Έχουν περάσει λίγες μέρες από τότε που ο London O’ Connor έδωσε το άλμπουμ του στο soundcloud και παρόλο που δεν έχει προλάβει να γίνει ο χαμός που του αξίζει, έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς οπαδούς. Ο London O’ Connor δεν είναι τυχαίος κι έχει όλες τις προδιαγραφές να τον λατρέψεις: γράφει τραγούδια τίγκα στο συναίσθημα και τα στολίζει με προσωπικές ιστορίες, του αρέσει το Bill Murray και έγραψε τα κομμάτια του άλμπουμ βλέποντας στο mute τις ταινίες του, λατρεύει το skate και κυκλοφορεί ντυμένος με φουστάνια, κι η πρώτη φράση που είπε στη δημοσιογράφο του I-D που του πήρε πρόσφατα συνέντευξη ήταν σοκαριστική: «Την πρώτη φορά που τράβηξα μαλακία χρησιμοποίησα τζελ μαλλιών. Η επιλογή του φτωχομπινέ». Της ζήτησε να μοιραστούν ντροπιαστικές ιστορίες για να είναι πιο άμεση η σχέση τους και να κάνουν μια προσωπική κουβέντα.
Ο London O’ Connor παρλάρει αλλά δεν κάνει ραπ, γράφει ποπ κομμάτια που έχουν πολύ τρυφερούς στίχους όπως στο Nobody Hangs Out Anymore που εξηγεί πώς είναι να αποξενώνεσαι από τους φίλους σου και τον κόσμο και να κολλάς με το ίντερνετ:
Outside my window there’s a cage
Beyond that I couldn’t say
We sit inside and watch too
All my friends are in the net
And all my fans are in the net
And all of us are out of it
And none of us are into it
And everything I intuit
Sits down and going on a ride for joy
All along for the girls and boys
Create, destroy, make, destroy
Inside your pocket there’s a way
We used to travel out for days
But what’s the point, we can’t move
Nobody hangs out anymore,
Anymore, anymore
Nobody hangs out anymore,
Anymore, anymore
Nobody hangs out anymore,
Anymore, anymore
Η μελαγχολία της μοναχικής ζωής στην ψηφιακή εποχή. «Άραζα στον καναπέ που κοιμάμαι –δεν έχω καν υπνοδωμάτιο» λέει «έτσι έκανα ένα tweet και ζήτησα από τα παιδιά που με ακολουθούν να μου στείλουν μια φωτογραφία με το δωμάτιό τους. Μερικοί φίλοι και φαν μου μού έστειλαν εικόνες από το δωμάτιό τους, τις έκανα edit όλες μαζί και πρόσθεσα και μερικά emojis. Έτσι έφτιαξα το βίντεο».
Το ντεμπούτο άλμπουμ του ονομάζεται ΟΔ και είναι γεμάτο από στιγμές ειλικρίνειας και εξομολόγησης που τον κάνουν ακόμα πιο συμπαθή.
Όταν μοιράστηκε το Love Song τον περασμένο Δεκέμβριο το συνόδεψε από μία σημείωση που έλεγε: «Περισσότερα για μένα: Δυο μήνες πριν κλείσω τα 21 ήμουν ακόμα παρθένος. Η μαμά μου έβγαινε με αυτόν τον τύπο από το στρατό και την απάτησε. Περίπου μια εβδομάδα αργότερα έγραψα αυτό το τραγούδι για εκείνο το ειδύλλιο».
Και για το Oatmeal: «Κάθε Σάββατο ο θείος μου καταναλώνει 6 κουτιά κορν φλέικς και 12 ώρες τηλεόρασης. Τον μισώ. Το όνομά μου είναι London. Ο θείος μου δεν υπάρχει».
Ο London είναι 24 ετών και ζει στη Νέα Υόρκη. Μέχρι τα 18 του ζούσε στο St. Marcos στην Καλιφόρνια. Παίζει τα κομμάτια του με ένα Casio. Γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει βαρεμάρα των προαστίων. Αυτή η βαρεμάρα τον βοήθησε να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Έψαχνε τρόπους να τη νικήσει κάνοντας ό,τι κάνουν και όλα τα παιδιά της ηλικίας του: παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια [έχει φτιάξει και ένα δικό του], βόλτες στη γειτονιά και λιώσιμο στο ίντερνετ. Με τη μουσική ασχολείται από πολύ μικρός. Κι από έξι χρονών κάνει skate.
«Πάντα μου άρεσε το ραπ» λέει «αλλά δεν μου άρεσαν στα αλήθεια οι ράπερς. Μεγαλώνοντας αισθανόμουν ότι ήταν κολλημένοι σε έναν συγκεκριμένο ρόλο που δεν ήταν καν ρεαλιστικός. Ήταν πολύ αρσενικοί και δεν έδειχναν καμία ευαισθησία. Με φόβιζαν όσο μεγάλωνα. Δεν ήθελα να ταυτιστώ με κανέναν τους. Κάθε ανθρώπινο ον είναι και αρσενικό και θηλυκό. Καταστρέφουμε την προσωπικότητα του καθενός και δεν τον αφήνουμε να είναι όλα όσα είναι πραγματικά».
Στα τραγούδια που γράφει αφηγείται με ειλικρίνεια όσα έχει ζήσει και το ΟΔ είναι ένα βαθιά προσωπικό άλμπουμ. Αν τα ακούσεις προσεκτικά καταλαβαίνεις πόσο τον έχουν διαμορφώσει οι εμπειρίες του, κάθε κομμάτι έχει και κάτι που κάθε σημερινός έφηβος μπορεί να ταυτιστεί, από τις ρομαντικές ιστορίες του, μέχρι τις εμμονές και τα κολλήματα με τα social media που μεγεθύνουν την αίσθηση της μοναξιάς.
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη δημιουργία για αυτόν τον νεαρό που ισχυρίζεται ότι δεν χρειάζεται λεφτά γιατί δεν κάνει τίποτα περισσότερο από σκέιτ και μουσική. Σταμάτησε τη δουλειά που έκανε και ζει νομαδικά κάνοντας couch surfing. Αυτή τη στιγμή δεν έχει σπίτι, περιφέρεται από φίλο σε φίλο και κοιμάται στους καναπέδες τους. Κι όλο του το βιος χωράει σε μια τσάντα. Έχει δέκα ρούχα για να αλλάζει και συχνά φοράει αυτό που ονομάζει «στολή», δηλαδή ένα μακρυμάνικο μπλουζάκι με το σήμα του κύκλου και το τρίγωνο, τζιν και τα vans του. Ζει με αυτόν τον τρόπο εδώ και εννιά μήνες, από τότε που εμφανίστηκε το πρώτο του κομμάτι, το Oatmeal –που το συνόδευε ένα βιντεοπαιχνίδι που σχεδίασε ο ίδιος.
Ο London O’ Connor δεν μοιάζει με κανέναν. Κι έχει φτιάξει ένα άλμπουμ που αξίζει να ακούσεις προσεκτικά. Έναν από τους δίσκους της χρονιάς.
σχόλια