Δεν θα έλεγα πως το παρακάτω κείμενο περιγράφει την εμπειρία μου στο ελληνικό πανεπιστήμιο, περισσότερο εκφράζει το παράπονο μου για την συμπεριφορά μίας μερίδας ανθρώπων οι οποίοι θεωρούνται κάστα εκλεπτυσμένων ανθρώπων. Όλα αυτά τα χρόνια έπρεπε να δείξω απίστευτη υπομονή. Και αν το πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν μία κοινωνία να επιβιώσει όταν απαρτίζεται από άτομα με πολλαπλά κόμπλεξ τα οποία απλόχερα χαρίζονται στους υπόλοιπους.
Έχοντας ζήσει μία εμπειρία 4+ ετών στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης και έχοντας υποστεί κάθε λογής συμπεριφορά από τους καθηγητές θα μπορούσα να επαινέσω μερικούς για το σθένος που προβάλλουν ώστε να μορφώσουν τους φοιτητές τους. Παρ' όλα αυτά, εκείνοι δεν είναι το αντικείμενο αυτού του μονολόγου. Μέσα σε αυτά τα χρόνια συνάντησα καθηγητές που παρά το εντυπωσιακό βιογραφικό τους έχουν χάσει το νόημα. Ο καθηγητής είναι κοινωνός και πηγή γνώσης, είναι οδηγός, είναι συμβουλάτορας, είναι μέντορας, είναι πρότυπο, είναι αντικειμενικός, είναι ακέραιος και συνεργάσιμος. Σωστά; Λάθος. Η ιστορία δείχνει πως ο καθηγητής είναι αυθεντία και παντογνώστης, οι γνώσεις όμως είναι δικές του. Καλοπληρωμένες και εντυπωσιακές, όμως όχι για τον καθένα. Οι ερωτήσεις είναι απειλή. Απειλή πως ο φοιτητής σου θα γίνει καλύτερος από σένα. Υποθέτω πως αυτό είναι ένα μεγάλο άγχος για κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του σπεσιαλίστα του χώρου. Ίσως αυτό φαίνεται υπερβολικό, μα εγώ αυτό εκλαμβάνω όταν ο διδάσκων μου δηλώνει ξεκάθαρα πως όσο και να διαβάσω το δεκάρι ανήκει στο θεό. Όμως, όταν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως την επόμενη ακαδημαική χρονιά θα κατέχεις τη θέση σου ο θεός γίνεσαι εσύ. Η θεία δίκη είναι η κρίση σου και το 10 επίσης. Τίποτα δεν μπορεί να πτοήσει την αλαζονεία σου, καμία απαράδεκτα άδικη συμπεριφορά να ικανοποιήσει τα κόμπλεξ σου και κανένας να σε καθαιρέσει από τον ακαδημαικό θρόνο σου. Φυσικά και σκιαγραφώ το προφίλ πολλών καθηγητών μου και περισσότερο ενός ανθρώπου ο οποίος εκτελεί χρέη προέδρου τμήματος.
Πριν μερικές μέρες αποφασίστηκε πως για τους επί πτυχίω φοιτητές δεν θα υπάρξει εμβόλιμη εξεταστική περίοδος. Αποφασίστηκε και επιβλήθηκε εν μέσω της εξεταστικής περιόδου του Σεπτεμβρίου, στερώντας από κάθε φοιτητή το δικαίωμα να γνωρίζει από πριν πως δεν θα μπορεί πλέον να δώσει τα μαθήματά του όποτε θέλει. Στερώντας από κάθε φοιτητή να κρίνει τι θα κάνει για το μέλλον του, καταστρέφοντας τα σχέδια της επόμενης χρονιάς για πολλούς από εμάς. Με χρήση μία αφελούς δικαιολογίας πως αποτελεί πρόσθετο κόστος για τη σχολή το πανεπιστήμιο καλείται να μας πείσει πως είναι δίπλα μας, φροντίζοντας το μέλλον μας. Πόσο αστείο! Φοιτητές που βασίζονται στους γονείς τους, ως επί το πλείστον, καλούνται να παραμείνουν υπό την αιγίδα τους λίγο ακόμη. Είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν στο αφιλόξενο κτίριο της Εγνατίας για να τους αντιμετωπίσουν ακόμη έναν χρόνο, να υποστούν την έπαρση τους, τις κακές τους ημέρες, τις παρανοικές απαιτήσεις τους. Ίσως όμως μέσα από αυτήν την κακή ακαδημαϊκή εμπειρία εμείς οι φοιτητές μάθουμε να λειτουργούμε λιγότερο κομπλεξικά, να μην παραπλανηθούμε από την ιδέα πως είμαστε θεοί, να μην λειτουργούμε αυθαίρετα και άτιμα. Άρα, αξίζουν συγχαρητήρια στους καθηγητές μας, άθελά τους μας μετέφεραν μία ιδέα και ας αρνούνταν πολλές φορές να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας. Στην τελική λένε πως κανείς δεν είναι πραγματικά άχρηστος, στη χειρότερη περίπτωση λειτουργεί ως αντιπαράδειγμα.
Θα ήθελα να υπογράψω όμως φοβάμαι μην στιγματιστώ...
Hope not to see you soon
σχόλια