μόναχο. Στα τέσσερά μου ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο και από πολύ μικρή ηλικία εθίστηκα στη μουσική. Με το πρώτο μου χαρτζιλίκι αγόρασα δίσκους αντί make-up ή παπούτσια, όπως τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Η μουσική ήταν πάντα η καλύτερή μου φίλη, και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές – πάντα έβρισκα καταφύγιο στη μουσική κι εκείνη, με τη σειρά της, δεν με απογοήτευσε ποτέ. Μου έφτιαχνε τη διάθεση, δεν με «έριχνε» κι έτσι κόλλησα ανεπιστρεπτί. Ήταν απαραίτητο για μένα να αγοράζω συνεχώς καινούργια βινύλια, ήμουν κολλημένη στο ραδιόφωνο ηχογραφώντας σε κασέτες τη μουσική που έπαιζαν οι αγαπημένοι μου παραγωγοί, δεν έχανα με τίποτα συγκεκριμένες εκπομπές. Έτσι ακριβώς ήταν τα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια.
— Υποστήριζαν οι γονείς σου αυτή την αγάπη;
Οι γονείς μου τη λάτρευαν τη μουσική. Ήταν παραπάνω από υποστηρικτικοί.
Είναι σημαντικό να εκφράζεις την άποψή σου. Από την άλλη, όποτε ποστάρω κάτι που είναι πολιτικής φύσης, βλέπω πολλά σιχαμένα σχόλια από κάτω. Βλέποντας αυτή την κατάσταση κάποιοι, αποφασίζουν να μη μιλήσουν. Εγώ πιστεύω σθεναρά πως είναι σημαντικό να μιλάς, να δείχνεις ότι κάτι δεν είναι σωστό, να θέτεις όρια.
— Ξεκινώντας, λοιπόν, με κλασικές σπουδές στο πιάνο, πώς έφτασες στην ηλεκτρονική μουσική;
Αρχικά, τη δεκαετία του '80, ήμουν κολλημένη με το hip hop, τη funk και τη soul αλλά και τη synth pop της εποχής. Μου άρεσαν οι Eurythmics, οι OMD κι έτσι άρχισε να με ενδιαφέρει κι αυτός ο νέος ήχος που είχε ξεκινήσει να ακούγεται. Τότε έπεσαν στα χέρια μου δισκάκια του Robert Owens και του Mr. Fingers και διάφορες deep house κυκλοφορίες της εποχής που με βοήθησαν να ανακαλύψω τον απόλυτο συνδυασμό για τ' αυτιά μου: χορευτική μουσική με δυνατο beat και soulful φωνητικά. Λίγο μετά ξεκίνησα να εντρυφώ στα techno πάρτι που γίνονταν κοντά μου. Εκεί μυήθηκα στον πιο σκληρό ήχο και τότε εμφανίστηκε μπροστά μου ένας απίστευτος, καινούργιος κόσμος! (γελάει) Ο ήχος ήταν διαφορετικός, η παραγωγή ήταν διαφορετική, σου δινόταν η εντύπωση πως όλα ήταν πιθανά και δυνατά κι αυτό με τράβηξε, δηλαδή το ότι εκεί δεν χρειαζόταν να ακολουθείς κάποιους συγκεκριμένους κανόνες, μπορούσες κυριολεκτικά να κάνεις ό,τι ήθελες! Μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου ήταν ο Aphex Twin. Τότε ξεκίνησα να διοργανώνω τα πρώτα μου παράνομα πάρτι σε αποθήκες, εγκαταλελειμμένους χώρους και καταφύγια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και όταν κάποιοι φίλοι μου άνοιξαν το 1994 ένα αμιγώς techno club, το Ultraschall, έγινα η resident DJ του. Και από τότε...
