— Αν νεοναζιστικά κόμματα έχουν συνειδητά γκέι ψηφοφόρους ή και στελέχη, δεν καταρρίπτεται το ιδεολόγημα ότι η απελευθέρωση της ερωτικής επιθυμίας οδηγεί σε μια συνολικότερη ελευθεριακή θέαση των πραγμάτων;
Δεν είναι ακριβώς απελευθέρωση να κράζεις αυτό που γουστάρεις ή να υποστηρίζεις πολιτικά τη δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας σου. Σε μια απελευθερωμένη κοινωνία, όσοι θα έβρισκαν την βία ερεθιστική θα ασχολούνταν απενοχοποιημένα με το σαδομαζοχισμό. Δεν θα πλάκωναν για πλάκα γκέι και μεταναστάτες. Υπάρχουν βέβαια και νεοναζί που αποκαλύπτουν απροκάλυπτα τις γκέι εμπειρίες τους -- η άσκηση βίας, η πόζα στα μίντια, το γενικότερο macho ύφος – είναι γενικά μια μορφή σεξουαλικής επιδειξιομανίας. Όλος αυτός ο φετιχισμός της βίας ακουμπά άμεσα ή έμμεσα σε μια παράδοση γκέι αισθησιασμού. Πάντως από μόνο του, ούτε αυτό είναι ''ερωτική απελευθέρωση.'' Ακόμη κι ένας άνθρωπος που δηλώνει δημόσια ''γκέι'' ή ''στρέιτ'' δεν είναι απαραίτητα ''απελευθερωμένος''. Όταν δηλώνεις με γενναιότητα τις επιθυμίες σου κερδίζεις μια σπουδαία μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Η ελευθεριακότητα δεν περιορίζεται ούτε στο ''σεξ'', ούτε στη δήλωση μια ''ταυτότητας'' --- είναι η επινοητική ανακάλυψη της ηδονής σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης εμπειρίας και έκφρασης. Είναι η ελευθερία να ερμηνεύεις το φύλο, την αυτο-εικόνα και την αξιοπρέπεια σου με τους δικούς σου όρους. Είναι, ας πούμε, το να μπορείς να ντύνεσαι αστροναύτης με ζαρτιέρες για να πας μια βόλτα στο πάρκο ή στη δουλειά χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα. Όλα αυτά μαζί συνιστούν κομμάτια της ερωτικής μας χειραφέτησης. Οι νεοναζί – γκέι ή στρέιτ – είναι εντελώς ξένοι σε αυτό το μοντέλο αυτο-κατανόησης και επομένως πολύ μακριά από οποιαδήποτε απελευθερωτική κουλτούρα.
Νομίζω πως η βία, το κράξιμο, ο συντηρητισμός εξακολουθούν να είναι διάχυτα, τόσο σε καθημερινό όσο και θεσμικό επίπεδο. Δυο χρόνια μετά, βιώνω πάλι σοκαρισμένος τον μικροφασισμό της καθημερινότητας: Ξανάρθα Αθήνα και ξανάφαγα ξύλο, ξανάνιωσα ούφο.
— Δεν ακούγεται ωστόσο υπερβολική η παρουσίαση της ΧΑ σαν ένα τεράστιο γκέι όργιο; Μπορείς να αναδείξεις ένα σοβαρό θέμα σαν τον νεοναζισμό στην Ελλάδα τρολάροντάς το; Κάποιοι επίσης καταλόγισαν στην περφόρμανς ότι συνδέει ομοφυλοφιλία-ναζισμό.
Η «οργιαστική» εικόνα της ΧΑ ήταν μέρος της αφήγησης του συνομιλητή μου, όχι μια δικιά μου αυθαίρετη ιδέα που τη σκαρφίστηκα για να σπάσουμε πλάκα. Η video-performance δεν συνδέει ομοφυλοφιλία και ναζισμό ντετερμινιστικά-- δεν λέει δηλαδή ότι εφόσον είσαι το ένα, άρα θα είσαι και το άλλο. Καταγράφει μια φαινομενική αντίφαση: πώς γίνεται το μέλος μιας διωκόμενης κοινότητας να υιοθετεί τη γλώσσα του διώκτη του; Αυτή η ερώτηση βασίζεται σε πραγματική μαρτυρία και βιωμένα γεγονότα. Κατά τα άλλα, νομίζω ότι η τρολιά είναι ένας υπέροχος τρόπος να επιτίθεσαι στη μιζέρια, τον τρόμο και τον παραλογισμό. Τρολιά εδώ δεν είναι να κάνεις χιούμορ με την τραγωδία του άλλου αλλά να αντιμετωπίζεις τη δική σου δυστυχία σαν ένα μαύρο ανέκδοτο – και μετά να γελάς μαζί σου. Θυμίζω ότι το βίντεο αφηγείται μια εμπειρία ομοφοβικής επίθεσης που έζησα προσωπικά στο Ζάππειο, καθώς κι ένα φλερτ που μετατράπηκε σε απειλητικό βρισίδι.
Πάντως εκτός από προσωπικές μαρτυρίες και ιστορικά παραδείγματα, υπάρχουν επίσης σχετικές πληροφορίες στο διαδίκτυο και τη διεθνή δημόσια σφαίρα. Στη Ρωσία απαντώνται ανοιχτά γκέι νεοναζί οργανώσεις (Gay Arian National –Socialists, Gay Arians Skinheads), στην Αγγλία είχαμε τον γκέι πορνοστάρ και νεοναζιστή ηγέτη Nicky Crane, ενώ στην Ελλάδα εμφανίστηκε στο fb σελίδα γκέι εθνικιστών. Φυσικά δεν μιλάμε για πλειοψηφικά φαινόμενα – κάθε άλλο! - και οπωσδήποτε πρέπει να αποφεύγουμε γενικεύσεις κι απλουστευτικά σχήματα.
