Πάει καιρός που ήρθε στα χέρια μου ένα ιδιαίτερο CD από την ανεξάρτητη Puzzlemusik του συνθέτη Χρήστου Αλεξόπουλου. Τίτλος του, "Heart of the sun - The music of Pink Floyd" (παρμένος φυσικά από το "Set the controls for the heart of the sun") και καλλιτέχνης ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος με το κουαρτέτο του: Ο ίδιος στην τρομπέτα και τα electronics, ο Κωστής Χριστοδούλου στο fender rhodes, το hammond, τα keyboards και το πιάνο, ο Βασίλης Στεφανόπουλος στο κοντραμπάσο και τα electronics και ο Srdjian Ivanovic στα τύμπανα και τα κρουστά.
Τον 34χρονο Ανδρέα Πολυζωγόπουλο όλο και θα τον έχει δει κανείς live, κυρίως όσοι παρακολουθούν τα συναυλιακά. Εκτός δηλαδή του ό,τι είναι συνθέτης κι ο ίδιος, κατά καιρούς συμμετέχει ως τρομπετίστας στις ζωντανές εμφανίσεις, όπως και στη δισκογραφία καλλιτεχνών σαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Βαγγέλη Κατσούλη, της Σαβίνας Γιαννάτου, του Ψαραντώνη κ.α., πετυχαίνοντας να δημιουργεί κάθε φορά τον προσωπικό του αναγνωρίσιμο ήχο.
Στο "Heart of the sun - The music of Pink Floyd", ο Πολυζωγόπουλος μας λέει πολύ απλά ό,τι αγαπάει το βρετανικό rock συγκρότημα με τον ίδιο τρόπο που το αγαπήσαμε κι εμείς κάποτε και λιώναμε τα βινύλια του.
Η "επιτυχία" του ήχου αυτού βασίζεται σε δύο στοιχεία κατά τη γνώμη μου: Σε μία pop χροιά όσο κι αν ο Πολυζωγόπουλος θεωρείται (και είναι) μουσικός της jazz. Προσοχή! Δε χρησιμοποιώ τον όρο ''pop'' ως κάτι ανάλαφρο, εν ολίγοις ως μομφή. Το παίξιμο του σε τρομπέτα και flugelhorn σε ταξιδεύει κανονικά, σε υποτάσσει σχεδόν στο όποιο ακρόαμα εμπλέκεται με την τέχνη του, έως και σε χαλαρώνει - υπό αυτή την έννοια πρόκειται για έναν lounge τρομπετίστα, πάλι με την πιο καλή έννοια του όρου ''lounge''.
Επιπλέον, ο Πολυζωγόπουλος μοιάζει να τά'χει βρει με τον εαυτό του ύστερα από τις σπουδές του στο Κονσερβατόριο του Άμστερνταμ. Μπορεί, λοιπόν, να υπηρετεί με τον ήχο του τις δουλειές εκλεκτών συναδέλφων του, να είναι δραστήριος δισκογραφικά και συναυλιακά, συνεχώς όμως κάνει και τα δικά του projects, διοχετεύοντας εκεί όλη την ενέργεια και τη δημιουργικότητα ενός ξεχωριστού μουσικού. Κι αν με το προηγούμενο άλμπουμ του Poly Quartet είχαμε ευφρανθεί, τώρα, με την εργασία του στους Pink Floyd, μπορούμε να νιώθουμε έως και εθνικά υπερήφανοι.
Ήμουν επιφυλακτικός απέναντι σε ένα τέτοιο concept. Τι ανάγκη έχουν οι Pink Floyd, σκεφτόμουν, από "πειράγματα" κάθε είδους; Γιατί να ακούσω αλλιώς το "Shine on you crazy diamond", που ακόμη παίζεται παντού από το αυθεντικό "Wish you were here"; Κι αν οι θρυλικές συνθέσεις γίνονταν μουσική υπόκρουση για ασανσέρ και σούπερ - μάρκετ; Να η παγίδα της ευτέλειας, στην οποία έχει υποπέσει ο χαρακτηρισμός "lounge"! Ευτυχώς, από την τελευταία μάλλον καχύποπτη σκέψη με έβγαλε αμέσως το όνομα του Πολυζωγόπουλου που αποτελεί ''εγγύηση'' εδώ και μερικά χρόνια.
