☛ H ηθοποιός Ελένη Γερασιμίδου, συνειδητοποιημένη και βαθιά πολιτικοποιημένη, έδωσε μια εκ βαθέων συνέντευξη στον M. Hulot. Όσα είπε σχολίασε ο/η ms12 με μια μακροσκελή ανάρτηση:
«Με ενοχλεί αυτό το τρίτο πρόσωπο, "ο λαός να βγει, ο λαός να κάνει αυτό, να κάνει το άλλο". Μια φορά κι έναν καιρό, στην καημένη την Ελλαδίτσα της Μεταπολίτευσης, μια χώρα που είχε ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους, έναν εμφύλιο και μια χούντα, μπορούσε να υπαρχει μια πνευματική ελίτ(;).
Δηλαδή μια μερίδα ανθρώπων που έζησαν ή μεγάλωσαν, πιστεύοντας πως αυτοί είναι αμίαντος σε ένα πνευματικό βάθρο και από κάτω ο λαός, εξού και το τρίτο πρόσωπο, εξού και η απαξιωτική αντιμετώπιση του λαού όταν αντιδρά μεν, αλλά δεν μας αρέσει ο λόγος της αντίδρασής του.
Η απαξίωση, βεβαίως, βρίσκει σήμερα απέναντί της μια άλλη μάζα: οι εννιά στους δέκα έχουμε πτυχία, ταξιδεύουμε στις Λόνδρες και στα Παρίσια, διαβάζουμε βιβλία, βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις κ.λπ. Το μόνο που δεν έχουμε είναι ένα βήμα για να μπορούμε να λέμε ωραιοποιημένα το μακρύ και το κοντό μας.
Όταν νοσταλγικά κοιτάζεις μόνο στο παρελθόν λογικό είναι να μη διαβάζεις τις συνθήκες και τις ανάγκες του σήμερα. Με ενοχλεί επίσης αυτή η παραδοχή πως ο καλλιτέχνης (η πνευματική ηγεσία, όπως φιλαρέσκα αυτοπεριγράφεται) έχει άλλα δικαιώματα και άλλη θέση στη σειρά προτεραιότητας.
Ναι, σε κανέναν μέσο Έλληνα (κι ας έχει πληρώσει υψηλότατες εισφορές) δεν φτάνει η σύνταξη και απαγορεύεται μετά τη συνταξιοδότηση να εργάζεται, ώστε να προστατευτούν οι νεότεροι συνάδελφοί του. Προσπαθώ να θυμηθώ ποιος Έλληνας θεατρικός ηθοποιός αρνήθηκε μαινόμενος την επιχορήγηση(;) γιατί το ποσό ήταν πολύ μικρό.
Αυτό έγινε τα πρώτα χρόνια της περίφημης κρίσης που επιχειρήσεις έκλειναν, μισθοί και συντάξεις μειώνονταν, άνθρωποι απολύονταν, τα νοσοκομεία δεν είχαν βασικά υλικά. Αλλά ξέχασα, αυτά είναι λαϊκά προβλήματα».
☛ Ο Γιώργος Σπύρου και ο Βασίλης Καψάσκης έγραψαν για το ποδόσφαιρο που μας αξίζει με αφορμή τις ντροπιαστικές εικόνες που είδε όλη η Ελλάδα την Κυριακή το βράδυ στο γήπεδο της Τούμπας. Στο κείμενο συνεισέφεραν με τα σχόλιά τους οι Αντώνης Καρπετόπουλος, Πέτρος Μαυρογιαννίδης και Αλέξης Σπυρόπουλος.
Ο/η ΕΛΠΟ έγραψε: «Δεν έχουμε απλώς το ποδόσφαιρο που μας αξίζει, έχουμε την κοινωνία που μας αξίζει, της οποίας το ποδόσφαιρο είναι μια έκφανση, όπως και η οικονομία, η παιδεία, η υγεία κ.λπ., τομείς επίσης νοσούντες.
Το θέμα είναι μείζον πολιτικό και μακροχρόνιο και ως προς τις αιτίες και ως προς τη λύση του. Ας προσέχουμε ποιους εκλέγουμε, τι τους ζητάμε να κάνουν και ας ελέγχουμε αν τα κάνουν.
