Πράγματα που θα κάνω όταν γεράσω...
Σήμερα έχω γενέθλια. Έκλεισα τα 59. Τελειώσανε τα ψέμματα. Δεν έβαλα στόχους, ως συνηθίζουν- μου αρκεί αυτό που φέρνει η μέρα. Βλέπω πώς ψοφάνε σα μύγες άνθρωποι πολύ νεότεροι από μένα. Σεμνά λοιπόν.
Έχω πάρει ένα μικρό, άτυπο sabbatical και διαβάζω μερικά βιβλία. Μόνο το διάβασμα με κάνει να δω με διαύγεια τον κόσμο και τον εαυτό μου. Αυτό, σε εποχές σύγχυσης είναι ανεκτίμητο.
Κοιτάζω τις οθόνες πολύ λιγότερο - όχι πια στο κρεββάτι, όχι μόλις ξυπνήσω, όχι άσκοπα. Κυρίως όχι τα εμετικά social media― εμετικά στη δομή τους, όχι μόνο στην πλειονότητα του περιεχομένου τους.
Αυτός είναι ο λόγος που έσβησα την ημερομηνία γέννησής μου από το fb. Mε απωθούν οι κοπαδιαστές ευχές. Χάνεις και το λογαριασμό, ποιός σ' αγαπάει και ποιός όχι.
Δεν έχω την καλύτερη διάθεση, όπως κάθε τέτοια εποχή που με εγκιβωτίζει στην καρδιά του χειμώνα. Περιμένω τα φύλλα να σκάσουν, το χνούδι της γύρης στο ζεστό αέρα.
Περισσότερο με φρικάρει το κλίμα παρακμής που πλέον ξέρω ότι όσο ζω δεν θα αλλάξει. Οι χειρότεροι Έλληνες εξακολουθούν να είναι οι πιο περίβλεπτοι, οι πιο κραταιοί- αρκεί να τους δεις τις ειδήσεις (ειδήσεις: αυτό το αμάλγαμα ψευτιάς, διαβολής, χειρισμού των λαϊκών απωθημένων και στρεψοδικίας).
Αλλά ούτε απέναντι βλέπω φως. Αρκεί να περάσεις έξω από ένα κλαμπ της μόδας, για να δεις ότι πρότυπα των Ελλήνων εξακολουθούν να είναι οι εξαχρειωμένοι.
Με ικανοποιεί ότι όλοι όσοι διατεταγμένα, συκοφαντικά, τα προηγούμενα χρόνια μού κούνησαν το δάχτυλο για να μου πουν τι είναι ηθική (εξυπονοώντας ότι είμαι ανήθικος) απογυμνώθηκαν. Έγιναν ο νέος βούρκος, η νέα λάσπη της κοινωνίας. Αλλά με ικανοποιεί λίγο. Διότι ζω δίπλα τους.
Δεν έχω παράπονα. Ίσως ακόμη ότι δεν ταξίδεψα όπου ήθελα. Όμως δεν το αποκλείω. Η μεγάλη ηλικία φέρνει ένα νέο είδος μοναξιάς, ας πούμε υπαρξιακής, και σε οπλίζει με ένα πρωτόγνωρο είδος τόλμης: έχεις όλο και λιγότερα να χάσεις…
