Έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια από την έκδοση του ημερολογίου της Άννας Φρανκ. Η Άννα πέθανε το 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν - Μπέλσεν αλλά ο ξάδερφός της, Elias, έχει ακόμα ζωντανές αναμνήσεις.
«Όταν ο Ότο –ο πατέρας της Άννας– μου το έδωσε και είπε, κοίτα, είναι το βιβλίο της Άννας, έκλαιγε. Όταν είδα τη φωτογραφία της στο εξώφυλλο χάρηκα και αισθάνθηκα περηφάνια αλλά και μεγάλη στενοχώρια».
«Όλα είναι δύσκολα αυτές τις μέρες αλλά πρέπει να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται. Μακάρι να έρθει η ειρήνη φέτος ώστε να μπορέσουμε να συναντηθούμε ξανά».
Ο Elias είναι σήμερα 88 χρονών και ζει στην Ελβετία όπου η οικογένειά του μετακόμισε μετά την άνοδο των Ναζί στη Γερμανία. Όταν πρωτοδιάβασε το ημερολόγιο της ξαδέρφης του το 1947 δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει την Άννα που ήξερε ως παιδί.
Το ημερολόγιο του έδειξε μια πλευρά που δεν ήξερε: ένα διαφορετικό κορίτσι, ώριμο, που έγραφε για πράγματα που τα παιδιά συνήθως δεν ξέρουν. Η Άννα ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερή του αλλά πάντα ήταν αυτή που πρότεινε νέα παιχνίδια και περιπέτειες.
Όταν ο πατέρας της Άννας αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Γερμανία να μετακομίσει με την οικογένειά του στο Άμστερνταμ τα ξαδέρφια χωρίστηκαν. Όταν η Ολλανδία έπεσε σε ναζιστική κατοχή και απαγορεύτηκαν τα ταξίδια, οι οικογένειες άρχισαν να ανταλλάσσουν γράμματα. Σύντομα απαγορεύτηκε και αυτή η μορφή επικοινωνίας.
Αυτή είναι η τελευταία κάρτα που έστειλε ο πατέρας της Άννας στην αδερφή του για να της ευχηθεί χρόνια πολλά, δύο μήνες πριν τα γενέθλιά της, επειδή είχαν πληροφορηθεί για την επικείμενη απαγόρευση της επικοινωνίας:
«Πολυαγαπημένη μου Λούνι, χρόνια πολλά! Όλοι σου στέλνουμε τις θερμότερές μας ευχές σήμερα, επειδή θέλουμε να σιγουρευτούμε ότι θα τις λάβεις και δεν θα έχουμε ευκαιρία να τις στείλουμε αργότερα. Σου στέλνουμε όλη μας την αγάπη από το βάθος της καρδιάς μας. Είμαστε υγιείς και είμαστε μαζί, κι αυτό είναι το βασικότερο. Όλα είναι δύσκολα αυτές τις μέρες αλλά πρέπει να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται. Μακάρι να έρθει η ειρήνη φέτος ώστε να μπορέσουμε να συναντηθούμε ξανά. Δεν θα μπορούμε να επικοινωνούμε πια μεταξύ μας και με την Ι., κάτι που είναι πολύ κρίμα, αλλά δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Πρέπει να καταλάβει. Και πάλι, θερμές ευχές. Ο.
(Η Ι. είναι η μητέρα του Ότο και της Λούνι, Άλις)
Στο μπροστινό μέρος της κάρτας η Άννα έγραψε στα ολλανδικά: «Δε μπορώ να γράψω γράμμα για τις διακοπές τώρα, φιλιά και αγκαλιές, Άννα».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2012
σχόλια