Και να αναλαμβάνουμε, βέβαια, τις ευθύνες μας για όσα τους ζητάμε να κάνουν. Δεν είμαστε καθόλου άμοιροι ευθυνών οι πολίτες».
Ο Διογένης Κυνικός πρόσθεσε με τη σειρά του: «Έχω πάψει να ασχολούμαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο από το 1999. Νομίζω ότι είναι το πλέον αναξιόπιστο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, ενώ πρέπει να πλασάρεται σε πολύ καλή θέση, βάσει αναξιοπιστίας, σε παγκόσμια κλίμακα. Και, ναι, όπως και με τους πολιτικούς, έχουμε και το ποδόσφαιρο που μας αξίζει. Πάντα τέτοια».
☛ Στη στήλη του της περασμένης εβδομάδας ο Νικόλας Σεβαστάκης ασχολήθηκε με το χάος που προέκυψε στην Ιταλία μετά τις εκλογές. Ο/η Γράφων ανέφερε τα εξής:
«Ο δυτικός κόσμος από το 1789, οπότε επισήμως καταστάλαξε στην ιδέα του εθνικού κράτους, και μέχρι το 1990, με αυξομειώσεις, ζούσε το ίδιο μοτίβο. Αυτοί που έβαζαν πάνω απ' όλα το εθνικό συμφέρον και αυτοί που έβαζαν πάνω απ' όλα το ταξικό συμφέρον πάλευαν.
Τώρα, για την αγνότητα ή την ευκρίνεια των κινήτρων υπάρχουν άλλοι, μακράν πιο ειδικοί από εμένα, να το κρίνουν. Όλα όμως συνέβαιναν στο δεδομένο πλαίσιο της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας του δυτικού κόσμου. Η πιο ριζοσπαστική αριστερά στην Ευρώπη μιλούσε εκ τους ασφαλούς, μια και υπήρχαν οι κουμπαράδες της αποικιοκρατίας που χρηματοδοτούσαν τη "χαλάρωση".
Σήμερα οι κουμπαράδες αυτοί έχουν αδειάσει. Η Κίνα και οι λοιπές αναδυόμενες οικονομίες έχουν ρίξει τη Δύση στο καναβάτσο. Έτσι, η Δύση είναι σε αναζήτηση ταυτότητας προκειμένου να ανασυνταχθεί και να προσπαθήσει να κρατήσει δικαιώματα αιώνων που καταργούνται, καθώς χάνεται η οικονομική πρωτοκαθεδρία. Αυτό ξυπνάει (ακρο)δεξιά αντανακλαστικά σε κάποιους.
Το "έθνος" τίθεται υπέρ πάντων και γίνεται ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Άλλοι την "ακούνε" (ακρο)αριστερά. Βλέπουν την de facto προλεταριοποίηση της κοινωνίας, χαίρονται διότι ανοίγεται μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό και νιώθουν δικαιωμένοι για τις αντικαπιταλιστικές προφητείες τους.
Μια τρίτη μερίδα, κουρασμένη από αυτή την ομολογουμένως ξεπερασμένη από την πραγματικότητα κόντρα που κρατάει τουλάχιστον έναν αιώνα, λέει "άντε γαμηθείτε".
Η πραγματικότητα, που έχει γίνει πολύ σύνθετη για να είναι διαχειρίσιμη από τον μέσο πολίτη, αντικαθίσταται από θεωρίες συνωμοσίας, γελοίες απλουστεύσεις, ευχολόγια, απαξίωση της δημοκρατίας και αποστασιοποίηση. Η αναδρομή στις ευτυχείς για τη Δύση δεκαετίες του '60, του '70 και του '80 και στην ιδεολογική ασφάλεια και ευκολία που πρόσφεραν είναι παραπλανητική.
Η Δύση οφείλει να παραμερίσει τις επί μέρους εθνικές ταυτότητες, να συνασπιστεί σε μια κοινή ταυτότητα και να διεκδικήσει το μέλλον της. Αλλιώς ας αφεθεί στη δίνη της Ιστορίας και στο "ό,τι βρέξει ας κατεβάσει". Η Δύση δεν έχει χρόνο για πένθος. Ο Αττίλας και ο Οδόακρος έχουν υπάρξει».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