— Έσκασες σαν βόμβα στη σκηνή, η άνοδός σου ήταν γρήγορη και θεαματική. Γιατί, κατά τη γνώμη σου;
Πω πω... πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω. Πάντα έπαιζα αυτά που ένιωθα πως ήταν σωστά, αυτά που πίστευα πως έχουν ενδιαφέρον, πάντα έψαχνα για τον νέο ήχο και τις καλές νέες κυκλοφορίες, αυτός ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος. Όταν ξεκίνησα, δεν είχα το παραμικρό πλάνο στο μυαλό μου, απλώς έκανα αυτό που ήθελα και ποτέ δεν πίστευα πως θα γινόμουν DJ και θα κατάφερνα να ζω από αυτό το επάγγελμα. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταφέρω να πληρώσω το ενοίκιο του πρώτου μου διαμερίσματος, έπρεπε να ασχολούμαι και με κάτι άλλο εκτός από το DJing, γιατί δεν πληρωνόμουν –– άλλωστε, μην ξεχνάς πως αγόραζα υπερβολικά πολλούς δίσκους! (γελάει) Σπούδαζα κιόλας τότε και δεν πίστευα πως το DJing θα μπορούσε να αποτελέσει μια επαγγελματική προοπτική. Σιγά-σιγά, όμως, όλη αυτή η κατάσταση άρχισε να εξελίσσεται. Ξεκίνησα να παίζω και σε άλλες χώρες, έφτασα να παίζω στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη. Τότε, έκπληκτη, είπα στον εαυτό μου ότι είχε έρθει η ώρα να το προσπαθήσω, επενδύοντας το 100%. Σπούδασα Κοινωνιολογία και σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω αυτόν το δρόμο, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ μέχρι τότε δεν είχα έναν συγκεκριμένο στόχο. Ήξερα μόνο πως ήθελα να συνδυάσω τη μουσική με το επάγγελμά μου και να βοηθάω τους ανθρώπους. Δούλεψα και σε ένα μουσικό περιοδικό και σε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Ήμουν στο χορευτικό κομμάτι της και διαχειριζόμουν καλλιτέχνες όπως οι Adeva, Monie Love, το gangsta rap ρεπερτόριό της... Πάντα η μουσική ήταν το όνειρό μου, αλλά θα το ξαναπώ, δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσα να ζήσω από το DJing. Όταν άρχισα να πληρώνομαι καλά, πάλι είπα πως θα το έκανα για ένα-δυο χρόνια και γύρω στα 30 θα «σοβαρευόμουν». Φέτος, λοιπόν, κλείνω 26 χρόνια πίσω από τα decks. (γελάει)
— Πιστεύεις πως ο χαρακτήρας του ατόμου παίζει ρόλο στην επιτυχία, ειδικά σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο;
Είναι πολλές οι παράμετροι. Πρώτα απ' όλα, πρέπει να είσαι πάρα πολύ καλός-η DJ. Παρ' όλα αυτά, πολλές φορές βλέπω επιτυχημένους ανθρώπους που οφείλουν την επιτυχία τους αποκλειστικά στο marketing και στους μάνατζερ. Όμως ακόμη βλέπω ταλέντα να αναρριχώνται, όπως ο Joseph Capriati. Αυτά που έχει καταφέρει τα τελευταία δύο χρόνια είναι αξιοσημείωτα. Σήμερα είναι ένας από τους μεγάλους «παίκτες» και του αξίζει απόλυτα ο χαρακτηρισμός – είναι εξαιρετικός DJ και φοβερός άνθρωπος, πολύ καλή ψυχή. Υπάρχουν DJs –δεν θέλω να πω ονόματα– που τους βλέπω να ανεβάζουν γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίες, άσχετα πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη μουσική, αφού τους ενδιαφέρει περισσότερο το marketing του εαυτού τους. Έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα από τη δεκαετία του '90. Τότε είχες κοινό αποκλειστικά και μόνο όταν έπαιζες καλή μουσική, τώρα πρέπει να μετράς τα likes σου στο Facebook και τους followers σου από 'δω κι από 'κει, οι «διάσημοι του candy crash», όπως λέω. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι γεμίζεις και τα μαγαζιά στα οποία παίζεις.
