Η αιώνια κόντρα ανάμεσα στη Μαίρη Στιούαρτ και στην Ελισάβετ αναβιώνει στη νέα εκδοχή της γνωστής ιστορίας στη δραματική ταινία «Μαίρη, η Βασίλισσα της Σκοτίας» της Τζόσι Ρουρκ. Μιλήσαμε αποκλειστικά με τις πρωταγωνίστριες Σέρσα Ρόναν και Μάργκο Ρόμπι, έναν χρόνο μετά τις υποψηφιότητές τους στα Όσκαρ για το «Ladybird» και το «Εγώ, η Τόνια» αντίστοιχα.
— Είναι αλήθεια πως αποφύγατε επίτηδες να έρθετε σε επαφή πριν από τη μεγάλη συνάντησή σας στην ταινία;
Σέρσα Ρόναν: Ναι
— Γιατί;
Σ.Ρ.: Καταρχάς, το πρόγραμμα των γυρισμάτων σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο που βόλευε να μη συναντηθούμε πριν, ώστε να βιώσουμε δραματικά τη μονομαχία απευθείας στο φινάλε.
Εκμεταλλευτήκαμε έτσι την ευκαιρία για να εναρμονίσουμε τα προσωπικά μας συναισθήματα με εκείνα των χαρακτήρων που υποδυόμαστε και να μην μπερδευτεί η πραγματικότητα με τη μυθοπλασία. Τελικά, το πείραμα αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματικό. Διατηρήσαμε την ενέργειά μας ανεπηρέαστη από τη συμπάθεια που έχουμε η μία για την άλλη.
Αν το καλοσκεφτούμε, η όλη ιστορία της μοναρχίας είναι μια μεγάλη ιδέα και η θρησκεία αποτελεί σημαντικό κομμάτι της. Το θεόσταλτο δικαίωμα της διαδοχής στο βασίλειο είναι κάτι φανταστικό, ένα παραμύθι με αγριότητες και περιπέτειες.
— Τρακ;
Σ.Ρ.: Μεγάλο. Ήθελα πολύ καιρό να παίξω τον ρόλο και η προσμονή ήταν μεγάλη. Η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο με το που μπήκα στο πλατό. Ήταν σαν να είχα τόσο πολλά να πω και τα κρατούσα μέσα μου.
Μάργκο Ρόμπι: Ήρθε πολύ φυσικά. Μερικές φορές πρέπει να κοπιάσεις για ένα συναίσθημα, γιατί απλώς δεν είσαι στη σωστή στιγμή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ζορίστηκα να κρατήσω το «καπάκι κλειστό» για να μην ξεχειλίσουν όλα όσα ένιωθα.
Επιδίωκα τη στωικότητα και, αντ' αυτής, διαλύθηκα ψυχικά. Είναι σπάνιο δώρο το να πυροδοτείσαι εσωτερικά τόσο αβίαστα.
— Τη δεδομένη ιστορική στιγμή, μια γυναίκα, η Ελισάβετ, επιλέγει να ζήσει σαν άντρας για να επιβληθεί σε ένα αυθεντικά πατριαρχικό σύστημα. Εφαρμόζει, προφανώς, μια στρατηγική επιβίωσης. Βλέπετε παραλληλισμό με τη σύγχρονη εποχή; Ταυτίζεστε με αυτή την επιλογή;
Μ.Ρ.: Το τοποθετείτε σωστά όταν μιλάτε για στρατηγική επιβίωσης σε μια πατριαρχική αριστοκρατία. Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ποια από τις δύο μορφές διακυβέρνησης ήταν καλύτερη και σίγουρα δεν θα ήταν δίκαιο να κρίνουμε. Η Ελισάβετ μπλόκαρε την προσωπική της ζωή. Η Μαίρη προσπάθησε να κάνει και τα δύο και ατύχησε, χωρίς να ευθύνεται γι' αυτό. Η Ελισάβετ δεν ήταν αντίθετη στην ιδέα, αλλά τα προβλήματα βρίσκονταν αλλού.