Στο "Heart of the sun - The music of Pink Floyd", ο Πολυζωγόπουλος μας λέει πολύ απλά ό,τι αγαπάει το βρετανικό rock συγκρότημα με τον ίδιο τρόπο που το αγαπήσαμε κι εμείς κάποτε και λιώναμε τα βινύλια του. Όλα τα κομμάτια έτσι δεν αποδίδονται από έναν τζαζίστα που τελεί υπό αυτοσχεδιαστική εκτόνωση, αλλά από έναν ροκά που γνωρίζει σε βάθος τις λεπτομέρειες και την υφή της μουσικής τους. Πόσο μάλλον που ο συγκεκριμένος ροκάς εξέλιξε ή, σωστότερα, εμπλούτισε την τέχνη του κι από ένας επίδοξος κιθαρίστας έγινε ο τρομπετίστας που ξέρουμε σήμερα: Βέβαια όταν ανακάλυψα τον Miles Davis και την τρομπέτα, άφησα την κιθάρα και ξέχασα την υπόσχεση μου...σημειώνει ο ίδιος στο ένθετο του CD.
Όλα καλά, γιατί όμως ο Πολυζωγόπουλος έπιασε τα πιο "πιασάρικα" κομμάτια από τα επίσης πιο ''πιασάρικα'' άλμπουμ των Pink Floyd (''Time'' και ''Money'' από το ''The darkside of the moon'', "Have a cigar" και "Shine on you crazy diamond" από το ''Wish you were here", "Pigs" από το "Animals", "Hey you", ''Another brick in the wall'', ''One of my turns'' και ''Don't leave me now'' από το "The Wall"), με εξαίρεση ίσως το ''Set the controls for the heart of the sun'' από το, εποχής Syd Barrett, "A saucerful of secrets"; Για λόγους επικοινωνιακούς άραγε; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος πάλι στο σημείωμα του για τον δίσκο: Θυμάμαι ότι τις μέρες μετά το live του Roger Waters, όποιο φίλο συναντούσα τον ρωτούσα αν πήγε στο live και πως του φάνηκε...τότε ανακάλυψα πως ο Κωστής Χριστοδούλου ήταν και αυτός τρελαμένος με τους Floyd! Θέλω να πω με την παραπομπή, έχοντας παρακολουθήσει κιόλας πρόσφατο live του Waters, πως το άνωθεν ρεπερτόριο είναι αυτό που παίζει κατά κόρον και ο πρωτεργάτης των Pink Floyd στις συναυλίες του. Μια επιλογή από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του συγκροτήματος έκανε και ο Πολυζωγόπουλος, κάτι που ενώ φαινομενικά ήταν η εύκολη λύση, στην πραγματικότητα θα μπορούσε να τον πετάξει εκτός.
Γι'αυτό, λοιπόν, στο CD την καλλιτεχνική επιτυχία τη χρεώνεται εξ ημισείας με τους μουσικούς του. Η τρομπέτα του είναι μεν ο ηχητικός κορμός των διασκευών του, στο "Hey you" ωστόσο ή στο "Another brick in the wall" πρωτοστατούν το organ, το κοντραμπάσο και τα τύμπανα. Ο δίσκος έτσι έχει ροή, ακούγεται σαν ένα ενιαίο έργο αδιάσπαστο και σαν ένα χαλαρωτικό trip που διαπερνά τις πιο αγαπημένες στιγμές του σημαντικότερου, για κάποιους, rock συγκροτήματος. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μαθαίναμε τη γνώμη του Roger Waters αν κάποτε άκουγε τη δουλειά του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου. Επί της παρούσης και δεδομένου του ό,τι δεν είναι πολλοί αυτοί που έχουν "πειράξει" τους Pink Floyd μέσα στα χρόνια, συγχαίρω τον Πολυζωγόπουλο για την τόλμη του και δηλώνω περήφανος που ο συγκεκριμένος δίσκος είναι το καλλιτεχνικό προϊόν ενός Έλληνα μουσικού.
σχόλια