— Άρα, μου επιβεβαιώνεις αυτό που λέω πολύ συχνά σε συζητήσεις, ότι σήμερα κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν στο επάγγελμα για άλλους λόγους.
Σωστά. Κάποιοι γιατί αγαπούν τη μουσική, άλλοι γιατί πιστεύουν ότι θα βγάλουν καλά λεφτά. Θέλω να πιστεύω πως τελικά όλοι αγαπούν τη μουσική, γιατί αλλιώς δεν μπορείς να την κάνεις αυτήν τη δουλειά. Μπορείς, παρ' όλα αυτά, και ως απλός ακροατής να καταλάβεις και να εντοπίσεις αυτόν που το κάνει από βαθιά αγάπη κι αυτόν που αγαπά τη μουσική μεν, αλλά έχει άλλα κίνητρα. Κάποιοι είναι καλοί άνθρωποι, κάποιοι είναι απλώς οk, κάποιοι αγαπούν τη διασημότητα. Άρα, ναι, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα, όπως είπαμε πριν, παίζουν σημαντικό ρόλο, όπως και το hype που δημιουργούν τα media. Κάθε χρόνο ψάχνουν το «next big thing». Δεν κοιτούν λίγο πίσω να δουν αυτούς που κάνουν καλή δουλειά κι έχουν διάρκεια. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο κόσμος σκέφτεται ως εξής: «Ο/η τάδε είναι καλός-ή, αφού όλοι γράφουν γι' αυτόν-ήν, άρα ας τον-ην κλείσουμε να παίξει». Πολύ επιφανειακές καταστάσεις.
— Μίλησέ μου για την εταιρεία σου, την Terminal M. Ποια ήταν η βασική ιδέα πίσω από τη δημιουργία της;
Όταν δημιουργήθηκε, πριν από 17 χρόνια ήταν, βασική ιδέα ήταν η ανάδειξη νέων ταλέντων που δεν μπορούσαν εύκολα να κυκλοφορήσουν τη μουσική τους. Ήθελα να προσφέρω κάτι, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι αυτό για έναν καλλιτέχνη. Επίσης, ήθελα να έχω τον απόλυτο έλεγχο μιας εταιρείας μέσα από τη δική μου εμπειρία, να κυκλοφορώ κάτι τη σωστή στιγμή, με τα σωστά δεδομένα. Αλλά ο πρωταρχικός στόχος μου ήταν, και είναι, να βοηθάω τους άλλους.
— Βλέπουμε, όμως, πια πως κάθε καλλιτέχνης έχει και τη δική του δισκογραφική. Είναι, τελικά, μια διέξοδος γι'αυτούς που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν τη δουλειά τους ή έχουν ένα όραμα που θέλουν να υλοποιήσουν;
Είναι λίγο δύσκολο να απαντήσω σ' αυτό, γιατί εγώ έχω τη δική μου εταιρεία εδώ και πολλά χρόνια. Μπορεί οι καλλιτέχνες να αντιμετωπίζουν δυσκολία στο να κυκλοφορήσουν κάτι, από την άλλη, όμως, όλοι θέλουν να έχουν κάτι δικό τους. Η ιστορία έχει δύο πλευρές, όπως όλα στη ζωή. Κάποιοι θέλουν πραγματικά να χτίσουν κάτι και να προσφέρουν στο κοινό και στο dancefloor. Πιο συχνά, όμως, βλέπω πως θέλουν να προωθήσουν τον εαυτό τους και τα πάρτι τους – γίνονται πολλά label πάρτι. Μου είναι δύσκολο να ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει, δεν μπορώ να δω τι γίνεται στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων, να εντοπίσω τις προθέσεις τους.
— Επιβιώνουν εύκολα οι δισκογραφικές στον συγκεκριμένο χώρο;
Είναι πολύ δύσκολο. Ειδικά αν κυκλοφορείς και βινύλιο, όπως έκανα εγώ, μπαίνεις υπερβολικά πολύ μέσα. Αφού σε κάποια φάση είχα πρόβλημα και με τις Αρχές. Μου έλεγαν: «Τι γίνεται, είσαι συνεχώς μείον, δεν είναι σοβαρή η επιχείρησή σου». Δεν γίνεσαι πλούσιος από μια δισκογραφική και μπορείς να είσαι πολύ ευχαριστημένος απλώς και μόνο που δεν «μπαίνεις μέσα».
