Στο πέρασμα των τελευταίων δύο δεκαετιών, ο Ryan McGinley έχει αναμφισβήτητα καταφέρει να χαράξει την δική του πορεία ως μία μεγάλη προσωπικότητα στο κόσμο της σύγχρονης φωτογραφίας. Γεννημένος στο Ramsey του Νιου Τζέρσει το 1977, ο McGinley μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου και ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1988. Πέντε χρόνια μετά, στην ηλικία των 25 χρόνων, έγινε ένας από τους νεότερους καλλιτέχνες που έκαναν προσωπική έκθεση στο Whitney Museum of American Art.
Όπως φαίνεται, ο εικονοποιός αυτός ποτέ δεν συνάντησε δυσκολία στο να λάβει ευρεία αναγνώριση, τόσο από τους συναδέλφους του όσο και από το κοινό εν γένει. Κι όμως, παρόλη την τεράστια άνοδο της καριέρας του, ποτέ δεν μεγαλοπιάστηκε με την δημοσιότητα γύρω από το όνομά του. Το έργο του είναι προσωπικό, συχνά αιθέριο, πάντα ειλικρινές και εμποτισμένο με ένα ωμό συναίσθημα.
Ποτέ δεν μεγαλοπιάστηκε με την δημοσιότητα γύρω από το όνομά του. Το έργο του είναι προσωπικό, συχνά αιθέριο, πάντα ειλικρινές και εμποτισμένο με ένα ωμό συναίσθημα.
Ενώ είναι σαγηνευτικές οπτικά, οι φωτογραφίες του έχουν πάντα μια αποκρυσταλλωμένη θλίψη. Οι εικόνες του απεικονίζουν το μαρτύριο ή την τραγωδία με μια αποφασιστική ειλικρίνεια – από την συντετριμμένη γενιά που ενηλικιώθηκε στον απόηχο της επιδημίας του Aids, το χάος και τη σύγχυση μετά την 11η Σεπτεμβρίου έως (πιο πρόσφατα) τους Αμερικανούς ακτιβιστές κατά των όπλων, ο McGinley έχει καθιερωθεί ως ένας οπτικός αφηγητής που καταγράφει με πάθος τους διαρκώς μεταλλασσόμενους αγώνες, την ενέργεια και τις πολυπρόσωπες ταυτότητες των νέων.
Η τελευταία του προσωπική έκθεση ωστόσο, ξεφεύγει διακριτικά από αυτή την αφήγηση. Στην Team Gallery της Νέας Υόρκης, η έκθεση Mirror, Mirror προβάλει την πιο πειραματική πλευρά της δημιουργικής περσόνας του McGinley «Το πρότζεκτ γεννήθηκε μέσα από την εννοιολογική τέχνη» λέει ο ίδιος. «Πάντα ήθελα να κάνω ένα πρότζεκτ στο ίδιο πνεύμα με κάποιους από τους ήρωες μου όπως η Γιόκο Όνο ή ο Sol LeWitt και, ακόμα περισσότερο, ήθελα να δω πως θα μπορούσα να εξερευνήσω εννοιολογικές ιδέες μέσω της φωτογραφίας».
Το έργο αποτελείται εξ ολοκλήρου από εικόνες που δημιουργήθηκαν χωρίς τη φυσική παρέμβαση του καλλιτέχνη. «Δεν ήμουν παρών σε καμία από τις φωτογραφήσεις» εξηγεί. «Έστελνα μία σειρά από οδηγίες τις οποίες το μοντέλο θα διάλεγε είτε να τις ακολουθήσει μόνο του ή θα τις διάβαζε δυνατά ο βοηθός μου για τη διάρκεια μίας ώρας».
Στους φωτογραφιζόμενους δόθηκε μία κάμερα, μία σειρά από οδηγίες, πέντε ρολά από φιλμ 35mm και 20 καθρέπτες, όλα από τα οποία στάλθηκαν στα σπίτια τους. Τα ρολά από τα φιλμ που δεν είχαν εμφανιστεί επιστράφηκαν στον McGinley, ο οποίος έλεγξε όλο το υλικό και επέλεξε μία φωτογραφία για να εκπροσωπεύσει τον κάθε συμμετέχοντα.
Οι φωτογραφίες που προέκυψαν εξερευνούν πώς λειτουργεί η κάμερα ως ένας όλο και περισσότερο διαδεδομένος μεσολαβητής στην παρουσίαση της σύγχρονης ταυτότητας. Αυτά τα αυτοπορτρέτα μεταφέρουν προσωπικές πληροφορίες όχι μόνο για την συναισθηματική κατάσταση των ανθρώπων που απεικονίζουν αλλά επίσης και για την κατασκευή των εξιδανικευμένων φυσικών εαυτών τους. Οι μεταβλητές που δόθηκαν από επιλογή – πόσο από το σώμα φαίνεται κλπ - υποδεικνύει ότι η αυτενέργεια επιμένει, ακόμα και μέσα στα όρια της συνταγής.
Μία αντανάκλαση του νοήματος της ομορφιάς, της ταυτότητας, και της κοινότητας σε μία εποχή που φιλτράρεται μέσα από το πρίσμα του ψηφιακού πολιτισμού, η σειρά παρουσιάζει μοντέλα ηλικίας από 19 έως 87 ετών, ενθαρρύνοντας τον δημιουργό να ξεκινήσει μία διαφοροποιημένη, σχεδόν ψυχεδελική εξερεύνηση του ανθρώπινου σώματος αγκαλιάζοντας την διαφορετικότητα και αναγνωρίζοντας την βασικότατη κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης.
«Αυτό το πρότζεκτ είναι γεμάτο από φωτογραφίες των φίλων μου» καταλήγει ο φωτογράφος. «Οι περισσότεροι από αυτούς είναι καλλιτέχνες: χορευτές, αρχιτέκτονες, ηθοποιοί, ζωγράφοι, μουσικοί, σχεδιαστές μόδας, χορογράφοι, περφόρμερ. Αλλά στο τέλος της μέρας, αυτό το έργο έχει να κάνει με την κοινότητα – την δικιά μου κοινότητα. Κάποιοι είναι η οικογένειά μου, φίλοι από το πανεπιστήμιο, κουνιάδοι, μαμάδες, θείες, πρώην μοντέλα ή πρώην σύντροφοι, πολλοί από τους οποίους φωτογραφίζω εδώ και χρόνια. Η κάμερα έχει πάντα υπάρξει ένας διαμεσολαβητής που δημιουργεί και διαμορφώνει ταυτότητα, επιτρέποντας στους ανθρώπους να ανακατασκευάσουν τον εαυτό τους, να δημιουργήσουν τις αναγεννημένες ιδέες τους».
- H έκθεση Mirror, Mirror θα τρέχει στην Team Gallery στην Νέα Υόρκη μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου 2018.
i. Το κείμενο είναι απόδοση στα ελληνικά του άρθρου με τίτλο Ryan McGinley looks to Yoko Ono as inspiration for his latest show που δημοσιεύτηκε στο dazeddigital.com.
σχόλια