Δεν εκπροσωπώ καμία πληθυσμιακή ομάδα (ίσως πεντέξι από καιρό νεκρούς, κι αυτό με ημιαυθαίρετη εξουσιοδότηση). Δεν είμαι φωνή λαού. Δεν είμαι καν η φωνή του τρίτου ορόφου, διαμέρισμα Γ2 (σπανίως μου δίνουν σημασία πια οι δύο καισαρικές που ανοιγοκλείνουν τα μικρόφωνα).
Αλλά ξέρω από καλοκαίρι. Από μόνη μου. Χωρίς μάνιουαλ κι έλα να σου δείξω καλέ κοριτσάκι. Έμαθα στυλωμένη σε πίσω βεράντες, χύνοντας δάκρυα σε ακάλυπτους, ατενίζοντας τον καυτό καπιταλισμό της πόλης από βιομηχανικές ταράτσες. Εμπέδωσα τη διδακτέα ύλη περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο σε φουρνοδωμάτια, δοκιμάζοντας μαγιώ που δε θα κολυμπούσαν ποτέ.
Κι εκεί που το ταβάνι άλλαζε τους μαίανδρους σε πεταλίδες, εκεί που το σπιράλ για τα κουνούπια χρησμοδοτούσε φιλιά, εκεί που το καυτό τσιμέντο επέστρεφε αγιασμένα πέλματα, έμαθα όσα δεν έμαθα εκλιπαρώντας χίλια αντιηλιακά και δέκα χιλιάδες ξαπλώστρες. Κι αυτό που έμαθα είναι ότι το καλοκαίρι είναι μια πολύ ντροπαλή εποχή που δεν κάνει παρέα μ' άλλες χρονογραμμές.
Ιδρώνει, καίγεται, πίνει νερά, έχει κάτι σαράβαλα γουώκμαν κι ακούει τραγούδια για πορτογάλους ναύτες που βούλιαξαν στο κρεβάτι τους. Η εποχή καλοκαίρι κοιτάει φωτογραφίες, διαβάζει το χέρι της να δει το ριζικό της, γλείφει παγάκια και κλαίει για κάτι παλιά αγγίγματα που την ανατρίχιασαν. Θέλει να κοιμάται συνέχεια για να ονειρεύεται μαγικά χωνάκια παγωτό που θα πάρουν το έγκαυμα από την πλάτη και θα το μεταμορφώσουν σε χάδι.
Εγώ αυτά έμαθα, αυτά εμπέδωσα, αυτά θα γράψω στο μεγάλο διαγώνισμα για τις τέσσερις εποχές, θέμα πρώτο ''το καλοκαίρι''.
Αλλά εγώ είμαι εγώ κι ο καθένας σώζεται από μόνος του κι όπως ξέρει.
σχόλια