— Γιατί η techno δεν επηρεάζεται από τις μόδες κι έχει μια τόσο σταθερή πορεία μέσα στα χρόνια;
Πάντα είναι σύγχρονη, ειδικά σήμερα έχει κάνει μεγαλειώδες come back. Ακούω μέχρι και εμπορικούς DJs να παίζουν υλικό της Terminal M ή EDM DJs να εισάγουν κομμάτια της Drumcode στο πρόγραμμά τους. Αν θέλεις την ειλικρινή μου γνώμη, πιστεύω πως η techno είναι η «μητέρα» όλης της εμβληματικής μουσικής, είναι σαν τη ρίζα του δέντρου. Τη ρίζα δεν την «κουνάς» εύκολα.
— Θα ήθελα να μιλήσουμε για το πρότζεκτ σου «No Historical Backspin» και για το πόσο σύγχρονη φαντάζει η παρουσία του σήμερα.
Είναι πιο σύγχρονη από ποτέ με όλον αυτό τον ρατσισμό που μαστίζει τον κόσμο μας σήμερα, έχει διογκωθεί πιο πολύ από ποτέ σε όλες τις χώρες. Το πρόβλημα είναι ότι όταν το ξεκίνησα χρειάστηκε να πείσω κάποιους ανθρώπους με διαφορετική γνώμη από τη δική μου, που όμως είχαν τη διάθεση να με ακούσουν, όμως σήμερα, με όλο αυτό το μίσος, αν έχεις διαφορετική γνώμη, δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να συζητήσουν. Αν με αυτά τα πάρτι μπορέσω να αγγίξω κάποιους ανθρώπους και να τους αλλάξω μυαλά, θα είναι πολύ καλό. Πιστεύω πως είναι σημαντικό να αφήσεις το στίγμα σου, δείχνοντας πως γνωρίζεις ότι υπάρχει ρατσισμός εκεί έξω, άνθρωποι που είναι θύματά του. Εμείς παίρνουμε θέση μαζεύοντας χρήματα γι' αυτούς που τα έχουν ανάγκη.
— Γιατί όμως επιστρέφει ο κόσμος σήμερα σ' αυτό το μίσος, στη μισαλλοδοξία και στον ρατσισμό;
Ούτε κι εγώ μπορώ να το καταλάβω, ειδικά στη Γερμανία, που θα έπρεπε να έχει πάρει το μάθημά της από την πρόσφατη Ιστορία. Υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί που καταφεύγουν σε ρητορική μίσους και στοχεύουν στους ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες, οι οποίοι ούτε παιδεία έχουν, ούτε ταξιδεύουν στον κόσμο ώστε να βλέπουν τι συμβαίνει, κι έτσι καλλιεργούν τον φόβο για τις άλλες κουλτούρες ή τις άλλες θρησκείες. Σήμερα, με όλες αυτές τις επιθέσεις του ISIS, όπως και παλιότερα με την Aλ-Κάιντα, ο φόβος εντείνεται. Συγχρόνως, η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση σε πολλές χώρες, οι άνθρωποι γίνονται καθημερινά όλο και πιο φτωχοί κι έτσι δημιουργείται και ο φόβος για το μέλλον, όπως και ζήλια. Σκέφτονται πως δεν ξέρουν καν αν θα τα βγάλουν πέρα μέχρι τον επόμενο μήνα και ότι «έρχονται οι πρόσφυγες και παίρνουν όλα τα λεφτά», το οποίο θεωρούν πως είναι λάθος. Είναι πολύ εύκολο να εκδηλώσεις την οργή σου ενάντια σε ανθρώπους που είναι πιο αδύναμοι από εσένα. Σε κάποιους αρέσει πολύ να κατηγορούν τους άλλους για τις δυσκολίες στη ζωή τους.
