Αν η μουσική μπορεί να σε ταξιδέψει στον χρόνο συναισθηματικά, η γεύση είναι εκείνη που μπορεί να το κάνει σωματικά. Θα σου συμβεί, αν είσαι τυχερός, μια-δυο φορές σε όλη σου τη ζωή, και το συναίσθημα είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Βάζεις κάτι στο στόμα και αναπάντεχα, για λίγα, ελάχιστα δευτερόλεπτα, αισθάνεσαι να ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο, πιθανότατα στην παιδική σου ηλικία. Το «αναπάντεχο» είναι εδώ η λέξη-κλειδί: δεν είναι κάτι που μπορείς να προκαλέσεις, απλώς σου συμβαίνει, αν συμβεί. Μου έτυχε, με ένα περίεργο φρούτο που λέγεται φυσαλίδα, το οποίο έτρωγα παιδί στην Αυστραλία. Το είχα διαγράψει από τη μνήμη μου μέχρι να το ξαναδοκιμάσω σε ένα γαλλικό εστιατόριο 20 χρόνια αργότερα, χωρίς να γνωρίζω τι είναι, και... με έστειλε.
Ωστόσο, αυτού του τύπου η γευστική εμπειρία αποτελεί την εξαίρεση. Ο εφησυχασμός που μας εξασφαλίζουν τα αγαπημένα μας πιάτα, οι οικείες μας γεύσεις, είναι η αμέσως επόμενη καλύτερη εμπειρία και αυτό αναζητάμε οι περισσότεροι, στο σπίτι και στο εστιατόριο.
Γαλουχήθηκα γευστικά στη Γαλλία, μια χώρα όπου η γαστρονομία παίζει τον ρόλο που παίζει στην Ελλάδα η γλώσσα: είναι ο συνεκτικός ιστός της. Η υπόθεση «γεύση» στη Γαλλία, συνολικά ως βίωμα, δεν ξεχνιέται και δεν ξεπερνιέται. Η γαλλική κουζίνα είναι αυτή που πάνω απ' όλες προτιμώ και κάθε φορά που βρίσκομαι στο Παρίσι θα επισκεφτώ απαρέγκλιτα την μπρασερί La Coupole για να φάω το αγαπημένο μου πιάτο, pieds et oreilles de cochon, δηλαδή τα αυτιά και τα ποδαράκια του γουρουνιού (από ένα!). Να κάτι που δεν συναντάς κάθε μέρα. Βρασμένα και μετά παναρισμένα, στον φούρνο, τα γνώρισα ως φοιτητής, τα αγάπησα και μου λείπουν τρελά στην Ελλάδα. Γι' αυτό και όταν, σπανίως πλέον, τα τρώω, είναι ακόμα πιο νόστιμα, πόσο μάλλον που τα απολαμβάνω στο εμβληματικό αυτό εστιατόριο, το οποίο, για ένα διάστημα, ήταν, μαζί με το απέναντί του Café Select, ένα από τα λημέρια των Ελλήνων του Παρισιού.
Ο Ντίνος Στεργίδης είναι δημοσιογράφος οίνου.
σχόλια