Αν σας ζητήσω να κλείσετε τα μάτια και να σκεφτείτε την επωνυμία «Louis Vuitton», βάζω στοίχημα πως οι περισσότεροι από εσάς θα σκεφτείτε την τσάντα με το λογότυπο, ακριβές μπουτίκ, ίσως μπουζούκια, καμπάνιες μόδας, διάσημα μοντέλα και τις «μαϊμούδες» αδελφούλες τους πάνω σε υφάσματα που κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας.
Πράγματι, όλα όσα προαναφέραμε εκπροσωπούν αυτό το όνομα. Και είναι εξαιρετικά ειρωνικό πώς μια τέτοια φίρμα μπορεί να εμπεριέχει αξίες που παραπέμπουν στην αποκλειστικότητα, στο λούσο και στην πολυτέλεια για λίγους και την ίδια στιγμή η απόλυτη αντιγραφή του να είναι άμεσα προσβάσιμη από όλους, με έναν σχεδόν ένοχο αλλά αρκούντως ηδονικό τρόπο.
Ανοίξτε τώρα τα μάτια: ο γαλλικός, βαριά εστέτ οίκος Louis Vuitton ανακοίνωσε πως ο καινούργιος καλλιτεχνικός διευθυντής της αντρικής του σειράς θα είναι για πρώτη φορά μαύρος, παιδί μεταναστών από την Γκάνα και, κατά δική του ομολογία, όχι σχεδιαστής μόδας.
Ο γλυκομίλητος και πάντα ήρεμος Virgil πιστεύει πως τo streetwear είναι ένα κίνημα τέχνης, η απλότητα και η αμεσότητά του εργαλεία για να επαναπροσδιορίσουμε την πολυτέλεια, την αντίληψή μας για το design.
Ο Virgil Abloh δεν έχει δικό του γραφείο. Ταξιδεύει 320 μέρες τον χρόνο. Δουλεύει από το κινητό του. Είναι ο σύμβουλος του Kanye West για το merchandise, τη σειρά ρούχων του, την καλλιτεχνική επιμέλεια των δίσκων και των συναυλιών του.
Όταν ασχολήθηκε με τη Nike, αποφάσισε να δείχνει επί έναν χρόνο στο Instagram τις προσπάθειές του μέχρι να βγει το μοντέλο στην αγορά. Συνεργάζεται με την ΙΚΕΑ. Έχει βγάλει σειρά για τα Levi's.
Το πρώτο του ρούχο που πούλησε ήταν ένα φούτερ που μπροστά είχε τυπωμένο έναν πίνακα του Caravaggio και από πίσω έναν αριθμό αθλητή και το όνομα της μάρκας που είχε φτιάξει, της Pyrex Vision. Σήμερα λέει πως τα Off-White, η καινούργια του σειρά, δεν είναι ακριβώς ρούχα αλλά ένα πειραματικό εργαστήρι ιδεών. Την τελευταία του γυναικεία συλλογή την εμπνεύστηκε από την πριγκίπισσα Νταϊάνα.
Την ίδια στιγμή, ο οίκος Louis Vuitton είναι ελαφρώς μουδιασμένος. Το αντίπαλο δέος, ο όμιλος Kering, που έχει στην ιδιοκτησία του τους οίκους Gucci και Balenciaga, φαίνεται πως έχει κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα, τα πορτοφόλια και την καρδιά των millennials. O Alessandro Michele και ο Demna Gvasalia αντίστοιχα κατάφεραν να μιλήσουν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο στους νέους.
Ο πρώτος δημιουργώντας την αίσθηση της σπάνιας κοινότητας, όπου όλα είναι εκλεκτικώς δυνατά και αποδεκτά, ο δεύτερος βάζοντας στη συζήτηση την ειρωνεία, τη σκληρότητα του μεταμοντέρνου κόσμου στον οποίο ζούμε. Οι δυο τους μιλούν με τον τρόπο τους για τη σύγχρονη εποχή που οι μεγαλύτεροι ίσως αρνούνται να καταλάβουν.
Η μόδα σήμερα δεν είναι ένα πράγμα, είναι ενωτική, δεν είναι προνόμιο των λίγων. Είναι λίγο άγαρμπη, είναι μαγική, περιέχει όλες τις φυλές, σεξουαλική ρευστότητα, αγένεια, θράσος, ειρωνεία, ανήκει σε όλους.
Φαίνεται όμως πως το κοινό στοιχείο που ενώνει αυτούς τους τρεις δημιουργούς που τρεις «ξινοί» οίκοι αποφάσισαν να προσλάβουν για να κάνουν επιτέλους διάλογο με τους νέους είναι αυτό που τους κάνει να διαφέρουν από τους σχεδιαστές παλιάς κοπής. Και οι τρεις έχουν μια μαγική σύνδεση με τις ρίζες τους, που σήμερα προσπαθούν να φέρουν μπροστά ως το αλφαβητάρι της εποχής τους.
Ο Alessandro μέσα από τα χαλάσματα του ευρωπαϊκού πολιτιστικού μύθου, ο Demna μέσα από τη σκληρότητα του Ανατολικού Μπλοκ και ο Virgil ως ο έφηβος που έκανε skate, άκουγε Nirvana, Beastie Boys και Wu Tang Klan, μεγαλωμένος με τους κώδικες της ραπ κουλτούρας.
Κανένας τους δεν προσπάθησε να ξεφύγει από την πραγματικότητά του, δημιουργώντας το ιδεατό, ιδανικό αισθητικό όραμα. Αντίθετα, έκαναν τις ρίζες τους παράσημο και έμβλημα της κάστας τους και μετά αποφάσισαν να μιλήσουν γι' αυτό σε όλους.
Είναι πολύ φυσικό, λοιπόν, οι νέοι σήμερα να τους καταλαβαίνουν απόλυτα και οι μεγαλύτεροι να μην καταλαβαίνουν τίποτε απολύτως. Οι πρώτοι ψάχνουν τον τρόπο να ενώσουν τα κομμάτια της ταυτότητάς τους, οι παλιότεροι αρνούνται να δουν με κυνισμό πόσο λάθος ήταν μέσα στο μεγαλείο της υπεροψίας τους.
Ο γλυκομίλητος και πάντα ήρεμος Virgil πιστεύει πως τo streetwear είναι ένα κίνημα τέχνης, η απλότητα και η αμεσότητά του εργαλεία για να επαναπροσδιορίσουμε την πολυτέλεια, την αντίληψή μας για το design. Ξέρει πως δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο και πως το μόνο που μπορεί να δώσει στον κόσμο είναι η πρόσβαση στη διαδικασία, στην ατελή του προσπάθεια, στη σκέψη μέχρι την τελική παρουσίαση. Θεωρεί πως δεν υπάρχει γραμμική ανάπτυξη και πως στον δρόμο μας υπάρχουν καβάτζες, λοξοδρομήσεις και κρυφά μονοπάτια που μας οδηγούν πιο γρήγορα στον προορισμό μας.
Τα ρούχα του έχουν ένα αλεξίσφαιρο coolness που νιώθεις ακόμα και αν εκείνη τη στιγμή δεν το καταλαβαίνεις, μαζί με μπόλικη ειρωνεία και ελαφράδα. Και καθώς οι διάσημοι συνομήλικοι παραληρούσαν στα social media για την είσοδό του στον οίκο Louis Vuitton, οι μεγαλύτεροι, μουδιασμένοι, αναρωτιόνταν: «Τελικά, πώς θα είναι αυτά τα ρούχα;».
Ας περιμένουμε λίγο και θα δούμε.