Αθηναίος της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ο συγγραφέας και πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης Σταύρος Ζουμπουλάκης, που μίλησε στον Γιάννη Πανταζόπουλο για τη ζωή και την πορεία του. Ο Μαύρος Γάτος σχολιάζει: «Ένα από τα καλύτερα μυαλά της Ελλάδας. Αν δεν κάνω λάθος, σε αυτόν οφείλουμε τον όρο "ουδετερόθρησκος" για την απόδοση των γαλλικών όρων "laïcité" και "laïque", που υποδηλώνουν τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους. Επίσης, μου είχε κάνει εντύπωση μια φράση του, η οποία έχει περίπου ως εξής: "Είμαι βαθιά πιστός, αλλά προτιμώ να βιώνω την πίστη μου σε ένα δυτικού τύπου ουδετερόθρησκο κράτος παρά σε ένα βυζαντινού τύπου θρησκευτικό κράτος"».
☛ «Οι πιο δύσκολες κουβέντες είναι αυτές που θα κάναμε με τον 18χρονο εαυτό μας» έγραφε ο Ανδρέας Λουκάκος στη στήλη του «Sweet Nothing». O/H northern light επισημαίνει: «Το να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε δεν σημαίνει απλώς και μόνο να μην προδώσουμε τον ιδεαλισμό που μπορεί να κουβαλούσαμε στην εφηβεία, να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια επειδή δεν γίναμε σκληροί, αναίσθητοι, δεν πατήσαμε επί πτωμάτων. Μπορεί να μην έχεις κάνει τίποτε απ' όλα αυτά και πάλι να νιώθεις ότι γι' αλλού ξεκίνησες και αλλού κατέληξες, γιατί, για παράδειγμα, δεν πέτυχες όσα νόμιζες ότι θα πετύχεις, γιατί η αφέλεια της εφηβείας σε κάνει να πιστεύεις ότι τα προβλήματα που σε απασχόλησαν ως έφηβο θα εξαφανιστούν με κάποιο, μαγικό ίσως τρόπο στην ενήλικη ζωή σου. Σ' αυτό που συμφωνώ, πάντως, είναι ο τίτλος του άρθρου».
☛ Στη «Φωνή Λαού» του προηγούμενου τεύχους ο εκπαιδευτικός του 56ου Γυμνασίου Αθήνας Τάσος Καραμπίνης μίλησε στον Δημήτρη Κυριαζή, κάνοντας μια μικρή αναδρομή στην ιστορία ενός ξεχωριστού κτιρίου της πόλης, της πολυκατοικίας της λεωφόρου Κηφισίας όπου υπογράφηκε η παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, μια και το σχολείο στο οποίο διδάσκει έχει ασχοληθεί με αυτό το κτίριο, στο πλαίσιο μιας εκπαιδευτικής δράσης.
Ο/Η GameofDrones γράφει: «Πόσο συγκινητικό! Όχι τόσο η πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του κτιρίου όσο το ότι βλέπω εδώ, στη LiFO, το παλιό μου σχολείο, το 56ο Γυμνάσιο, που παραμένει εξαιρετικό! Δεν ξέρω γιατί δεν πήρε ποτέ επίσημα τον τίτλο του "πρότυπου" σχολείου (εκτός κι αν τον έχει και δεν το γνωρίζω), αλλά από τα χρόνια μου ακόμα (1995-1998) κυριαρχούσαν το ήθος και η ικανότητα των διδασκόντων μέσα σε μια όμορφη ατμόσφαιρα συνεργασίας με παιδιά και γονείς. Ήταν επίσης μπροστά από την εποχή του, δίνοντας τη δέουσα σημασία στα καλλιτεχνικά μαθήματα και την Πληροφορική. Ο ίδιος κ. Καραμπίνης είχε φτιάξει ένα εξαιρετικό τμήμα Πληροφορικής εκείνα τα χρόνια, όταν το PC δεν ήταν ακόμα κάτι στάνταρ για το ελληνικό νοικοκυριό. Κι όμως, στο 56 όλα τα παιδιά έρχονταν σε επαφή με τον υπολογιστή και μάθαιναν τη βασική λειτουργία των Windows, μέχρι και τον "νηπιακό" προγραμματισμό με logo! Ήμουν απίστευτα τυχερή που βρέθηκα σε αυτό το σχολείο, πραγματικά κάθε καθηγητής είχε αγάπη και όρεξη για τη δουλειά του. Και απ' ό,τι βλέπω από το άρθρο, αυτή η όμορφη παράδοση ευτυχώς συνεχίζεται! Να είστε καλά, κ. Καραμπίνη και διδακτικό προσωπικό του 56ου Γυμνασίου, και να συνεχίσετε το έργο σας με επιτυχία».
☛ Το μεγάλο αφιέρωμα του LIFO.gr στην Κατοχή, με αφορμή τη φετινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, περιλάμβανε το άρθρο του M. Hulot με τίτλο «Τι έτρωγαν οι Έλληνες στην Κατοχή;». Ο Γράφων συμπληρώνει: «Δύο σχόλια για να ξέρουμε γιατί τόση πείνα στην Αθήνα και όχι αλλού στην κατεχόμενη Ευρώπη. Οι Γερμανοί επέταξαν την παραγωγή. Κατάσχεσαν τα πάντα. Τα οδικά δίκτυα ήταν χειρότερα από τα σημερινά. Δεν ήταν εύκολο, και να υπήρχε κάτι κρυμμένο σε τρόφιμα, να φτάσει από την επαρχία στην Αθήνα. Τέλος, οι Άγγλοι είχαν κάνει εμπάργκο τροφίμων σε μια απόπειρα η πείνα να ξεσηκώσει τον ντόπιο πληθυσμό κατά των ναζί. Άρα, ήταν διπλή η πείνα. Επιβεβλημένη και από τους Γερμανούς και από τους Άγγλους».
☛ Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έτυχε να βρίσκεται στη Ζάκυνθο τη νύχτα του σεισμού της προηγούμενης εβδομάδας και περιέγραψε την εμπειρία του στο LIFO.gr. O Ηλίας Τουμασάτος βρισκόταν επίσης εκεί: «Τον ένιωσα κι εγώ ένα κλικ πιο βόρεια (Αργοστόλι). Όντως, ήταν αλλιώτικος από άλλες φορές. Εμείς είχαμε, βέβαια, τους σεισμούς του 2014 που μας χόρευαν επί μήνες. Ετούτος όμως είχε το κατιτίς του. Κράτησε και πολύ. Αλλά βαστάνε τα νησιά μας (μέχρι τώρα τουλάχιστον)... Με συγκινήσατε γιατί και στους δύο μεγάλους σεισμούς του '14 έτυχε να είμαι στο πατρικό μου, με τη μάνα μου, που είχε κι εκείνη μέσα της το τραύμα του 1953. Οπότε... ταυτίστηκα».
