Δύο πράγματα αποτελούν την πυξίδα μου στα ταξίδια που κάνω: ο αέρας και τα κύματα. Επίσης, πάντα μοιάζω με εξωγήινο στα αεροδρόμια του κόσμου γιατί είμαι ντυμένος με καλοκαιρινά την ώρα που έξω χιονίζει. Δεν αλλάζω ρούχα διότι δεν βγαίνω έξω από το αεροδρόμιο στους ενδιάμεσους σταθμούς και ο κόσμος κοιτάει περίεργα. Έχει πλάκα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο και ξεκίνησα να κάνω windsurf από τα δεκάξι μου, μέχρι που είδα για πρώτη φορά, το 1999, σε ένα ταξίδι που είχα κάνει στη Νίκαια της Γαλλίας, κάποιον να κάνει kitesurf Μάρτιο μήνα. Από τότε κόλλησα. Όταν γύρισα πίσω στο νησί, βρήκα τον φίλο μου, τον Αντρέα και ξεκινήσαμε να πειραματιζόμαστε μαζί.
Το kitesurfing, όπως και το surfing, είναι ένα με την αναζήτηση και το ταξίδι. Είναι η αίσθηση ότι ανακαλύπτεις και κατακτάς ένα μέρος, ένα κύμα. Είσαι με τους φίλους σου σαν ροκ μπάντα. Ενωμένοι και χαμένοι σε αεροδρόμια, ξενυχτισμένοι, φορτωμένοι με σκάφη, βαλίτσες και ενίοτε κιθάρες.
Cape Town
Κάνω τουλάχιστον ένα μεγάλο ταξίδι τον χρόνο. Το τελευταίο ήταν πέρσι στο Κέιπ Τάουν, στην Αφρική. Κάθε πρωί έκανα surf τα ξημερώματα, μετά έπαιρνα ένα χορταστικό πρωινό, το μεσημέρι kitesurf και το βράδυ κοκτέιλ με live bongos σε σούπερ stylish μπαρ, τα οποία σε δέχονται με την «αλμυρή» σου εμφάνιση.
Στο Κέιπ Τάουν, λοιπόν, μου συνέβη το εξής περιστατικό: καθώς ήμουν μέσα στο νερό, είδα τον φίλο μου να κουνάει τα χέρια του, δείχνοντάς μου κάτι. Πλησιάζοντας, είδα ένα τεράστιο ψάρι με πτερύγιο. Αμάν, καρχαρίας, σκέφτηκα αμέσως, αλλά βλέποντας άλλα δεκαπέντε άτομα να συνεχίζουν να σερφάρουν ντράπηκα να το βάλω στα πόδια και συνέχισα.
Όταν βγήκαμε έξω από το νερό, ρώτησα τον φίλο μου για την ψυχραιμία που έδειξαν με τον καρχαρία. Φυσικά γέλασε, διότι το ψάρι δεν ήταν καρχαρίας, αλλά ένα άκακο ψάρι. Δεν το πίστευε ότι συνέχισα να σερφάρω, νομίζοντας ότι έχω έναν καρχαρία δίπλα μου.
Αργότερα οδηγήσαμε και «κομματιάσαμε» το αφρικανικό τοπίο με μια Μερσεντές της δεκαετίας του '70, ακούγοντας Johnny Cash. Καταπληκτική εμπειρία.
Το kitesurfing, όπως και το surfing, είναι ένα με την αναζήτηση και το ταξίδι. Είναι η αίσθηση ότι ανακαλύπτεις και κατακτάς ένα μέρος, ένα κύμα. Είσαι με τους φίλους σου σαν ροκ μπάντα. Ενωμένοι και χαμένοι σε αεροδρόμια, ξενυχτισμένοι, φορτωμένοι με σκάφη, βαλίτσες και ενίοτε κιθάρες.
Έχει πλάκα γιατί σε όλα αυτά τα kitesurf σποτ συναντάς ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου που έχουν κάνει και αυτοί μια εξίσου τεράστια διαδρομή με εσένα για να φτάσουν εκεί και να απολαύσουν τα ίδια κύματα και τον ίδιο αέρα.
Mawi
Η Χαβάη είναι το απόλυτο must. Από παιδί ήθελα να πάω. Εκεί ζουν όλοι οι άνθρωποι που καθορίζουν τη βιομηχανία του αθλήματος. Είναι σαν ένα τεράστιο λούνα παρκ με θέμα το surfing. Μπορείς να δεις τα θρυλικά τεράστια κύματα, τα λεγόμενα jaws, και να νιώσεις τη δύναμη του ωκεανού.