— Σε τρομάζει το μέλλον;
Φυσικά και με κατακλύζουν αρνητικές σκέψεις, αλλά μετά διαπιστώνω πως αν παραμείνεις στην αρνητικότητα, εισχωρείς σε ένα καθεστώς κακής ενέργειας, κάτι που είναι ακόμα χειρότερο. Χαίρομαι που οι Γάλλοι εξέλεξαν τον Μακρόν και όχι ένα ακροαριστερό κόμμα, άρα θεωρώ πως υπάρχει ελπίδα. Αν φοβηθώ πολύ, τότε η ζωή μου θα γίνεται χειρότερη κάθε μέρα, αν εγώ έχω κακή διάθεση, τότε και οι γύρω μου θα έχουν κακή διάθεση και πάει λέγοντας. Αν είσαι συνεχώς αρνητικός, έχοντας και τα media να είναι μόνιμως δυσοίωνα, φυσικά και θα τρομοκρατηθείς και ο φόβος δεν είναι καλός οδηγός. Χρειάζεται πίστη, πιστεύω στη δύναμη του σύμπαντος και λέω πως όλα θα πάνε καλά.
— Πολλοί διεθνείς καλλιτέχνες της σκηνής μας με τους οποίους μιλάω έχουν σοβαρή άποψη για όλα αυτά, όμως σπανίως την εκφράζουν...
Είναι σημαντικό να εκφράζεις την άποψή σου. Από την άλλη, όποτε ποστάρω κάτι που είναι πολιτικής φύσης, βλέπω πολλά σιχαμένα σχόλια από κάτω. Βλέποντας αυτή την κατάσταση κάποιοι, αποφασίζουν να μη μιλήσουν. Εγώ πιστεύω σθεναρά πως είναι σημαντικό να μιλάς, να δείχνεις ότι κάτι δεν είναι σωστό, να θέτεις όρια.
— Πώς βλέπεις τη θέση των γυναικών στη μουσική βιομηχανία, υπάρχει ακόμη δυσπιστία απέναντι στο γυναικείο ταλέντο;
Φυσικά! Δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες ντράμερ, ούτε μπασίστριες, ούτε και στον χώρο του DJing... Πρώτα σε κρίνουν για την εμφάνισή σου και όχι γι' αυτά που μπορείς να κάνεις και τις ικανότητές σου. Καθένας έχει και μια άλλη άποψη, ασκεί κριτική. Ως γυναίκα και κομμάτι αυτής της βιομηχανίας, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως οι γυναίκες πρέπει να δουλέψουν διπλά, πιο σκληρά απ' ό,τι άνδρες. Δες τι γίνεται στα φεστιβάλ και στις μεγάλες διοργανώσεις: το ποσοστό των γυναικών που παίζουν σε σχέση με αυτό των ανδρών είναι τουλάχιστον γελοίο. Μόνο μία φορά έπαιξα σε ένα φεστιβάλ, στην Αγγλία, όπου στο ποσοστό των γυναικών ήταν 40%, αλλιώς σε όλα τα άλλα φτάνει μέχρι το 10%. Έχω εμφανιστεί σε φεστιβάλ με άλλη μία ή δύο, το πολύ, γυναίκες και όλοι οι άλλοι ήταν άνδρες, είναι πολύ θλιβερό.
— Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αλλάξει αυτό;
Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση, αφού ουσιαστικά δεν μπορείς να αλλάξεις το μυαλό των ανθρώπων. Πρέπει να ξεκινήσει από τους promoters, που σίγουρα μπορούν να «κλείνουν» πιο πολλές γυναίκες DJs. Στον κόσμο μας κυριαρχεί η ανδρική σκέψη και φαντάζομαι ότι ξέρεις πως υπάρχει και πολλή ζήλια. Θα ήταν καλό τα κορίτσια να εκπαιδεύονται διαφορετικά, να μαθαίνουν από νωρίς πως μπορούν να τα κάνουν όλα – σήμερα μαθαίνεις πως δεν είσαι αρκετά καλή ή ότι υστερείς. Η αυτοπεποίθηση δεν πρέπει να φιλτράρεται από τα ανδρικά πρότυπα. Ακόμη κι εγώ δεν πίστευα πως μπορούσα να γίνω DJ, αφού δεν έβλεπα άλλες γυναίκες στον χώρο και σκεφτόμουν πως ίσως δεν έπρεπε να το προσπαθήσω. Δες τα πάρτι στα οποία κάποιοι DJs παίζουν back to back: τα «αγόρια» θα διαλέξουν άλλα αγόρια για να παίξουν μαζί τους – γιατί γίνεται αυτό; Τους είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν πως έχουμε το ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη για τη μουσική με εκείνους.