Σ.Ρ.: Πιστεύω πως σήμερα οι γυναίκες μπορούν να συνδυάσουν καριέρα και οικογένεια. Ωστόσο, η κοινωνία περιμένει να αναλαμβάνουν και την ευθύνη του σπιτιού. Η Σέριλ Στρέιντ, η οποία έγραψε το μυθιστόρημα «Wild» (μεταφέρθηκε στο σινεμά με τη Ρις Γουίδερσπουν), έλεγε σε ένα podcast πως όταν το βιβλίο της άρχισε να πηγαίνει καλά, ο ατζέντης της έκλεισε πολλές περιοδείες για να το προωθήσει.
Κι ενώ όταν έφευγε εκείνη για επαγγελματικό ταξίδι δεν υπήρχε πρόβλημα, όποτε έφευγε ο σύντροφός της εκτός πόλης για δικές του υποχρεώσεις η ίδια έπρεπε να έχει ετοιμάζει το φαγητό, να στρώνει τα κρεβάτια, να τακτοποιεί τα πάντα και να τα έχει τέλεια οργανωμένα.
Mary Queen of Scots Trailer
— Τι σας δίδαξε η ταινία;
Σ.Ρ.: Η Ελίζαμπεθ μου έμαθε πως πρέπει να μάθεις να αυτοπροστατεύεσαι, ελέγχοντας ποιος είναι δίπλα σου.
Μ.Ρ.: Έγινε πολύ καλή στο να οχυρώνεται μόνη της και κατέληξε δυστυχισμένη. Βλέπω την ιστορία της ως παράδειγμα προς αποφυγή.
— Και η επιδίωξη της εξουσίας; Δεν διαπιστώσατε μια ματαιόδοξη υπερβολή στον αγώνα τους για επικράτηση;
Μ.Ρ.: Μου πήρε λίγο καιρό να καταλάβω για ποιον λόγο καμία από τις δύο βασίλισσες δεν παραιτούνταν από τον θρόνο, μετά από τέτοια ταλαιπωρία. Όταν συνειδητοποιήσει κανείς πως το επιθυμητό αξίωμα, ο θρόνος, ήταν δικαίωμα που πίστευαν πως κληροδοτούνταν από τον Θεό, αφενός δικαιολογεί την εμμονή, αφετέρου ερμηνεύει την όλη κατάσταση ως τραγική καταδίκη, μια φυλακή χωρίς διέξοδο. Στο μυαλό της Ελισάβετ είχε φυτευτεί ο σπόρος της αμφιβολίας μια για πάντα. Γεννήθηκε στη «δουλειά» αυτή και η διεκπεραίωσή της ήταν υποχρεωτική πάση θυσία. Ο πατέρας της σκότωσε τη μάνα της, ο γάμος τους ακυρώθηκε, άρα τυπικά ήταν μπάσταρδη και ως νόθο τέκνο το δικαίωμά της στον θρόνο δεν ήταν τόσο νόμιμο όσο της Στιούαρτ.
Σ.Ρ.: Αν το καλοσκεφτούμε, η όλη ιστορία της μοναρχίας είναι μια μεγάλη ιδέα και η θρησκεία αποτελεί σημαντικό κομμάτι της. Το θεόσταλτο δικαίωμα της διαδοχής στο βασίλειο είναι κάτι φανταστικό, ένα παραμύθι με αγριότητες και περιπέτειες.
— Θα με ενδιέφερε να ακούσω από εσάς τον πιθανό παραλληλισμό της ταινίας αυτής με το κίνημα #metoo, καθώς δεν είστε Αμερικανίδες.
Μ.Ρ.: Καλά, δεν είναι αναγκαστικά αμερικανικό το συγκεκριμένο κίνημα (γελάει). Η ταινία εξερευνά την προσπάθεια δύο γυναικών να αντιμετωπιστούν ισότιμα σε έναν αγώνα διεκδίκησης. Φυσικά, αναλύει και την κακοποίηση που ιστορικά δέχονται από τους άνδρες. Το υπέροχο στοιχείο για μας, στη δεδομένη συγκυρία, είναι πως η σκηνοθέτις είναι γυναίκα. Έχει σημασία: η ματιά διαφέρει και αυτό φαίνεται στην απόχρωση της δυναμικής της παράλληλης πορείας της Μαίρη και της Ελισάβετ.