Η εμπειρία του να κάνεις surf εκεί είναι σαν παραίσθηση. Νομίζεις ότι βλέπεις τον εαυτό σου να πρωταγωνιστεί σε ταινία. Επίσης, πρέπει να είσαι έτοιμος για οτιδήποτε. Φοβάσαι γιατί υπάρχουν και οι κοραλλιογενείς ύφαλοι και μπορεί να πάθεις ζημιά.
Στη Hookipa, στο Μάουι, κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν μικροί σταυροί με χαβανέζικα κολιέ επάνω και κομμάτια από σανίδες. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι ένα είδος τελετουργίας για τους θεούς των ωκεανών που έχουν οι ιθαγενείς εκεί. Αργότερα, σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι είναι μικρά μηνύματα για σέρφερ που έχουν σκοτωθεί κατά καιρούς στην περιοχή.
Στο Μάουι χρειάστηκε να πάω με ντόπιους για να μπω στο νερό. Αλλιώς, θα είχα πρόβλημα λόγω των άγραφων νόμων που υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπεις στο νερό, χωρίς να έχεις τη συγκατάθεση των ντόπιων.
Επίσης, έπρεπε να είμαι προσεκτικός με τα κύματα, διότι δεν κλέβεις ποτέ μα ποτέ το κύμα από τους ντόπιους, αλλιώς την έβαψες, μπορεί να φας χοντρό ξύλο. Γενικά, πρέπει να γίνεις αποδεκτός από την κοινότητα, αλλιώς δεν έχεις και πολλές επιλογές. Δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, κλαμπ. Πρέπει να δικτυωθείς για να πας σε πάρτι που γίνονται σε σπίτια.
Santa Cruz
Μια μέρα οδήγησα όλο τον Αυτοκινητόδρομο 1 (Highway 1), τον θρυλικό παραλιακό αυτοκινητόδρομο που ενώνει τη Σάντα Κρουζ με το Λος Άντζελες. Στην αρχή της διαδρομής βλέπεις τα mavericks, τα πιο σκοτεινά και επικίνδυνα κύματα του κόσμου. Δεν μπήκα ποτέ μέσα στο νερό.
Οδηγώ και μπαίνω στη Σάντα Κρουζ. Πρόκειται για μια πόλη που είναι και αυτή καταχωρημένη ως must προορισμός, κυρίως λόγω των μεγάλων σε διάρκεια κυμάτων. Οδηγώ λοιπόν και πριν μπω μέσα σταματώ σε κάτι φανάρια. Την ώρα που περιμένω να ανάψει το πράσινο, βλέπω στο μπροστινό αυτοκίνητο ένα αυτοκόλλητο που λέει «KEEP SANTA CRUZ WEIRD».
Δεν το πολυέπιασα το νόημα, μέχρι που κατάλαβα την τρέλα της πόλης, όταν λίγο αργότερα είδα μια γκόμενα γεμάτη με τατουάζ να οδηγεί μια κανονική νεκροφόρα, παίζοντας δυνατό πανκ και αντί για φέρετρο από πίσω είχε τις σανίδες της. Εννοείται ότι όλη η πόλη δεν υπάρχει. Είναι no man's land. Φανταστικό, ε;
Oμάν
Γενικά, μπορείς να την πατήσεις εύκολα. Υπάρχει περίπτωση να ταξιδεύεις για μέρες μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου και να μη βγάλει ποτέ αέρα ή να σου συμβεί η απόλυτη ατυχία, όπως όταν είχα πάει στο Ομάν. Εκεί κλειδωθήκαμε έξω από το αυτοκίνητο, στη μέση του πουθενά, με τα σκάφη και τα kites μέσα. Ο άνεμος ο πιο τέλειος που μπορούσε και εμείς έξω, χωρίς κλειδιά.
Tripping
Πάντα στο ηλιοβασίλεμα μαζευόμαστε στην παραλία. Φωτογραφίζω σαν τρελός τα ηλιοβασιλέματα σε όλο τον κόσμο. Κανένα δεν μοιάζει με το άλλο. Ο ωκεανός δεν έχει καμία σχέση με το Αιγαίο, όπως και ο άνεμος στον Ατλαντικό είναι πολύ πυκνός και βοηθάει στην προπόνηση, ενώ στον Ειρηνικό Ωκεανό, από την περιοχή που είναι τα νησιά της Χαβάης, έχει δύναμη αλλά όχι πυκνότητα.
Ζω για να κάνω το επόμενο ταξίδι μου για kite. Αλλά η μια και μοναδική αλήθεια είναι ότι το καλύτερο spot που κάνω ride είναι η σχεδόν προσωπική μου παραλία μπροστά από το σπίτι μου, στη Ρόδο.
Ο Makos είναι φωτογράφος και συνεργάζεται με πολλά περιοδικά.
