-Πες μου μερικά πράγματα για σένα.
Γεννήθηκα στη Γεωργία, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Καυκάσια, δηλαδή Γεωργιανή. Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα εκεί, αλλά ήταν σαν να ζούσα ταυτόχρονα και στην Ελλάδα, αφού στο σπίτι ο πατέρας μου μόνο για την Ελλάδα μιλούσε. Νομίζω ότι η επαφή που είχα από την παιδική ηλικία με την ποίηση δημιούργησε το περιβάλλον ώστε αργότερα να στραφώ στην ηθοποιία. Αλλά και η μητέρα μου, που ήταν δασκάλα στο πιάνο, με επηρέασε με τον τρόπο της. Είχε την τάση να μου μαθαίνει τη ζωή μέσα από την ποίηση.
-Πώς θα περιέγραφες την παράσταση Μόνος Κόσμος;
Είναι ένα έργο αφιερωμένο στην ποιήτρια Έμιλι Ντίκινσον αλλά και στον τρόπο που έζησε, δηλαδή στο γεγονός ότι έζησε σε πλήρη αντιστοιχία με το έργο της, κάτι που την οδήγησε σε μια ιδιότυπη και δημιουργική απομόνωση από τη συντηρητική κοινωνία της εποχής της. Η ποίηση της Ντίκινσον αγγίζει αρχετυπικές έννοιες, το πώς ένα ανθρώπινο ον βιώνει τον έρωτα, τη φύση, την αγάπη, τον θάνατο, την ίδια τη ζωή, Ταυτόχρονα, όμως, και βάσει του τρόπου που έζησε η ίδια, θίγει την κοινωνική απομόνωση, την αποξένωση στην οποία καταφεύγει ο άνθρωπος ακριβώς για να διασώσει την ύπαρξή του. Αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει πολύ με τον τρόπο που ζει ο σημερινός άνθρωπος και με τις προκλήσεις που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει. Το κειμενικό σώμα του έργου μοιάζει με παρτιτούρα, είναι ένα παζλ που συνθέσαμε με τους συνεργάτες μου, φτιαγμένο από διάφορα ημερολογιακά κείμενα της Ντίκινσον, επιστολές και ποιήματα. Αυτό που νομίζω ότι κάνει τη διαφορά είναι ότι το ακούμε από μια ηθοποιό η οποία, καθώς ερμηνεύει τον μονόλογο, σταδιακά ταυτίζεται με την ποιήτρια, περνώντας στα δικά της βιώματα, καταφέρνοντας έτσι να συνδέσει τις (εν τέλει όχι και τόσο) διαφορετικές ιστορικά εποχές και να θίξει θέματα βαθιά υπαρξιακά, επίκαιρα μεν αλλά και διαχρονικά.
-Τι ρόλο παίζει η μουσική στην παράσταση;
Η μουσική της Violet Louise δρα σε πολλαπλά επίπεδα. Άλλοτε ταυτίζεται με την εσωτερική σκέψη της Ντίκινσον και άλλοτε δηλώνει δραματουργικά τη ροή του χρόνου στον μοναχικό μικρόκοσμo της Έμιλι. Ο ήχος του επεξεργασμένου πιάνου, κάποιες στιγμές πιο ρυθμικός, κάποτε πιο συναισθηματικός, συμπληρώνει το πορτρέτο μιας εύθραυστης προσωπικότητας, αντανακλώντας τα λεπτά ηχοχρώματα της ηθοποιού και του κειμένου της παράστασης.
-Τι καινούργιο έμαθες για την Έμιλι Ντίκινσον μελετώντας για την παράσταση;
Κάπου έχει γράψει η ίδια: «Η φύση είναι η υψηλότερη τέχνη, δεν νομίζετε;». Έμαθα τη μεγάλη αγάπη και πίστη που είχε στα απλά πράγματα, στη φύση. Και έμαθα από την ικανότητά της να συνδυάζει το τεράστιο βάρος με την απίστευτη ελαφρότητα, κάτι που μόνο η φύση μπορεί να κάνει. Αυτό με συγκίνησε πολύ.
-Θεωρείς πως υπάρχει παρεξήγηση γύρω από τον μύθο της;
Δεν ξέρω αν πρόκειται για παρεξήγηση. Η ίδια, πάντως, ίσως επειδή το είχε προβλέψει, έλεγε: «Με θεωρούν τη μισότρελη κόρη του Έντουαρντ Ντίκινσον. Ε, λοιπόν, είμαι!».
-Πότε διάβασες για πρώτη φορά ποίημά της και τι εντύπωση σου έκανε;
Πριν από περίπου 6-7 χρόνια. Όταν πρωτοδιάβασα τα ποιήματά της είχα την αίσθηση μιας νιφάδας που την παίρνει ο άνεμος στο άπειρο. Με μάγεψε. Η Ντίκινσον είναι μάγισσα.
-Πώς προτιμάς να περνάς τον χρόνο σου στο σπίτι;
Στον ελεύθερο χρόνο μου μού αρέσει πιο πολύ να διαβάζω ή να κοιμάμαι. Όπως λέει κάπου ο Ρίτσος: «Ο ύπνος είναι ιερός».
-Ποια είναι η στιγμή στη μέχρι τώρα καριέρα σου ως ηθοποιού την οποία θυμάσαι και νιώθεις χαρούμενη;
Θυμάμαι πάντα εκείνη την στιγμή που ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή στην Αθήνα για να παίξω την Ιφιγένεια από την Τέταρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου. Δεν την ξεχνώ ποτέ!
-Περίγραψέ μου την τέλεια μέρα για σένα.
Μια χαρούμενη, δημιουργική και ερωτική μέρα, είναι μια τέλεια μέρα.
-Ποιο από τα social media θα χρησιμοποιούσε η Ντίκινσον αν ζούσε το 2017 και γιατί; Πολλοί λένε ότι θα ήταν σταρ του Τwitter.
Ίσως. Ίσως πάλι να έγραφε με μια πένα από τα φτερά ενός πουλιού. Ακόμα και να στέλνει τα σημειώματά της με περιστέρια θα ήταν ικανή!
Μόνος Κόσμος, 20/9- 12/10, Βρυσάκι, Βρυσακίου 17, Τετ.-Πέμ. 21:30, εισ.: 5-10 ευρώ
σχόλια