— Σέρσα, εσύ είχες δεσμευτεί από την αρχή ότι θα συμμετείχες στο πρότζεκτ, αλλά πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι την κινηματογραφική υλοποίησή του. Ποιος ήταν ο λόγος;
Σ.Ρ.: Βασικά, το σενάριο. Πέρασε από διακυμάνσεις και μετατροπές. Έβγαινε πολύ μεγάλο, αλλά τελικά παραλείφθηκαν όλα όσα συνέβησαν με τον πρώτο σύζυγο της Μαίρη και η ατυχής συγκατοίκησή της με την Αικατερίνη των Μεδίκων, η οποία την μισούσε. Έπρεπε να γίνει πιο ευέλικτο δραματικά το στόρι και καταλήξαμε σε αυτό που είδατε.
— Στην ταινία βασικό ρόλο κατέχει η γυναικεία αντιπαλότητα που οφείλεται, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και στην ηλικία. Υπάρχει ακόμα κάτι παρόμοιο στο επάγγελμά σας;
Μ.Ρ.: Δεν νιώθω αντιπαλότητα στον χώρο μου, δεν νομίζω ότι υπάρχει...
Σ.Ρ.: Μμμ, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείτε και είναι κάτι ανθρώπινο και χαρακτηριστικό της δουλειάς μας, που ελπίζω πως φθίνει. Κυκλοφορούν πολλές ιστορίες για παλιές έχθρες, αλλά βασικό συστατικό τους είναι το αίσθημα κατωτερότητας που καλλιεργήθηκε από τους άνδρες. Συμμετέχω στα γυρίσματα του remake του «Little Women». Όλες οι συμπρωταγωνίστριες είμαστε γυναίκες, η αλληλοϋποστήριξη είναι πλήρης και το κλίμα υγιές. Επίσης, η ανασφάλεια λόγω της έλλειψης ουσιαστικών ρόλων στο σινεμά και στην τηλεόραση για ηλικιακά μεγαλύτερες γυναίκες τείνει να εξισορροπηθεί όσο περνά ο καιρός και το τοπίο βαθμιαία αλλάζει. Είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα που δημιουργούσε έριδες και είμαι σίγουρη πως αντιμετωπίζεται.
— Μάργκο, πώς ήταν το να διανύεις μεγάλη χρονική περίοδο στην ταινία και να γερνάς τόσο πολύ για τον ρόλο;
Μ.Ρ.: Το έχω κάνει ξανά, πρόσφατα, στο «Εγώ, η Τόνια», που ξεκίνησα από τα 15 και έφτασα στα 44, οπότε, το συγκεκριμένο μακιγιάζ μού ήταν οικείο. Είναι χαρά και όνειρό μου να κρύβομαι πίσω από ρόλους που διαφέρουν από μένα, γι' αυτό και όποτε καλούμαι να απαντάω σε προσωπικές ερωτήσεις σε συνεντεύξεις δεν νιώθω πολύ άνετα. Τούτου δοθέντος, δεν ήθελα να συμμετάσχω στη συγκεκριμένη ταινία για το τρελό μακιγιάζ. Στο σενάριο έγραφε απλώς πως υπέφερε από ευλογιά. Δεν είχα ιδέα για το πόσο σοβαρό θέμα ήταν η εξωτερική εμφάνιση, αλλά, τελικά, η όψη της ήταν όσο τρομακτική απεικονίζεται, μετά από μεγάλη έρευνα που κάναμε.
— Αντίθετα, η Μαίρη δεν έκρυψε ποτέ τη σεξουαλικότητά της. Πώς προσεγγίσατε την αντικομφορμιστική της στάση;
Σ.Ρ.:Η Μαίρη παντρεύτηκε νέα όσο διέμενε στη Γαλλία, αλλά ο η σχέση της δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Κατά πάσα πιθανότητα, ήταν ακόμη παρθένα όταν γνώρισε τον δεύτερο σύζυγό της. Θεωρώ υπέροχο το ότι η Μαίρη απόλαυσε την ερωτική ηδονή και δεν την απέκρουσε. Ως νέα γυναίκα, διεμήνυσε στους γύρω της πως δεν θα αρνούνταν τις ορμές της και πως δεν ήταν μόνο βασίλισσα αλλά και μια γυναίκα που σεβόταν τον εαυτό της και τις ανάγκες της. Βασικά, γι' αυτό εκτελέστηκε. Επειδή δεν ντράπηκε. «Θάνατος στην πόρνη» ήταν η προπαγάνδα της εποχής. Όλα fake news, εναντίον της.
σχόλια