— Κυκλοφόρησε πρόσφατα η νέα σου συνεργασία με τους Pig & Dan, η οποία πήρε εξαιρετικές κριτικές και σκίζει στα charts.
Είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Έχουμε συνεργαστεί άψογα αρκετές φορές. Μπαίνω στο στούντιο και νιώθω πως τους δίνω μια γυναικεία ηχητική εικόνα, τη δική μου έμπνευση και άποψη για το κομμάτι. Έπαιξα πλήκτρα σ' αυτό και τους είπα πως ήθελα soulful γυναικεία φωνητικά – δουλέψαμε πολύ πάνω στον ρυθμό. Μιλάμε, προσθέτουμε ο καθένας την προσωπική του άποψη στο πρότζεκτ κι έτσι καταλήγουμε κάπου. Είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία, κατά την οποία όλοι εκφράζουμε χωρίς εγωισμό τη γνώμη μας.
Monika Kruse meets Pig&Dan - So Good
— Τι κάνεις για να χαλαρώσεις από το σφιχτό πρόγραμμά σου;
Κάνω γιόγκα, διαλογισμό, ρέικι. Πάντα, στην αρχή της κάθε χρονιάς, και για έξι εβδομάδες, δεν δουλεύω αλλά εστιάζω στον εαυτό μου, ώστε να γειωθώ και να δω τους φίλους και τους δικούς μου ανθρώπους. Πηγαίνω νωρίς για ύπνο, τρώω υγιεινά και, πάνω απ' όλα, προσπαθώ να περνώ πολύ χρόνο στη φύση. Η φύση με γειώνει απίστευτα.
— Πώς βλέπεις το μέλλον σου ως ανθρώπου και ως DJ;
Ως άνθρωπος, ελπίζω να μη σταματήσω να εξελίσσομαι. Κάθε χρόνο μεγαλώνω και μαθαίνω συνεχώς περισσότερα για τον εαυτό μου, αλλά και για τον κόσμο, επεκτείνω τους ορίζοντές μου και θέλω να είμαι χαρούμενη. Ως DJ, ελπίζω να συνεχίσω να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους με τη μουσική μου, να τους βοηθώ να ξεχνούν τα προβλήματά τους, ακόμη και για μια βραδιά. Όταν παίζω, θέλω να νιώθω αυτή την ανταλλαγή συναισθημάτων, πάντα κοιτάω τον κόσμο και ανταλλάσσουμε χαμόγελα. Είναι μια μοναδική νύχτα, έχουμε μαζευτεί όλοι εκεί για να μοιραστούμε κάτι. Αν πετύχει όλο αυτό είναι συγκλονιστικό, είναι ο απόλυτος σκοπός μου.
— Έχεις έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα.
Τη λατρεύω αυτήν τη χώρα! Έχω έρθει πάρα πολλές φορές για διακοπές στην Κρήτη, στην Κω, στη Ρόδο αλλά και σε άλλα νησιά, μου αρέσει υπερβολικά. Αλλά και το κοινό στην Ελλάδα είναι ανοιχτό, καλόκαρδο και αγαπά πολύ τη μουσική. Πάντα χαίρομαι όταν έρχομαι να παίξω εδώ κι ελπίζω να σας ξαναδώ σύντομα!
Το EP «Get me on» - Monika Kruse, Pig & Dan κυκλοφορεί από την Terminal M.