— Πώς συνδέεται η σεξουαλική γεωγραφία της Αθήνας της κρίσης που αναφέρεις με τη χρυσαυγίτικη απειλή; Δύο χρόνια μετά την α' προβολή του Homonazi Effect, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;
Νομίζω πως η βία, το κράξιμο, ο συντηρητισμός εξακολουθούν να είναι διάχυτα, τόσο σε καθημερινό όσο και θεσμικό επίπεδο. Δυο χρόνια μετά, βιώνω πάλι σοκαρισμένος τον μικροφασισμό της καθημερινότητας: Ξανάρθα Αθήνα και ξανάφαγα ξύλο, ξανάνιωσα ούφο. Είναι ένα θέμα που δεν έχει κλείσει ούτε στην ψηφιακή, ούτε στην ερωτική γεωγραφία της πόλης. Παρομοίως, το Homonazi Effect είναι ένα έργο εν εξελίξει: φόρεσα τα ρούχα του αντι-ήρωά μου κι έκανα βόλτα (απένταρος) στη Βενετία, στα πάρκα του Μάντσεστερ και στους ψηφιακούς τοίχους του fb. Οι αντιδράσεις, οι επανερμηνείες, οι νέες εμπειρίες φόβου και τρέλας ξανάχτισαν πολλές φορές αυτήν την ιστορία – μέσα κι έξω μου – σαν μια εμμονή που τσουλάει μέσα στον χρόνο.
— Πώς συνδυάζεις την πανεπιστημιακή διδασκαλία στην Αγγλία (ΜΜΕ και παραστατικές τέχνες στο Liverpool Hope University) και τη συγγραφή με το queer performing; Δεν θεωρείς ότι έτσι ρισκάρεις, ενδεχομένως, φήμη και κύρος σε κάποιους κύκλους;
Μα δίχως ρίσκα η ζωή θα ήταν αφόρητη! Και αληθεύει ότι η Αγγλία – ειδικά η πανεπιστημιακή της κοινότητα – είναι πιο συντηρητική απ' όσο φαίνεται, ακριβώς λόγω του corporate χαρακτήρα της. Δεν πρέπει απλά να αρέσεις στους συναδέλφους ή στους φοιτητές σου αλλά και στους γονείς των φοιτητών, που πια αντιμετωπίζονται σαν πελάτες. Παράλληλα όμως σε Αγγλία και Ελλάδα, μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια υπάρχουν φωνές, χώροι, φίλοι, νεο-μποέμ, άνεργοι, μπλόγκερς, ερευνητές ονειρικών διαδρομών που δικαιώνουν όλα σου τα ρίσκα. Πάντως χάρηκα πολύ που ένα ερευνητικό μου κείμενο για αυτή δουλειά πρόκειται να δημοσιευτεί σε αμερικανικό ακαδημαϊκό περιοδικό. Ανυπομονώ να γράψω ακόμη ένα για την ψηφιακή μετα-ζωή των εικόνων του βίντεο.
— Σε μια εποχή που οι περισσότεροι νέοι και δημιουργικοί άνθρωποι σκέφτονται τη μετανάστευση, εσύ θα επέστρεφες λες ευχαρίστως στην Ελλάδα. Γιατί;
Ζούμε νομίζω σε μια ευρύτερη «γεωγραφία κρίσης» που ενώνει χώρες και πόλεις. Καμιά φορά η διαδρομή Αθήνα-Μάντσεστερ διαρκεί όσο ένα ποστ στο fb για έναν απλήρωτο λογαριασμό...
— Βλέπω στο βιογραφικό σου όρους όπως web author και transmedia artist, η συνεργάτιδά σου Calypso Larah αυτοχαρακτηρίζεται web guerilla. Θα γίνει λες κάποτε η ψηφιακή ζωή και δημιουργία κυρίαρχη τύπου Matrix ή πρόκειται τελικά για ψευδοδίλημμα;
Ναι, δεν θεωρώ την ψηφιακή ζωή ακριβώς «ψεύτικη». Όσα εκφράζουμε online – οι σκέψεις και οι επιθυμίες που φτύνουμε στο διαδίκτυο – είναι μέρος του αληθινού μας προσώπου, επηρεάζουν υλικά τη ζωή μας, αλλάζουν το πώς αναπνέουμε και σκεφτόμαστε. Αντιστρόφως, ένα σωρό λόγια, χειρονομίες και συναναστροφές που κάνουμε εκτός οθόνης, είναι παντελώς ψεύτικα. Πολλές φορές φερόμαστε σαν άνθρωποι μέσα στο Ίντερνετ και σαν ρομπότ εκτός.
— Επόμενο πρότζεκτ;
Δουλεύω το σενάριο μιας νέας ταινίας/perfomance για το ψωνιστήρι, την αστυνομική βία και τις κλοπές κινητών στο κέντρο της Αθήνας. Βασίζεται σε περιστατικά που έζησα το καλοκαίρι. Είναι μια ιδέα που δούλεψα πρόσφατα στο Pitching Lab στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Δράμας.
Info: 9-11/10 The Homonazi Effect, 3rd Handmade & Recycled Theater Festival, Τεχνοχώρος Φάμπρικα Μ. Αλεξάνδρου 125 & Ευρυμέδοντος, Γκάζι έναρξη 11μμ είσοδος ελεύθερη κρατήσεις τηλ. 210 3411651
σχόλια