Στη στήλη του ο Νικόλας Σεβαστάκης αναρωτήθηκε «τι πρέπει να θυμούνται οι 17χρονοι» από την πολιτική Ιστορία της χώρας με αφορμή τη συζήτηση που πυροδότησαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το άρθρο του προκάλεσε ποικίλα σχόλια.
«Ο σημερινός 17χρονος προετοιμάζεται εντατικά από τον 45χρονο γονιό του για να εγκαταλείψει τη χώρα. Όταν καίγεται το σπίτι σου, δεν έχεις χρόνο για το παρελθόν, ακόμα και αν αυτό κουβαλάει συγκίνηση. Όταν καίγεται το σπίτι σου, κοιτάς να ξεφύγεις, να σωθείς. Και αν δεν καταφέρνεις να σώσεις τον εαυτό σου, προσπαθείς να γλιτώσεις τα παιδιά σου τουλάχιστον. Ας γλιτώσουν εκείνα, λοιπόν. Και μετά εμείς, οι καμένοι, ας κάτσουμε με τις ώρες πάνω στις στάχτες να μιλάμε για τον Λαμπράκη, τη Μεταπολίτευση και το Πολυτεχνείο. Αμφιβάλλω αν θα έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε άλλωστε...» έγραψε ο Άρης Κωνσταντινίδης.
Με τη σειρά του ο/η Lolidas ανέφερε: «Θυμάμαι από το μάθημα Ιστορίας του σχολείου ότι αυτή γράφεται κάθε 50 χρόνια. Με άλλα λογια, γι' αυτή την περίοδο των 50 ετών το κράτος και όλοι οι φορείς (ακαδημαϊκοί, δεξιοί ή αριστεροί ερευνητές) καταλήγουν σε ένα κείμενο που σκοπό έχει να παρουσιάσει όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τα γεγονότα, χωρίς πολιτικούς χρωματισμούς, με σκοπό ο μαθητής-αναγνώστης να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Θυμάμαι ότι η πιο σύγχρονη Ιστορία μας περιγράφεται στο βιβλίο Γ' Λυκείου και φτάνει μέχρι το 1910.
»Πολλές φορές το μάθημα της Ιστορίας θεωρείται περιττό, με αποτέλεσμα να αγνοείται από μαθητές και καθηγητές. Πού θέλω να το πάω; Μέχρι τώρα δεν υπάρχει μια συμφωνημένη αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων όπου αριστεροί και κομμουνιστές θα λένε "εμείς διαπράξαμε αυτά τα γεγονότα στη διάρκεια του Εμφυλίου και της Μεταπολίτευσης". Το ίδιο ισχύει για δεξιούς και ακροδεξιούς, με αποτέλεσμα να λείπει μια ροή γεγονότων που θα δείχνει αντικειμενικά τα αίτια και τα αποτελέσματα. Διότι η δολοφονία του Λαμπράκη είναι γεγονός, όχι Ιστορία. Υπάρχει ροή γεγονότων που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα και σκόπιμα αγνοείται. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ένα γεγονός για να κατηγορείται ο δεξιός φασισμός και να ηρωοποιείται το αριστερό πλεονέκτημα.
»Ιστορία που χρωματίζεται από αριστερούς ή δεξιούς γονείς, συγγραφείς ή πολιτικούς, δεν είναι Ιστορία. Και νομίζω ότι όλοι συμφωνούν πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις αντικειμενικές απόψεις ή καταγραφή γεγονότων για την περίοδο από το '40 και μετά. Επομένως, γιατί ο 17χρονος να ενδιαφερθεί για κάτι που είναι τόσο θολό και πολιτικο-ιδεολογικά συσχετισμένο, σε σημείο που να μην μπορεί να σχηματίσει άποψη; Θα αφήσει τους 70άρηδες να "σκοτώνονται" μεταξύ τους για τα γεγονότα του Εμφυλίου, τους 50άρηδες να τσακώνονται για το δίλημμα "αριστερά - δεξιά" και τους 30-40άρηδες να μαλώνουν για τα οφέλη όλων των παραπάνω.
»Ούτως ή άλλως, η συγκεντρωμένη δύναμη των παραπάνω ομάδων καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε αλλαγή, καθώς το πολιτικό και δημόσιο σύστημα ελέγχεται και στοχεύει σ' αυτούς. Μόνη λύση, όπως ειπώθηκε, είναι να φύγουν έξω, να πάψουν να ανησυχούν για την ανεργία και να αφήσουν τις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες να συνεχίσουν να μαλώνουν».
☛ Στο «Sweet Nothing» της περασμένης εβδομάδας ο Ανδρέας Λουκάκος ανέτρεξε στις παιδικές αναμνήσεις από το σπίτι του παππού του, ξυπνώντας στους αναγνώστες εικόνες νοσταλγίας. Ο/η DaDuBist έγραψε: «Σαν να βλέπω τον εαυτό μου με τον αδερφό μου και τα ξαδέρφια μου στο εξοχικό των θείων μου κάπου στη δυτική Πελοπόννησο. Ένα μεγάλο δωμάτιο με 10 κρεβάτια παραταγμένα σαν σε στρατώνα, ένα κουζινάκι με τα απαραίτητα, μια τουαλέτα έξω και 200 μ. παρακάτω μια αμμουδερή παραλία που δεν βρίσκω λόγια να την περιγράψω. Αυτό όμως με το οποίο ταυτίζομαι περισσότερο στο κείμενο είναι ο "μεσημεριανός καταναγκαστικός ύπνος". Δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε για το απογευματινό μπάνιο αν δεν κοιμόμασταν το μεσημέρι. Και δεν πέρναγε η άτιμη η ώρα. Σας ευχαριστώ γι' αυτό το υπέροχο ταξίδι αναμνήσεων».
☛ Το ρεπορτάζ της Βασιλικής Σιούτη για την τακτική που αναμένεται να ακολουθήσουν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, καθώς και για το παράλληλο πρόγραμμα του Μαξίμου, σχολιάστηκε αρκετά. Ο/η Network έγραψε: «Απ' ό,τι φαίνεται, το μόνο πλάνο που υπάρχει στο τραπέζι είναι η διατήρηση, με κάθε τρόπο, της χώρας σε υφεσιακό κλίμα για όσο το δυνατόν περισσότερο. Σε μια τέτοια κατάσταση εξασφαλίζεται ένα κλειστό οικοσύστημα μόνιμα αγανακτισμένης "λαϊκής μάζας" που αποτελεί το πελατειακό κοινό των αριστερών και δεξιών λαϊκιστών και θα μπορούσε να τους ξαναψηφίσει (ή να απέχει, γιατί όλοι ίδιοι είναι...), ξεχνώντας ακόμα και τον λόγο για τον οποίο βρίσκονται μέσα στη μιζέρια.
»Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά ακόμα και με όλα τα τραγικά που έχουν συμβεί έως τώρα καταφέρνουν να συντηρούν ένα 20% ! Γιατί, λοιπόν, να αγχώνονται για οτιδήποτε μπορεί να βελτιώσει τη ζωή σε αυτήν τη χώρα; Μια ξεκούραστη αντιπολίτευση με εξασφαλισμένη κριτική σε όποιον θα παλεύει με την "καυτή πάτατα" που θα παραλάβει είναι καλύτερη. Επίσης, με απλή λογική: δεδομένου του τρόπου σκέψης και των προσωπικοτήτων του χώρου, θα είχαν λόγο ύπαρξης αν η χώρα ήταν σε τροχιά ανάπτυξης;».
σχόλια